Alle inzendingen van Pia Wolters

Kijk de boom, de uil kijk, de kleuren van de avond, de nacht die valt je weet dat er weer een ochtend komt die de hemel weer anders zal kleuren je weet dat tijd zal verstrijken dat beelden, kleuren en je gedachten zullen veranderen. Je weet van muziek van liefde, van strelen je weet van alleen helemaal verschrikkelijk alleen…

Geel klatert klinkend langs lichte vlakken ze tinkelt over blauwe wateren en langs de toppen van een dicht-groen woud waarin zware dampen hangen adem van aarde, blad en hout Het stervend licht penseelt paarse vegen zachte schemer langs de hemel spreidt de stilte uit waarin helder opklinkt het geluid van een vogel vlak voor de nacht Rood…

De hemel is van ijzer. De lucht van hout. Geen adem te halen. Binnen in mij de steen van pijn. Niet te tillen. Gedachten aan jou graven gaten in mijn buik. Mijn voeten plakken aan de grond.…

Dit kan niet worden gedicht zal altijd open blijven de tijd gespleten in voor en na met daartussen het gat met de brokstukken van levens razendsnel verspreid over zoveel zielen, gedachten, woorden, beelden vliegensvlug en overal verbijstering verslagenheid woede de tijd zal het niet leren.…

Daar gaan ze schuifelend naar een restje toekomst lopend in het verleden dansend, lang geleden. Ogen gericht op de stoeptegels hand in hand tegen het vallen zijn kromme rug, haar slechte been. Ze dragen het samen maar ieder alleen. Niets kan nog worden herschreven, geen kladversie voor het leven het moet in één keer goed.…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

Nacht met je zwarte vingers graaiend in mijn gedachten wroetend in mijn dromen tergend langzaam alsmaar opnieuw zonder licht achter mijn dichte ogen draaiend in mijn hoofd schrapend langs de binnenkant van mijn verlangen. Laat me Laat me gaan wakker worden open gaan in het volle licht.…

Hun bijeen geharkte woorden een onooglijk bergje langs de weg. Voorbijgangers stappen over de woorden, slechts door een enkeling aangezien voor een gedicht. Hun bijeen gezochte zinnen verstrooid langs de straat. Soms even gehoord, begrepen door iemand met een gebroken hart of in nabijheid van de dood, iemand die houvast zoekt tot…

Kijk hoe de oude man langzaam de tijd uit schuifelt. Zijn hand jaagt flarden van oude gesprekken weg als lastige vliegen. Zijn ogen zoeken iets wat moet zijn blijven hangen zoals de geur van iemand die net is vertrokken. Zijn handen grijpen in de lege lucht, hij kan niets vasthouden. Alles vervliegt, vervaagt. Terwijl de toekomst zich…

Hoor het licht vallen op de velden, het verstrijken van tijd zacht schuren. Zon schildert in het voorbijgaan kleuren in de bomen. De lucht staat strak blauw zonder een woord te laten vallen. Zelfs de vogels vliegen geruisloos. Luister, dit is stilte.…

Ze zijn net door God geschilderd de verf nog nat nog sprankelend van kleur. Zo fris zo vol van tijd nog zonder haast rennen en springen ze hun dagen in vliegen hun ouders onbevangen om de nek. Hun kwetsbaarheid gedachteloos uitgespreid op het gras van hun jeugd. Nog lang niet die moeizame omhelzing zoals later wanneer je van…

Kijk dat ben ik. In het vroege ochtendlicht ruikend aan de nieuwe dag huppelend adem ik de toekomst in. Ik ben alleen. Maar dat geeft niet want er is hier niemand, niemand om mij eenzaam bij te voelen. Ik praat tegen god. Of wie ook zijn oren te luisteren heeft gelegd in deze zachte ochtendbries. Ik heb geen lakschoentjes geen…

Je valt je laat iets vallen het valt wel mee Nee ik raak je kwijt voordat mijn woorden te laat, het papier is nog leeg ik wil je ze wel geven warme woorden tegen de dood levende zachte woorden om vast te houden om te blijven nooit om te vallen.…

Het hart nog ontbloot stromen beelden snel terug in verdwijnende dromen. Vóór mij de dag nog leeg, nog zonder pijn. Wie ben ik voor jou vandaag, mijn bloed? Nog voel ik je eerste adem op mijn buik, mijn huid nog druipend van verse liefde. Nu jouw woede mes op mijn keel, geen geruststellende gedachte. Of toch? Kijk, je kinderfoto…

Ik kom tot mijzelf moet wel ben op mijn alleenst bekijk mijzelf neem mij bij de hand. Ik moet wel niemand ziet mij. In mijn eigen hart kan ik huilen mijn armen om mij heen. Alleen dan komen de woorden geven gedachten gedichten een plek voor mijn ziel.…

Schreeuwen slaande deuren scherpe woorden klieven de avond elke deur getuige van geweld knallende woede. Oren die niet meer willen horen trillend hart verlangen naar een huis zonder deuren. Alleen een open raam met zicht op de donkere hemel geur van sterren stil.…