Het herfstbos,rijk en vol leven tot de rand
laat zich nog even in de zintuigen zaaien.
Onder de bomen voelt het vochtig,
paddenstoelen pulveren
en spuiten sporen in de lucht,
duizenden levensmoede bladeren
krullen en dwarrelen neer
in cadans met het gekrakra van de kraaien.
In een vijver diep in het bos
komt wat rotte eierengeur los,
onverteerbaar…
de lijn van de landweg
duwt er dood tegen de dijk
vergezichten voor even afgesneden.
mijn voeten beklimmen de trap
door de dijkenbouwer ontworpen om te schouwen
mijn neus vangt zilte geuren
boven ontrolt zich het landschap 360 graden wijd.
vóór mij laat de teruggetrokken Oosterschelde
zijn zilveren plasjes oplichten in de zon
met glibberig…