Alle inzendingen van Martine

maan schuift in haar laatste opus in c in do dus serenadeboogje in een zwarte plas piano wat ooit forte was spiegelkomma aan een hoog plafond straks weg en afgerond…

des duivels om bij elke ademstoot in de spots van bestaan lichtheid mee te dragen tot ik voorbij de drukte raak met kleur op mijn wangen tussenin waarheid en werkelijkheid rustig ga zitten…

Alsof de nacht mijn lasten voelt, ontlokt de hemelboog mij duizend zuchten… Ik offer tranen aan de goden voor mijn zielenrust. Zij helen de vleugellammen en ook mij. Ik, die -zwaar verankerd- aan verleden lijd… En in de bron van de maan baadt het licht van de zon. Haar mildheid werpt goud als kleur over mijn ochtend. En ik drijf de dag in…

Deze waanzin, dit ongeregeld kloppen van mijn denken, gehavend, tot in het lekkende hart dat weemoedig dode mensen draagt, en wensen… Onstilbaar stil de sombere stilte. Ze schreeuwt in woordenloze vloed. Draag mij, of begraaf mij maar laat mijn pijn niet zinloos zijn...…

Ik weet wel zeker, jouw ziel woont in je buik. Een hemel met engelenschare, bovengoddelijk geheim… In dit windstille uur knoop ik vleugels aan mijn hart, en stort mij onbesuisd in jouw duistere diepte. Innig adem jij voor mij een heldere midzomernacht……

De troost slaapt aan mijn voeten, want in winters wentel ik mij in dekens, en niet in weeë heimweeflarden die ijzig hard mijn hart verwarren. Hij slaapt de winterslaap, mijn troost… Dit huis, met warme binnenbuik, stilt nu het wrang verlangen naar zoete oude dagen waarin ik onbevangen kind was, en zorgeloos. De troost slaapt, maar waakt…

De lucht die ik proef is vol vergane winters. Pomanders nagelen kruidig de weemoed in mijn geest. Ik meng hun geur met die van smeulend hout dat in oranje en rood de kamer doet ontgloeden. Zo was ik kind... Zo at ik appels, de knieën opgetrokken voor het vuur, terwijl mijn vader 'Warum weinst du' zong... Ik huil voor de tijd die nu tot…

Toen jouw stem nog was, en klanken droeg, En ik, met kleine meisjesbenen, op jouw grote voeten om 'Dansen?' vroeg, En jij me tilde op sloffen met zachtgestreepte lijnen, de kamer doorwalsend, met mijn hoofd tegen jouw buik, en met jouw hartlied in mijn oor. En jij zong. En jij zong... En toen jouw hart nog klopte, nog liefde gaf, bad ik…

hoe wijd het grasperk kan prijken wanneer elk stipje wit voor zich en toch samen gaat bloeien in de nieuwe adem die hen heeft uitgestrooid…

terwijl voorjaarsstormen me betuttelen met herfstig zelfs mijn vrijheid aan banden legt groeien zij sterk geworteld verder laten zich ongeschonden gelden met rijke bloei…

het diepe gewemel dat schaduwspelend een donkere hemel aankleedt wil ik zonder nachteenzaamheid in ogenschouw nemen tot de morgen rijst nuchterheid terug de bovenhand krijgt…

pas wanneer de zee enkel de glans van de maan lijkt te dragen en jij in je slapen rustig gaat ademhalen heb ik de loopplank ingehaald touwen losgemaakt om in het verstilde mijn hunkerend hopen als dromen in je oor te fluisteren…

bewonderenswaardig hoe ze leegte met leven merken als pluizige sluier hun geelwolkende rijpheid omhoog laten kringelen zelfs in hun moment het zomergroen toelaten te verwerkelijken…

jouw woorden als zoete wijn tot ik ontdek dat de geest is uit de fles de inhoud ver uitvergist blijkt…

wanneer bij heldere hemel licht wordt gebroken beelden als klaarblijkelijk spreken knipper dan de schijn uit de werkelijkheid laat je niet verleiden door wat slechts tijdelijk blijkt…

knuffel de oude knoken warm verwijder spinrag uit haar hoofd haast je zodat ze het einde als herboren ervaart…

als ik in grijs ontwaak wind waait koud over me heen waarom zou ik dan in mijn wakker worden naar de dag trachten dan wacht ik liever diep verscholen in mijn verlangen tot rode gloed me in al zijn warmte begroet…

wanneer ik na een diepe slaap het breekbaar mooie van mijn droom in het ontwaken verder draag de klaarte van de dag mij de vleugels van de vlinder laat dan is dat omdat levensvreugde ligt vervat in de naaktheid van de gestalte die mij wakker tracht…

wanneer een vergetelheid terug gaat leven loert op realiteit is het aan mij om niet te bezwijken het te bestrijden met een gedrevenheid die me vroeger onmogelijk leek want zolang men de kracht van het verleden niet breekt blijft het zich herhalen telkens weer…

ik hou mijn ogen gesloten om te voorkomen dat gedachten worden uitgelicht buiten mezelf gaan leven in lichtflitsen die afstand creëren…

bruisend en speels ongecompliceerd ontdek ik pril leven onder een staalblauwe hemel zonder zweem van verstikkend de leegte warm opvullend met zoveel tedere kleuren en zoete geuren dat ik gelukkig ben te zijn tussen die schoonheid…

ze opent de hemel vlijt langgerekte schaduwen op de wereld neer laat ze bewegen elkaar zacht strelen met gebaren die de zwaarte verjagen net zolang tot ze ineengestrengeld tonen wat kwetsbaar maakt…

wanneer wolven zich groeperen als dwazen azen op een prooi om te overleven vertelt ’t geheim binnen ’t geheim mij dat deze wereld veel te onzeker is om me bloot te geven…

het brakke verzwaard zodanig dat uitzichtloos zelfs het grensstellende grimmig krijgt…

wanneer prilgroen uitgroeit tot sierlijk knoppend geel dan adem ik warmte over haar heen tot ze haar diepste wezen voor mij open plooit waarbij verborgen waarheid zo verrukkelijk oogt dat ze me compleet verovert…

vrijheid proeven op zijn vrijest laat je behaaglijk lang uitgerekt gebaar voor gebaar naakt de vaart nemen uit de tijd met de deining mee verrukking slagen naar open zee…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

lange tijd zat ik te kijken hoe zwart zonder gezang het rood uit de boom wegnam tot het zich bewoog zwermend steeds hoger vloog in een verder weg rimpelende herinnering…

Heen en weer kerende sporen dragen de onrust van vogels mee laten ze zich door angst verjagen of zullen ze verder gaan tussen de kruimels als overlevenden dichter bij de mens gaan staan…

bewegende wind verklaarde dat wat brak verdonkert lag liet me achterhalen hoe het land in zijn diepe sporen leven heeft bewaard het ontbindend doodse stilaan het gelaat van verwachting vertoonde…