94 resultaten.
O dromend hart, kies u een nieuw vertier
poëzie
5.0 met 1 stemmen 1.357 O dromend hart, kies u een nieuw vertier
in vrouwenwang en purpren eglantier;
licht als kwikzilver vlieten onze dagen,
de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier.…
Regen
poëzie
5.0 met 2 stemmen 1.615 Schaduwen van wie er gaat
ingedoken over straat,
kleren, hoofd en voetenhak
weggeëffend, grauw en vlak
als lei.
Tuin en schutting allebei,
heesters, perken en jasmijnen
opgetild in een verdwijnen
en het uitgerafeld pad
heeft ook zijn stil verlies gehad.
Tussen bleke huizenmuren
hangt de dag van trage uren,
evenwicht naar alle zijd;…
Regen
poëzie
5.0 met 3 stemmen 1.157 Schaduwen van wie er gaat
ingedoken over straat,
kleren, hoofd en voetenhak
weggeëffend, grauw en vlak
als lei.
Tuin en schutting allebei,
heesters, perken en jasmijnen
opgetild in een verdwijnen
en het uitgerafeld pad
heeft ook zijn stil verlies gehad.
Tussen bleke huizenmuren
hangt de dag van trage uren,
evenwicht naar…
De lippen van het water...
poëzie
5.0 met 2 stemmen 1.161 De lippen van het water leggen zich
verliefd, verlustigd op de rondom open
gewelfde kring; zij komen toegeslopen
en dringen op en rekken zich...
Gesneden in de alabasten rand
is er een vers van een zo uitverkoren
zoetheid van woorden, dat de zin verloren
wegdeinde in dit bedwelmende verband.
Een strofe, die in jubel zich verhief…
Ik scheidde; onverstand was allerwegen
poëzie
5.0 met 2 stemmen 673 Ik scheidde; onverstand was allerwegen,
van al mijn parels werd niet één geregen.
De dwazen! honderd dingen, nooit beseft
en nooit bereikt, zijn in mij doodgezwegen.…
In winteravondkou
poëzie
4.0 met 10 stemmen 932 IN winteravondkou, in het groot open
van het blauwvloeiende beloopen
roestrandig staal,
spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan
als een fijn edel veertje, als een losse haal
en dun getogen.
Rondom vochtig staan
de zwarte sparren, lorken gril verwezen,
verzameld onderhout, somber en nors,
maar onder de donkerte der schors
is helder…
LAATSTE WIL VAN ALEXANDER
poëzie
4.0 met 32 stemmen 1.760 Dan, als ik tuimel in de kist
doodsoverwonnen en bezweken,
laat mijn twee handen zijn ontbloot,
en uit de baar naar buiten steken.
Dat, als ik het paleis verlaat
en langs de grote weg mij richt,
een elk mijn schamelte ontwaar'
en worde door mijn lot gesticht.
Hoe zulk een, die veroverd had
van aarde-oppervlak tot aan
de helle hoogten…
Op reis
poëzie
4.0 met 4 stemmen 1.672 In de donkere wagen reed ik alleen,
Alleen met mijn lief door de nacht;
Wij spraken geen woord, wij hebben stil
Aan onze liefde gedacht.
De lantarens wierpen een haastige schijn
Door 't raam en begluurden 't gezicht,
Dat luisterde naar het gehuil van de wind,
De ogen op mij gericht.
En telkens als weer hun matte gloed
De schone vrouw…
De dauw hangt parelen
poëzie
4.0 met 3 stemmen 1.285 De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren
in kettingen en snoeren;
de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren,
doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren
en stort ze allen neer, de wankelbaren.…
Nu dat wij naar buiten treden
poëzie
4.0 met 4 stemmen 830 Nu dat wij naar buiten treden
vredigen in het nieuwe heden
nu hangt de lucht vol van waaiende
lichte dingen, onbeladene
ademen kostelijk gedragen
op vlakgestrekene windvlagen,
wazen, half beschaduwde lanen
aan weerskanten van zijden vanen,
rozerode kreukbehangen
in rimpelingen en met gangen
van blije bewegingen, een mist
bezijen…
In deze tuin zijn saamgelegd
poëzie
4.0 met 2 stemmen 842 In deze tuin zijn saamgelegd
geelbruine en witte en zwarte stenen,
gevoegd, gezocht, dat elk wat zegt
met een allengs opkomend menen,
bedoeld door een die niet meer is
de velerlei gevormde vlakken,
en met in de vakken
voorzichtige betekenis,
gebleekten in het aangezicht
der zon, gewassen door de regen,
rillende open plekken tegen
het…
Kerstliedje
poëzie
4.0 met 5 stemmen 2.932 Zij waren de dag zich moe gegaan
met zwoegen en met gezucht,
in de late avond kwamen zij aan
in Bethlehem het gehucht.
