Alle inzendingen van Lisa Leyten

Ik had zo graag een nieuwe lente willen schrijven, zo een die juicht en zingt en iedereen doet fluiten. Of anders ook aan Holland willen denken, het reiken naar den einder naast de langzame stroom van het wassende water. En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en…

Steeds vaker zie ik mijn vrienden later en ’t later wordt steeds later en alsmaar vaker later tot aan te laat. Wat vroeger was is nu niet meer en dat verklaart het later maar mindert niet de pijn van het niet zoals het vroeger was te zijn en mindert evenmin het « zie je later wel ».…

Het herfst zich feest het fluister-fluit zich geel en vlamt zich knappend rood. De blaadjes zwieren in het rond, kastanjes doen van tok tok tok en appels drummen vrolijk mee. De vijg ontkleedt zich schaamteloos de druif is laveloos en paddestoel is high. Het herfst zich feest en moedt zich vol van wee : het jaar is bijna over.…

Hij is een ramp, een internationale ramp: hij flest de zaak vernaggelt ook zijn naaste buur en twietert maar wat raak. Met vette buik en rooie kop toont hij zich op zijn smalst: wat recht was, maakt hij krom, wat krom is, prijst hij recht, onteerd daarmee zijn ambt. Hij is een redneck in’t kwadraat: al is hij dan niet arm wat geld…

Soms zet de zuidelijke zon de berg in gouden avond gloed en ‘smorgens vroeg het dal in zilverwitte damp. Soms straal ik als de berg, stijg op als nevel uit het dal, maar nu is soms voorbij, nu dat mijn licht verdwenen is.…

De avondschemer koester ik, de dag bijna gedaan de nacht nog niet gearriveerd, het één niet meer het andere nog niet. De eindeherfst kleuren zie ik ook zo graag, dat niet echt bruin, of rood, maar onbenoembaar kleur. Of voorjaar vroeg met nog niet zichbaar groen dat er toch echt wel is. Al wat niet helder is, eenduidig, al te…

Het leven is sinds kort alleen maar desillusie; het toegedacht gevoel gehoopt gedeeld maar niets ervan blijkt waar. Herrineringen lopen langs en gaan naar rechts of links van waar of niet maar komen allen uit bij graag gewild maar nooit geweest.…

Beelden, fotos komen langs steeds maar weer dezelfde vier. Ik speel ze af, bekijk ze keer op keer, herkauw ze eindeloos opdat een keer verteerd ze mij geen pijn meer doen.…

Ik loop graag door een herfstig bos, zo in de avond schemer met een tapijt rood bruin en af en toe een glansje geel. De geur van rottend, dorrend blad, geluid gedempt door druilerig gedriezel het zicht beperkt door vlaagjes flarden mist. De zomer weer voorbij, het einde van de herfst nabij, die kondigt winter aan, en eindigheid van…

Ik sta nog wel in zomertooi maar herfstig is mijn tijd. Mijn stam, eens rank en glad is knoestig krom. Het bos waarin ik groot geworden ben dunt zich steeds verder uit, mijn takken reiken nog omhoog maar raken nauwelijks andere meer. Wat schaduw geven doe ik nog maar vruchten zoveel minder dan voorheen. De stormen van de tijd hebben…

Streepjes streepjes zon gouden zonnestreepjes op de weg. Stralen zonnestralen prachtige zonnestralen op de weg. Vleugjes vleugjes warmte vleugjes zonnewarmte op mijn weg.…

Zo’n tijd van weten maar niet voelen, van horen zonder te verstaan. Ik sta gewoon maar op en drentel door de dag die doorloopt in de nacht die niets meer tegen houdt zodat de waarheid binnen sluipt en ik verdrink in golven van verlatenheid totdat ik ‘s morgens bovenkom en zonder voelen, weet en zonder luisteren, hoor in tussentijd die…

Zoals vergeelde fotos van langvervlogen mensen mij niets meer zeggen, zo zal men ooit, ook mijn portret emotieloos bezien. Dan is er niets meer van mij over.…

Mijn dagen gaan nu al zo lang in klamme regelmaat; mijn nachten evenzo want slapen is gelijk aan waken. Mijn dagen, nachten gaan zo moe voorbij, seconden traag, tot in de eeuwigheid, in levenloze regelmaat. Ontdaan van alle lust tot leven is mij mijn einde niet gegeven ; mijn nachten-dagen gaan maar voort in klamme regelmaat van eenzaamheid…

Nu je niet meer terug komt lijk je nooit geweest te zijn en blijft alleen de leegte over. Nu alles leegte is lost elke herinnering zich onontkoombaar op en is er niets meer van je over.…

