Alle inzendingen van John Kroos

Het regent Druppels glijden als riviertjes tranen langs de naaktheid van mijn raam kil en koud lijkt nu de wereld zoveel weken zo'n gebrek aan leven nog te gaan Even toch mijn jas maar aan het masker in mijn hand de echo kaatst in frases terug naar mij alles lijkt zo onherkenbaar wie ben ik en wie ben jij Keuzes maken op het…

Ach, lieverd.. Geef je over, leg je hoofd maar op mijn schoot. Laat je tranen in ons drogen, wonder nu het avondrood. Er is geen afscheid, zonder leven. Geen liefde zonder, echt bestaan. Je hebt jezelf, al vergeven, ons in alles, aangedaan. - Rust maar. Rust maar zacht, mijn lieverd, mijn allergrootste schat. Laat mij…

Het wisselt. Sterker, sneller ook. Als een boek. Ragfijn in poëzie geschreven, waar alle letters, in een ademtocht, voor altijd bij mij zijn gebleven. Ik zag ze komen, verder van mij gaan. Al die zielsmomenten, hoe het fluisterdicht, in alles kon bestaan. De sterren heb ik stilgehouden, de hartstocht meer dan ooit beleefd. Ik voel…

Groot, klein. Oneindig reflecterend, stralend, kloppend en pulserend, met hun draden, zo ragfijn. Cirkels. Ze kruipen, draaien, vliegen, wegen door en in de tijd. Ze raken in de randen, kleuren in elkaars verlangen, lichtten in de ander, zonder vorm, of kennis van respijt. Vrij. Zoals het lot. Zoals de zomerzachte klanken,…

We praten. Delen, in gedachten. Bouwden forten. Dansten vluchtig in die luchtkastelen, waar de ijlheid ons, uiteindelijk, benauwd. We stichtten vuren. pookten woorden tot een brei, slechten muren, totdat wij, in minder meer, geworden zijn. - Ik zag je, naakt. Voelde je, als nooit tevoren. Ontbloot van alles keerden wij,…

Sluit je ogen.. Doe ze in ons samen dicht. Denk niet verder, over alles. Laat het rusten, voel de sluimer, proef het avondlicht. Er was zoveel, om in te leven. Je gaf je ziel aan ieder mee. De waarde die je, kon vergeven. Het is gebeurd, laat het rusten. Zie je eigen sterrenzee. Het is, echt tijd.. Sluit je ogen. Droom nu verder…

Zou ik.. je kunnen missen. Kunnen zien, wat ik niet ken. In een glimlach, kunnen smelten, naar de man, die ik niet ben. Zal ik.. je ooit herkennen. Je ogen vinden in de nacht, naar jouw diepte kunnen kleuren, een stukje hemel kunnen scheuren, waar ik als, maar op je wacht. - Kijk.. Kijk naar mij. Laat je dromen in…

Het ruist. Licht.. De dag rust onder een deken van zinderende warmte. Vaag klinkt het geluid van opgewonden kinderstemmen, spelend met het leven kent de oorsprong geen gezicht. Het broeit, elke keer.. In de dicht getrokken hemel schiet de spanning heen en weer. Luid klinken alle slagen, voor de zielen die zich in de lading wagen, is…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

Traag sijpelt de zon door de laatste flarden van het eens zo grijze wolkendek, wit omrand rafelt alles naar het blauw. Ik zie de stralen goudgeel blinkend zuchten, zoveel luchten, het is een sluier die hier wijkt.. Niets, echt niets, is wat het lijkt. - De aarde ruikt, verliest zich terug in haar bestaan. Ademt groots naar heel ons grondvlak…

Schijnbaar onbewogen hoorde hij de woorden brekend door de stilte gaan. Zwaar als lood en toch zo broos daalden ze in delen neer, het treffen van, gaf houdbaar zeer. - Even keek hij op, de zon scheen schragend meer te zijn. Stalend blauw dichtte hier de lucht. Ruisloos klapten vleugels tot een vlucht, in waar hij zich op afstand nog zag…

Het is warm. Echt warm. De hemel straalt, en laat ons einders verder leven. Vrij.. Vrij om grond en lucht te proeven. Vrij om leven pril te zien ontstaan, te gaan met wind en ziel.. Te zien hoe vlinders vliegen, waar voor hier geen bom nog viel. - Het is warm. Zo warm, van binnen. Waar geen kogels gingen. Maar zomers vol,…

Het nadert.. De dagen telden uren, in nauwgezet verduren, tot de ochtend schriel herrees. Tot een wederkerend feest.. Als een feniks, in gouden gloed getooid, vlammend uit de eigen as, zo zag je pas.., de zon. - Het nadert.. Verheug je, wees voor even blij. Je bent weer verder, de adem ingetogen, de reis nog niet voorbij…

Het druppelt. Dwars door al het schrale blauw, met grijs gekleurde streken, schreit het voelbaar langs me heen. Het sijpelt, gestaag, maar onherstelbaar. Kwetsbaar, ongenuanceerd, laat het alles in me vrij.. Laag, na laag, Broos en weerloos, machteloos, valt de entourage van me af. Het is, wat dit beleven, heel het treurspel,…

