Een man met zijn gedichten
gedicht
Daar stonden we dan,
op een afstand, maar toch,
een man en zijn gedichten
en ik, een jongen nog,
of net niet meer.
Ik kende zijn gezicht
maar ieder woord van
hem was vreemd.
Later, thuis, alleen,
heb ik gehuild bij de gedachte
dat de man en niet de woorden,
de zon en niet het licht,
en dat hij nooit iets anders
is geweest…