van de bloempjes en de bijtjes
steek jij mij nog het meest
jouw angel zit mij in het hart
als een splinter in het oog
dat tot tranen toe bewogen
mij doet balken als een ezel
die blij is met het hout
een huisje bouwt
een bedje spreidt
en wacht tussen de warme lakens
vergetelheid...
als jij mijn Julia zou zijn
dan was ik er geweest.…
de dagen bladeren voorbij
en scheuren zo mijn tijd
gestaag en rustig, een voor een
richting de eeuwigheid.
maar eeuwig duurt zo lang
daar wil ik niet op wachten
de eenzaamheid maakt bang
in onzeker lange nachten.…