Traag verstroopt de tijd. Alles telt, de uren slaan in aanzien naar de dag. Ik wacht, en raak gestaag, mezelf kwijt. Het zijn van die momenten.. Die onverhoopte, zacht omfloerste componenten. Een klein gebaar, die ene snaar. Je treft een woord, een blik die essentieel de diepte raakt. Zo zacht. Zo vol van onverwachte pracht.…

Het scheurt. Voorzichtig, langzaam, tergend traag. Langs de transen, door het bouwwerk van mijn levensloop. Dwars door stapels fouten, verrotte houten fundamenten, even vele pracht momenten, craqueleert het tot het barst. Het knarst, het wringt, het volgt de nukken van de wind. Het brengt mij weder, tot het teder schijnsel, van…

Het overweldigt dondert.. Schalt bevatting, keer op keer. Vrij beweeg je. Rond jezelf, in het kloppen van de strengen, in de hartslag van een ander, zo verloren, sterk verbonden, meer en meer.. - Het rafelt. De eindjes vallen, als een restje ster geflonker, dooft het zachtjes in de nacht. En toch, de wereld lacht.…

Het water slaapt. Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter…

Soms soms denk ik nog, aan jou.. het zijn van die momenten, die fundamenten, van mijn jeugd. Je haar, dat als een sluier van perfectie, langs de glooiing van je aanzicht viel. Je ogen die, in mij verzonken, altijd naar de wereld lachten. Wachten, kon ik niet.., je had mijn hart, je had mijn ziel. Je had mijn liefde, als een…

Raak me aan. Streel me, slechts voor even. Voel mijn naaktheid, laat het welbehagen trillen door mijn lijf. Blijf.. Sla de dekens van me af. Pel de lagen, één voor één. Kijk wat dieper, langs mijn adem. Tel ons samen in het kaarslicht, laat me nooit, meer hier alleen. Raak me, streel me, voel me.. Tast je vingers, zijdezacht,…

De wind snijdt laagjes warmte uit mijn ziel. Met de adem zichtbaar voor me uit gesneld, maak ik het buiten tot een nieuw decor. Ik heb het aanschijn al zo treffend in mijn loop geteld.. Wit versmelt het grijze straatbeton zich aan de rand van het, met overige sneeuw bedekte, uitgestrekte bos. Zoveel paden, zoveel wegen.. Zoveel stukjes onbekendheid…

Hoe vaak, heb ik, met open ogen, de diepte van de nacht gedroomd. Hoe vaak, liep ik, een akker zo bezaaid met zomers, waar de zwoelte mij verloren, ruisend namen vol van warmte, had beloofd.. Ik heb ze, gekoesterd. Ze gedragen, zo ver als ik maar kon. En zelfs, in de luwte van de schemer, hun gloed gevangen, waar het laatste…

Schraal wentelt de dag zich in het flauwe zonlicht. Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek, bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat. Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven, over hun eigen, platgebaande wegen. Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat. Dof klinkt het geluid. Gedempt…

Grijs verheft de dag zich in haar nieuwe ochtendgloren. Het kader van mijn raam weerkaatst nog licht, vreemd hoe helder grauw kan zijn. Nog net uit bed, bezie ik onbedekt, hoe mensen zich in nevels hullen. Haastig kaatst het voetgeluid, dof en onbedwongen. Het is alsof de regen in hun verder huilt. Er is geen tijd. Of alles, om het hier…

Bruin dwarrelt het ooit zo groene leven langs me heen. Het dekt de wortels die het in vervlogen tijden samenbracht en sterft er nu, alleen Ik loop langs afgesleten paden, enigszins verblind door de schoonheid van het zonlicht, dat traag door kaalgeslagen takken een nieuw, verloren, evenwicht hervindt. Het is de wind die hier als bruid…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

Ergens moet je zijn ergens waar de eerste stralen van het zonlicht door de opgetrokken nevel van jouw ongerijmdheid dwalen ergens moet je zijn ergens in de sterren ergens waar je liefde passie als een zomerzoete inval de grenzen van mijn dromen evenaren alsjeblieft zeg me je naam laat het leven gebakerd door je letters…

Het regent weer druppels glijden stromend langs de ruwheid van mijn ruit de wereld huilt en kent geen mededogen - stemmig oordeelt iedereen wat voorheen met woorden ging is provocerend meer een ding van oorlog en geweld - het regent grijs wolken striemen ook mijn stemming tot de diepte van die oeverloze…

even rust je verliezen in bespiegelingen van je geest stilstaan bij hen die in zoveel liefde deel van jou zijn geweest - en zijn stilstaan bij honger armoe en pijn en zacht omfloerst die deken van jezelf deelbaar laten zijn stilstaan bij dit feest wat nooit zoveel meer of minder dan slechts geloven is…

Langs de grens van al haar kunnen droeg ze zorgen voor haar kind alleen met de weldaad van het leven waar reclames niet zo houdbaar bleken in de toonkast van haar ontoereikendheid gevangen sliep ze jaren van haar idealen in de kaders van besef dat de aanhef van haar rijkdom met geborgenheid in zicht niet langs de…