Alle inzendingen van Ingrid Schmitz

ik voel me zoals een cirkel, gepropt in een driehoek het past er niet goed in de cirkel is vervormd en veranderd in een ovaal de driehoek houdt hardnekkig stand hij zal nooit veranderen in een vierkant die driehoek rond mij...…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Wat houd ik van de prille morgen Enkel de vogeltjes die fluiten Alles rustig en stil Alleen dan voel ik me geborgen Wat houd ik van de dag die nog moet beginnen Weer een donkere nacht voorbij En een zee van tijd voor mij Ik wil me heerlijk afsluiten hier vanbinnen Wat houd ik van de belofte van een nieuwe dag Ik kan opnieuw beginnen Zonder…

Ik kniel bij jouw graf En praat stilletjes tegen jou Waarom je niet wachtte? Dat vraag ik me verdrietig af Een windstille dag vol zon Geen geluid of bries Ik stel de vraag opnieuw Hoor jij mij? Als dat eens even kon De wind gaat nu wild tekeer Alsof je me troosten wil Is het een teken? Ik weet het niet meer Ik leg mijn hand op jouw…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

op een dag kwam dan het verdict eerst verdriet dan de vraag waarom ik neen, langs de buitenkant onzichtbaar maar reizend door mijn lichaam grillige blauwe bliksemschicht het wordt een deel van mij pijn, energie weg mijn vijand, mijn lichaam auto-immuunziekte ga toch weg goede dagen het leven bejubelend zo mooi, het is feest…

huilende gitaar op een koele zomeravond warm kampvuur brandend naast mij witte halve maan achter donkere wolken magie verhuld in lichtjes sfeerportret van een prachtconcert uit mijn geheugen maar vanaf nu voor altijd in mij…

niet denken aan morgen aan wat er gebeuren kan simpelweg gedachten op nul doen alsof er niets veranderd is maar elk detail, elke waarneming is anders simpelweg omdat ik het door andere ogen bekijk simpelweg zo anders, simpelweg…

telkens als ik me slecht voel dan is er altijd weer mijn kat die voelt me zo goed aan en lijkt me te verstaan steeds als ik het moeilijk heb staat hij aan mijn zij ik weet het wel een dier kan toch niet praten? en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver…

nu het weer beter gaat met jou na deze lange weg haal ik weer even adem en komt er ruimte vrij in mij en in de tijd nu moet ik je dus loslaten dat is een hele kunst ik moet weer leren vertrouwen het gaat met vallen en opstaan maar op een dag dat weet ik zeker dan kijk ik naar jou en zie ik een volwassen vrouw, iemand die straalt van…

woorden, woorden en nog eens woorden ik kan ze niet meer horen... ze stromen en stromen als wervelend water ze zijn zo luid en vervelend ze betekenen niets ze kletteren op de grond en blijven nadruppelen, als een echo op het water stop toch eens, woorden ik wil stilte ik wil rust ik wil het niets daar waar woorden niet meer…

de zee houdt mijn gedachten in bedwang een tijd lang, tot ze het beu wordt en alles uitspuugt mijn gedachten belanden op het natte zand, en drogen op in de zon waar ze zich weer vermengen met het droge zand, en zo weer verdwijnen...…

het vreet aan me het gemis aan warmte het woelt in me en graaft gangen, donkere gangen met doodlopende uitstulpingen ik treur om jou want ik ben je onderweg kwijt geraakt ergens in die donkere gangen ik treur om ons om wat wij ooit waren want elk van ons is verdwaald achtergebleven, alleen daar ergens...…

Ik zoek je In blikken van mensen Op straat Ik voel je In eenzame momenten Als het donker is Ik vind je Als de zon schijnt Bij elke zachte bries Ik hoor je In mooie muziek En klanken Ik draag je In mooie herinneringen In mijn hoofd Ik koester je En draag je in me Elke dag…

In wat voor wereld leven wij? Een uiteengereten maatschappij Waar tolerantie, vrijheden worden aangevallen En geweld zowat elke dag door onze tv komt knallen Het is zo wreed Ik word er moedeloos van Slachtoffer na slachtoffer Door terreur in de ban Niemand pakt ons onze vrijheden af Wat denken ze wel, ze zijn zo laf Dat ze in de hel…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Ik wou je nog zoveel vragen je had nog zoveel te vertellen soms overkomt het mij nog dat ik denk ik ga even papa bellen Dan komt al heel snel het besef nooit meer hoor ik jouw stem of zie ik je weer en net dát gevoel is het allerergste telkens weer…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

plots verdween de duisternis en werd vervangen door licht totaal onverwacht kwam het in mijn hoofd schijnen een lichtstraal gericht op het proces, het proces der aanvaarding neem ik aan alles blijft hetzelfde doch bekijk ik het door andere ogen na een lange tijd van zwart en donker kwam de kleur weer terug traag maar zeker ik…

vandaag nam ik een besluit het zat er al veel langer maar de woorden kwamen er niet uit ik leef niet meer voor jou neem het me alstublieft niet kwalijk het is niet dat ik niet van je hou maar zo is het voor mij wat draaglijk het doet gewoon minder pijn als ik niet verwacht van je er altijd te zijn als ik nood heb aan een schouderklop…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

( ter ere van alle Joden tijdens WO II) Wreedheden Uit het verleden Ze overrompelen mij Tot in het heden Hoe kan een mens Zoveel gruwel verrichten? Ik kan het niet vatten, Ik wil die ondraaglijke pijn verlichten Je hebt maar de pech Te behoren tot het “foute” ras Was meinst du? Was ist das?? Mannen, vrouwen Kinderen, babies…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

diep vanbinnen ... vergrendeld droge woestijn terwijl buiten regendruppels huilend neervallen alsof ze zeggen willen laat ons jouw droogte besprenkelen ... diep vanbinnen…

mijn kind zo mooi zo puur onvoorwaardelijke liefde als een immer brandend vuur voor dat jij er was alles incompleet hoe het daarvoor was weet ik zelfs niet meer samen zoveel intenser zoveel rijker voor altijd mijn kind…

ik wou dat ik kon schilderen ik maakte een schilderij van jou het kleurenpalet stond voor me ik nam licht blauw voor jouw mooie ogen tinten van geel en goud voor jouw lange blonde haren wit en porselein voor jouw fijne gelaat en nog wat wijnrood voor jouw lippen ik gaf je doorzichtige vleugels want je bent een elf een satijnen blauwe…