Alle inzendingen van Kris

Wat als het raam zich gesloten opent voor de kamer, je ligt in bed, de stad is in jou aan het verdwalen, bang trek je deze grens toe als een rits tevergeefs: het onaardse zingen van de trams voert je mee, licht weerkaatst in de kanalen en scheurt je als een brug tussen twee oevers vandaan, hier heb je me ontmoet enkel om in jou te sterven…

Achter de deuren stelt zich de wet die hem aan mij bindt, maar achter het behang wacht wat blijft als ik wegga: hij hoort mijn stilte als een vonnis aan, langs mijn wang verglijden zijn handen als rimpels op stilstaand water: nooit blijf ik lang de zinkende stenen staan als avondkoffers gepakt in de gang. ---------------------…

Rondom mij woekerden de rozen toen hij kwam sloegen ze als donkere sprookjes in mijn gevouwen handen dicht ik was gelukkig maar zonder schaamte bracht hij het lichaam waarin ik droomde als een diefstal aan het licht zijn schanddaad werd ontdekt en hij moest vluchten: buiten blafte een hond ik deed of ik sliep nog even streelden zijn…

omdat jij zonder bezwaar slaapt, bestudeer ik alleen de lel van je rechteroor van je afgewende hoofd en stil vraag je mij om niet meer te ademen. zo lig ik het liefst in de morgen van je zwijgen.…

gisteren nog kerfde ik je naam steeds dieper uit mijn lijf. toen bleef alleen je hart ongeregeld slaan en in die holte kamers waarin wij verdwaalden. in die dagen snakten wij naar elkaar. ik sloeg je boezems over. we stroomden elkaar tegen, waren lek, verstijfd en hard. vandaag stuwt weer ons bloed in eenrichtingsverkeer. wij huizen…

Moeder is een schilderij. Zij ademt pastoraal, draagt zonnebloemen in haar lach. Weinig ligt bij haar het leven stil. Een dulle griet, bij tijd en wijl een schreeuw. En altijd schuilt in haar de piëta. Zij is de grondkleur en de was. Tussen de lagen laat ze vlakten open. Haar kader is haar kroost: de randen en de bressen. Ze leeft in…

vader gaat voorbij. als de nacht trekt hij het laken naar zich toe. voor meer heeft hij te weinig voet aan de grond. met tussenpozen telt hij beren in de hemel. ze gaan nooit onder, blijven schijnen. in zijn hoofd glimlacht een vrouw. zij kent zijn weg heel goed. de tijd vergeet zijn tellen op te passen. alles is toch bereid.…

wat zij onder ogen denkt, blijft nog ongezien. ze snijdt uit littekens het ijs in rechte banen. met stukken bouwt ze wat bewegen kan. ergens ademen kieren in haar plaats. ze scheiden ruimte tot het nooit veilig wordt. in het wak zoekt ze kleuren, danst ze zonder as. zo blijft zij zeker : onder de bovenlaag zwemt ze naar de wolken.…

Spreek maar niet te vlug. Ik verdwijn zo snel. Zonder veld ben ik voortvluchtig, sta bloot aan warmtestralen. Je neemt me of je laat me vloeien. Ik smelt in het westen, stol in het oosten. Tussendoor beweegt altijd het licht. Ontkleed mij als de koude roept. Ik luister traag.…

leer mij naar je kijken hoe je geurt in je haren. geef mij je ogen en kleur ons samen in vers laken. laat je van mij proeven tot wij elke dag nooit genoeg. daarna stil in onszelf verdwijnen.…

Nog eenmaal rekken we de laatste stralen uit de herfst. Berijmd schrijven we verzen in melkletters en wijzen reikhalzend. Laat het nog eens winter zijn met barsten van verlangen. Languit rillen en knoppen dragen waaruit wilde bomen groeien. We scheuren loten van het jaar en planten in verse grond. Straks lopen we uit.…

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet…

Op het containerpark sjouwt hij een krat vol dia’s : Canadese graansilo’s, kinderen met chocomonden en schrijverskoppen. Ik ken hem van lang geleden. Beleefd knikt hij in tweeën. Of we de brokken zullen lijmen, beelden retoucheren. Maar een omkeerfilm is enkel positief en altijd transparant. Dag blijft dag en kleuren houden de warmte van…

In slagorden buigen ze groot als treurbeelden. Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte. We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren…

Het kind gaat dood. We maken witte kisten met engelen die zwijgen. Ze happen lucht die grauwt : voor de toekomst kan dat tellen. Waarom huilt het in de druilavond, waarom op de keien ? De regen glanst. In scholen volgen we intens hoe het moet : luisteren, praten, vragen. We kruisen onze handen en volgen de stoet van goed fatsoen. Zwijgen…