Maria en Jozef liepen tesaam
de donkere straten door
en vroegen bij alle menschen aan
en vonden er geen gehoor
En hadden eindelijk in een stal
hunnen intrek genomen
en zochten zwijgend zich terecht
in dit hun onderkomen…
Nu dat het jaar is oud en wit
poëzie
4.0 met 5 stemmen 1.840 Nu dat het jaar is oud en wit
En elk in zijn behuizing zit
Over het vuur gebogen,
Nu zal een wakkre zang opgaan
En dreunend aan de zolder slaan
Rumoerend in den hoge.
Hoe zit de huisman breed en goed
Op zijnen stoel en welgemoed
Keert hij de rug naar buiten
En tegen kou en overlast
Noodt hij de vrolijkheid te gast
Met neuriën en fluiten…
Zingende lucht
poëzie
4.0 met 3 stemmen 1.126 ZINGENDE lucht
zingende wind -
en binnen in,
binnen de struiken
ligt uitgegoten
een donkere vijver
en luistert en hoort,
hoort stil verloren
en denkt en peinst...
Want van lente, van lente,
Het zingt al van lente en zonneschijn.…
Christenen, Joden, Parsen, Moslemin
poëzie
4.0 met 7 stemmen 597 Christenen, Joden, Parsen, Moslemin
zij dolen allen; voor wie toe wil zien,
vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën,
twee soorten enkel worden er ontdekt:
intelligente mensen zonder vroomheid
en vrome mensen zonder intellect.…
Ik zag met pronk en kostbaarheden
poëzie
4.0 met 4 stemmen 501 IK zag met pronk en kostbaarheden
en een hooghartig oogopslaan
een pauwenveer in den koraan;
de groen en rosse strengen gleden
over de tekst, het wuft verguld
had al de bladzij opgevuld
en midden in de soeren lag
de blauwe spiegel en zijn lonken
de strakke verzen overblonken
lichtzinnig spelend met de dag
en bont juweel en wulps…
Hoe duizendvoudig lief
poëzie
4.0 met 4 stemmen 826 HOE duizendvoudig lief en zacht
in zorg en eerbied zou ik wezen
en zeer omzichtig. Wist gij deze
vriendelijkheid u toegedacht!
Gedenk, wat wij misdeden, niet;
niet toen, maar nu was onze tijd,
wel was voor ons nog weggeleid
een hopen na een lang verdriet.
Een hopen als wij lief en zacht
zijn zullen en gerust voortaan
en mijne…
Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden
poëzie
4.0 met 10 stemmen 1.683 Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden
en toch, wij durven ons niet af te scheiden,
wij durven niet alleen zijn, niet te spreken
dan lippen bevend, die niet open breken,
begonnen klagen, wenkende ogentroost,
gloed van een wang, die om zijn blozen bloost,
handen, die groeten, blikken van verzwegen
ontroerd zijn, zuchten als uit vuur gestegen…
Regen
poëzie
4.0 met 5 stemmen 2.012 De bui is afgedreven;
aan de gezonken horizont
trekt weg het opgestapelde, de rond-
gewelfde wolken; over is gebleven
het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen
een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.
En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu weer buiten
van winderigs in opstand was
een druppel…
Idylle
poëzie
4.0 met 5 stemmen 824 En is het daarbuiten ook donker en koud
En droevige wintertijd,
Mijn lief, 't is lente om mij heen,
Nu ge in mijne armen zijt.
En schijnt ook geen ster door de grauwe mist
En huilt ook de storm door de nacht -
Ik schuif de armstoel bij het vuur,
De zetel van 't voorgeslacht.
Blond meisje met uw rozenmond,
Kom, zet u op mijn knie,
Vertel…
O, als ik dood zal, dood zal zijn
poëzie
4.0 met 77 stemmen 4.046 "O, als ik dood zal, dood zal zijn
kom dan en fluister, fluister iets liefs,
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.
