Alle inzendingen van Jan Willem

Wit hoeft niet stil te zijn in een iglo van papier is geen bubbel in de tijd maar constante geboorte wat gebeurt als je kleur met een moker kapot slaat wit is schansspringen wit is een spaceshuttle laat me aantreffen wat er voor mij nog niet was onder de tafel de postduif van een jonge vorstin de huid van een telegram een ansicht…

De nacht zaait uit en je beweegt langs oneven niemandsland alsof je hebt leren lopen tijdens een aardverschuiving. In de periferie wordt gefluisterd over de initialen van het donker zijn vingerafdruk op je lijf. Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand…

Als jij er niet bent, raak ik in de dood verzeild dus voor mij blijft in dit heden weinig over het sarrende repertoire van mijn achterdocht een eenzame kermis, een gekkenhuis op maat. Ik kijk uit het raam naar paars bevruchte wolken vlak voordat een bliksemflits door de hemel snijdt de uitgestorven buurt op zijn grondvesten schuit voel ik het…

De nacht is splinternieuw en met ons onervaren. De nacht is opstand binnenskamers draagt de geur van zoethout de koelte van kerkuilen de blauwdruk van een schreeuw. De nacht is geen gebrek. We zien onze schimmen gebaren in het raam alsof we naar elkaar seinen ons vast willen klampen als mistige drenkelingen. ----------------…

Vandaag zie je de donkere plek in je schaduw een hart dat ontwaakt en trilt als een klavervorm aan de kaspische zee waarvan de onuitroeibare echo alleen door dieren wordt gehoord het hart van een struikrover die cicaden eet het gif proeft in de bes en in het gif het tegengif. Hij verzekert je ervan dat jij in de zon prijsgeeft…

Het was niet spek, maar wel een beetje glad, toen ik net keek daar reed je, bijna van die brug maar gleed je uit. Gevallen op je reet je Vloekte.…

Gelukkig alle plekken waar je wordt gezien de mensen leven op, hun ogen flakkeren hun lichamen zingen in de lichtende stad ze zinderen door jou, aan liefde verslingerd. Zoals iedereen aandacht wil krijgen van jou want in parken sloven jongens zich uit voor jou op boulevards hebben voorbijgangers je lief en op schoolpleinen gaan schoolmeisjes…

Zie je hoe de wind vogels van een tak opraapt ze uitvouwt, veer voor veer oppakt en openklapt uit de lucht plukt die ze vliegensvlug verkennen als schichten in een bronsvertrekkend licht gevat. Zie je hoe de zee schepen richting zon afvoert naar de hemel tast, de wolken naar binnen slokt terwijl plezierboten voorbij de kust deinen zwemmers…

Man noch vrouw Planeet noch ster Maar het verdrietigst wel misschien Steeds korte tijd voor vol aangezien…

Een avond in Goes Waar nuchterheid de bomen voedt De lucht de aarde geuren doet Het gras met vele kleuren zoet mijn hart een houvast geeft Een avond in Goes Waar een oude dame vol hartenpracht recht vanuit haar ogen lacht En eenzaamheid de ziel verzacht met mooie woorden zelf bedacht Maar waar ik ook deze nacht niet alleen zal zijn…

mijn snurkende engel in een oud versleten slaapshirt je haren diffuus op het kussen en ik maak je niet wakker want je ligt daar zo fijn in een andere wereld een engel te zijn waar men iedere dag de tijd moet doden tot jij laat in de avond weer door slaap wordt ontboden mijn snurkende engel zielsblauwe zeeën achter je oogleden je…

Dat zelfs in wintertijd ook eens wat schoons opbloeit denkt edelachtbare blikt naar bewijs Al schijnen het te zijn jurkenboevinnetjes eerst een Bavaria knikte hij wijs…

Er is meer Ik weet het zeker Ik spring op En klim verkalkt Met handen en voeten Schurend langs het touw De knopen zijn mijn roes De glorie kruist mijn blik Er is meer Ik weet het zeker Onder mij de klas Ik kijk en hoor de fluit Maar zwetend klim ik Euforisch verder Ik nader het einde Schat mijn kansen En ga door Er is meer Ik weet…

Ik ben de minnaar die je 's nachts aan banden legt zeker mijn wellust, mijn ogen blauwe vlammen begin ik warm te draaien, stoomt mijn paardenkracht stormt het bloed door je gespannen ledematen. Ik ben de dromer die jou tot muze verheft zeeën wijken voor ons, lagunes drogen op door ons vergissen rivieren zich in hun stroom de regen beheersen…

Omdat je zo mooi bent, schemer ik mijn dromen alsof ik afdwaal in de nevels van je blik alsof je ogen aan me tornen en je meest terloopse lach me veroordeelt tot boeteling. Zie je niet aan mijn gezicht hoe je me bedwelmt welk clandestiene leven ik ons 's nachts verbeeld hoe eenzaamheid me keldert als woestijnregens en begeerte me vuurspuwt…

Nadat ik jou met mijn gejammer had ontnuchterd smekeling aan een verloederd hof wierp ik jou je escapade in degradeerde liefde tot waakvlam pyrrusoverwinning die ik tot balsem heb gemalen mezelf tot misselijkmakends toe ingewreven en zolang ik mijn gal monster missers rubriceer verdriet inlijf leef ik als de kat van een verdwenen gastgezin…

Agendaloos daalt de avond schrikt niemand als op het station een didgeridoo zijn aardklanken uitstoot de drum van de passagierstrein aanwelt en je iemand aan de overzijde van het windverlaten perron door de bewegende ruiten van de coupé heen ziet en niet verdwijnt niet verdwijnt -------------------------------- Uit: 'Dichters in…

Om te overleven schouwen we je weg Slokken we je schaduw op. We plaatsen je Achter ons, zo dichtbij Dat ons bloed begint te stromen. Lievevrouwebedstro omgroeit ons Bedenkelijk snel. Met onze rug naar je toe wachten we je In slaap, ademen onhoorbaar Onze herinneringen uit. Geen sterfscène zullen we nog delen. Ons hiernamaals is leeg…

Je kan niet zonder het is er altijd Als het stil is is het tot spijt Het is een deel Een deel van mijn leven Als het tastbaar was Had ik het je gegeven Niet langer zeuren Anders krijg ik repliek Hetgeen ik het over heb is het wonder: muziek.…

Het overblijfsel van mijn hart is de ruis in zijn duplicaat. Zijn er radiogolven in de ruimte van een radio die opgehouden is te bestaan? Er zwerven herinneringen rond zonder kop of staart woorden losgeweekt van hun tekstballon buiten het hoofd waarin ze opkwamen en in de duinen wordt duizendguldenkruid vertrapt door zwaargelaarsde…

Over de heuvel rent een vrouw, veert op ijswitte sportschoenen. Ze beweegt als een astronaute die het landschap in kaart brengt. De lucht buigt voor haar passen. Ze maakt een tunnel van de wind rekt het uitzicht op en de weg voegt zich vanzelf naar haar gang. Een aanhangwagen vol sneeuw rolt voor haar voeten de helling…

Teder als een bloeiende roos verwelkomt de zoen een innige droom Het opent de roes schaamteloos om openlijk te worden ontvangen als een voorbode van geestelijke instroom De aorta zwelt aanstonds met verlangen alle levenssappen transporterend het nijpende energietekort compenserend Slechts door een enkele lipsamensmelting ontstaat deze alles…