Hier sta ik dan en heb geen woorden meer met leeg gehuilde ogen heb ik geen tranen meer. Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd en met lege handen sta ik hier.…

Mijn lief had hoge nood van hier naar elders onderweg, dus stoppen bij een tank station. “Als jij nu rustig plassen gaat en ondertussen ik een stukje rijd dan hebben we dat alvast gedaan.” Zoals mijn vader altijd deed, maar omgekeerd, wanneer wij kinderen na een lange rit nu eindelijk aangekomen wilden zijn, dan bood mijn vader aan:…

Mijn lief houdt niet van ‘t grijs van regen, mist en aanverwante nattigheid. Vandaar dat ik in stilte prijs de schoonheid die ik zie in lage loden lucht die ongemerkt in grijze regen overgaat en rimpelloos in ‘t even grijze wad ten onder gaat. Of neem zo’n rafelige nevel mist die suggereert wat er niet is, terwijl een winter kale…

Een vaal-rose rozenperk met wat hoog gras ervoor: zo saai als saai kan zijn, totdat het tegenlicht van winteravond zon het grassenpluim in rose verzweemt en elke roos verheft tot illusoire droom en mij verwonderd achterlaat.…

Zo’n leutig lenteliedje, wauw, ik schud ze zo maar uit mijn mouw. Ik heb er wel een stuk of zeven het afgelopen jaar geschreven. Maar een vrolijk herfstig lied, dat lukt me om den drommel niet. Verdriet en droefenis is niet aan te ontkomen, melancholie druipt uit de kale bomen. Slechts één ding doet me goed: Het lezen van dat hijgend…

Ik zie die jonge mensen Strijden voor de goede zaak, voor God of Allah, naar gelang. De goede zaak begrijp ik wel voor God of Allah echter niet maar dat is van geen belang. Ik zie de moordpartij en denk het is ons niet gelukt ze een ander ideaal te geven of minstens dan een andere manier om ‘t na te streven. Ze voelen zich miskend…

Letters, woorden, tranen aan een zijden draadje blaadjes van een bloem: houdt hij nog van mij ? Zoeken, draaien, woorden op een schaaltje, blaadjes van een bloem: houd ik nog van hem ? Al die blaadjes van die bloemen afgerukt en weggegooid voor ‘t eeuwig vragen spel van ja of nee.…

Het riet buigt neer bij elke tegenslag en heft het hoofd bij elke nieuwe hoop. Maar breken kan het ook wanneer de vrieskou binnenkomt van moe gestreden strijd en kille eenzaamheid. Je zegt: de wortels leven nog. Dat kan best zijn maar ‘t troost me niet. Het is te laat voor het geknakte riet.…

Zie ik rijen rechte bomen die keurig mooi op hoge pootjes staan langs nette rechte wegen waarlangs de sloten langzaam gaan. Steden met rechte straten en autos rechts en links bij al die nette rijtjeshuizen en stenig aangelegde tuintjes. En onder al die lijnen van rechtschapenheid vraag ik me af is er nog ruimte voor barmhartigheid…

Dat dit je herinnering terug haalt naar die vriesdag vol van zon, met lichtend rijp op sprietjes stro, en zilverwit op boom, met licht zo stralend zacht en goud dat bijna aaibaar langs de ramen strijkt.…

Soppende en sompende regen, druilige driezelige regen, mottige, mistige, muizenissende regen, striemende en stromende regen, vuig vlagende regen, harde, hevig huilende regen, koude en kleumende regen, droevig doordringende regen: allemaal zo vreselijk nat.…

Het vurig vlammend rood is nu verdoofd tot moedeloos geworden bruin. Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

Het herfstig licht van druppels dauw besluierd vernevelt en verlicht het zicht. Dat zoete licht van dotjes dons doorweven koestert en verzacht het einde van de zomertijd. Het warme gele licht van gouden bladeren vervuld, verstilt en nodigt uit tot peinzen over eindigheid.…

Het herfstig gele blad belicht de rijke oogst van peren vol met sap en roept kom dans met mij. De herfstig zoete zon bestrijkt me ‘s morgens vroeg zo super zacht alsof het avond is. En het herfstig droef gevoel voor al het moois dat binnenkort voorbij is, omarmt me.…

Soms zie ik van die oude bomen die daar al eeuwen staan in onberoerde onverstoorbaarheid en koester dan de menselijke gevoeligheid. Soms zie ik van die bergen, zo trots, onbuigbaar, groots in sterke onverzettelijkheid en prijs de menselijke kwetsbaarheid. Soms kijk ik naar de sterren zo eindeloos ver weg en koud en onder al die kille…