En ik zal niet verwonderd zijn;
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn."…
Laat de luiken geloken zijn
poëzie
4.0 met 22 stemmen 3.358 Laat de luiken geloken zijn
wiege wiegele weine
en de stilte onverbroken zijn
wiege wiegele wee.
Wen het kindje gedogen wil
moe en tevreeën,
dat de blinkende ogen stil
toe zijn gegleeën,
dan zal komen de dromenvrouw
zacht over de grond
zij de vrome, die schromen zou
zo zij wakenden vond.
En zij zal in de lange nacht
aan het hoofd…
Avond
poëzie
4.0 met 6 stemmen 2.006 De bonte bloemen slapen
In zilv'ren maneschijn
Ze staan te knikkebollen
op steeltjes rank en fijn
Zacht ruist de bloeiende appelboom
Als lispt hij in een zoete droom
De dartele vogels zongen
De zon een goede nacht
En gingen vredig slapen
In nestjes warm en zacht
De nachtegaal zingt gans alleen
Zijn lied klinkt door de blaad'ren heen…
Zij tilt zich overeind (1897)
poëzie
4.0 met 22 stemmen 1.953 Zij tilt zich overeind en in
het licht en maakt een stil begin
stil met zich zelve, langs het smalle
lijf liet zij het hemd afvallen,
dat zakt tot in een dunne kring
van plooien, een weinig mijmering
zet zich, zij ziet naar beneden
de blootheid van haar eigen leden,
het vreemde van het nu gebleken
lichaam en de schemerbleke…
Om mijn oud woonhuis peppels staan
poëzie
4.0 met 15 stemmen 1.781 Om mijn oud woonhuis peppels staan
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven"
een smalle laan
van natte blaren, het vallen komt.
Het regent, regent eender te horen
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven"
en altijd door en
de treuren uit, de wind verstomt.
Het huis is hol en vol duisternis
"mijn lief, mijn lief, o waar gebleven…
In tere schaduw zilverblauw
poëzie
4.0 met 27 stemmen 2.454 In tere schaduw zilverblauw
sloegen witte wieken en een gerucht
voer om; er werd een grote zucht
gewekt, een wensen, dat ver weg wou.
Gij en ik, o wij gaan wel trouw
samen, wij vliegen uit in éne vlucht
en laat het zijn naar het ver gehucht
van mijne ziel en gaan wij gauw
Dat ligt in de bergen, men vindt het nauw…
Van uit de donkerte in de lommertuin
poëzie
4.0 met 1 stemmen 951 Van uit de donkerte in de lommertuin
zie in het binnenlicht ik haar bewegen,
de stroken in het neergezegen
borduurwerk openvouwen
en plotsling voel ik mij zo diep alleen,
zo star verlaten, dat met wild verdringen
duizend verlangens in mij wakker springen
en mij bevolken stormende dooreen,
terwijl dat in de zijde tergend nijpt
een…
Uit lege verte toegeroep
poëzie
4.0 met 2 stemmen 644 Uit lege verte toegeroep
men weet niet waar vandaan
maar al aan
blaren groen
jongvochtig
wat is des harten koekoekroep
naar ene die begrijpt
die eender is
hoe is het leeg…
Tintelende ontroering
poëzie
4.0 met 2 stemmen 753 Tintelende ontroering
zich zelf genoeg,
en met de volontloken wangen
en met de forse wrong der haren
met het hoofd aangeleund
stond zij zwaar, zwart;
rijke rozenbottels
oranje en rood,
schat bij schat,
o de (weet je nog) barstten,
bloemenknoppen des harten,
het ongekreukte bloemenblad
lag in onze hand…
IN DOEKEN EN EEN TOEFJE BONT
poëzie
4.0 met 5 stemmen 643 in doeken en een toefje bont
duffeltjes aan met lappen en scheuren,
schamel en schunnig, verschoten kleuren,
op weg de handen in de broek,
de hoofden neer, de schouders zoek
en om de neuzen onuitsprekelijk,
gedoken musjes bij mekaar,
de kleumenskou aanstekelijk
en lippenmonden droef en wekelijk
klos klos
huiverend langs de open dijken
schokkende…