De klaroenen schallen als we de hemel binnengaan tussen het knallen van geweren en het vage huilen van het volk. Wij, wij zijn de doden die tot vandaag leven. Wij zijn versteend, onze namen gebeiteld. Denk dan dat het liefde was voor het vaderland, dat we een handvol aarde in de handen namen, met de lippen proefden. Dat we omhoog keken vooraleer…

Honderdachtenzeventig straattegels zijn er tussen de voordeur en het kruispunt. Dicht opeen, met smalle voegen vol stof en verse onkruiden. Negenentachtig stappen zijn er om op terug te komen. Het rechterbeen voor het linker plaatsen. Een halve cirkel draaien op de bal van je voeten. De deur blijft op een kier. Dat het koud wordt, is…

’s Morgens vlecht hij de haren voor ze wakker wordt in rode kroonblaadjes. Hij kan haar beter niet plukken. Ze verliest haar bloei zo vlug. Wat nog maar pas ontplooit, verwelkt al na de middag. Ze blijft gebrekkig overleven. Waar haar zaad de aarde roert, zal het tijdloos rusten. Ooit komt ze explosief terug op andere grond. ’s Avonds balsemt…

Zolang zal hij wachten op de zeedijk en met de vloed niet meespoelen. De enterhaken liggen klaar in koud beton. In neon spuiten fonteinen een kunstmatig leven. Kijk, ze spelen. Een vuurtoren waarschuwt voor het vasteland. Hij telt de stralen, schikt ze naast elkaar en bouwt een aureool voor de hemel. Wit licht waarop hij wil schrijven,…

Hij bouwt een huis van afdekzeilen op een staketsel van wilgentakken. Sjort met zekere hand zijn droom in platte knopen vast. Hij wordt metselaar en legt zijn onschuld in het fundament. Later zal hij treuren maar vandaag bouwt hij het groot voor veel straatmuzikanten en pleintjesspelers, voor dromers zonder dak. Van de stammen schraapt hij de…

Op de tafel ligt een brief met woorden in potlood, half opgegeten. Hij was bijna schoongemaakt : de laatste kruimels op een hoopje geveegd. In het watermerk het punt gegrift van grafiet en schilfers klei. Ze arceerden samen houtskooletsen, veegden met de bal van hun hand zachter vlekken. De lijnen in almaar dichter parallel nu bruusk…

Stil is mooi als op het strand, als op het snijpunt van je kijklijn met die van de meeuw die uit niets valt. Als je luistert hoe het oude zingt en sterft tussen eb en vloed, in golven uitdeint, in afdruk in het natte zand, als een hobo in de kristallijne lucht, een gouden stemvork. Stil is mooi als je fluistert, in lange halen, in wind…

Je koopt me één keer frieten in een puntzak aan het raam van De Landsman. We komen uit de kerk en hebben beloofd niet te zondigen. Maar God, wat smaken ze lekker. We likken vette vingers, zuigen onze monden vol koude avondlucht. Het is november. Traag fietsen we naar huis en horen slechts de natte weg, het klappen van late duiven, een verre…

In oktober zal het sneeuwen, zegt mijn collega. Ze draagt een zonnebril met bolle glazen en ziet de wereld voller. Tussen het oogsten van de tarwe en het rooien van de bieten zal het land zich wit tooien. De herfst zal kort duren, kaal worden vòòr haar tijd, vroege winterbruid. Het zal niet koud zijn onder het stro, het rottend loof. We zullen…

Wij, vaders, ballen onze vuisten in onze zakken en smoren daar woorden, onze zorg. We knellen onze vingers vast ineen om niet te helpen, om te lossen. Wij wachten.…

Er is een bank, een lege boom, en ver de zee, de kleine zee waarin we samen sterk en jong de baren stuwden, schuimend wolken joegen op wilde rossen, onze manen tot de hemel. Jij met felle baard, met ruwe herdersstaf en gulle schaterlach, bazuin, heraut van leven, eeuwig, gulzig leven. We lepelden de pap als uitgehongerd, boerden luid en sliepen…

Er bloeit een klaproos tussen de keien van de oprit. Dit is een dag om te wachten op wat niet komt : regen van november, het graf dat openrolt, een oude moeder die niet voorbijgaat. Wij kijken omhoog, zien tekeningen in wolken verdwijnen. Dit is levensecht. We dreigen te geloven maar er is wat altijd blijft. Onder de grond kiemt het…

Dit overmaatse huis draagt een stoppelbaard. Het leeft onwrikbaar tussen het openlopen van de morgen en het slapen van de avond. Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage…

duizend keer tegen de muur toetsen. De juiste spreidstand vinden, zonder je te scheuren, en niemand kan zo heel precies je vingers plooien. Dat moet je zelf, tot je eindelijk dat ene punt, net over de band, die unieke ace van woorden slaat. Misschien met sprong, misschien fluweel.…

Wij zijn zonen en dragen dezelfde moeder. We houden onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook. In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij…