Alle inzendingen van Ronald

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

Eenzaamheid is stiekem huilen terwijl een ander om je lacht eenzaam zijn is willen schuilen daar waar geen mens een mens veracht eenzaam als je wat wilt delen waar niemand ook maar iets om geeft eenzaam als je jezelf wilt geven terwijl ook alles in je beeft Eenzaamheid is je uit te strekken naar een hand die nooit verschijnt eenzaam voelt…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

Glorieus verheven door de lucht Gaan de zwanen in hun vlucht Sierlijk piepend krakend wit Hun halzen golvend in gelid Reikend naar een hun bekend doel Een nabij gelegen sloot of poel Of verder noordwaarts buiten zicht Naar gronden waar hun toekomst ligt Als zielen reizend wonder wetend Zelfverzekerd aan queeste geketend…

Je bent zo bang staat hier al zó lang; en tijd en regen tikken door. Waar moet je heen, zo heel alleen, De wereld haalt jou steeds naar beneden. Je zegt: "k moet gaan, 'k wil hier vandaan" steeds op de vlucht voor: ach, je weet het zelf niet. Je voelt je ziek, zo in paniek, en diep van binnen schreeuw jij het uit! Je ziet de wereld…

Een lach, een klein stemmetje Een sprong, blonde haartjes en een mooi klemmetje Dartelen over het gras Springend in het leven Ik wou dat mama hier nog was Maar dat duurde maar zo even Een lach, een klein stemmetje Een sprong, blonde haartjes en een mooi klemmetje Zorgeloos door het leven Tot het moment van ontwaken Dan besef je je dat…

Met nieuwe ogen kijk ik rond naar grachten, bruggen en herenhuizen naar kerken en sloepen vol studenten alsof dit gisteren nog niet bestond We zwalken langs café's en begroeten vele bekenden in de Kinkerstraat een laatste broodje bij de Turk Zo blijkt maar weer Amsterdam is toch heel anders dan bijvoorbeeld Urk…

Als er straks een schip vaart met veel jong grut Afgeladen met zeer strakke gespierde jongenslijven De grachten vol met wilde mannen, met een stijve Denk ik als hetero waarschijnlijk toch alleen aan kut Maar door Cohen, onze hoeder van de goede zeden gaat de leeftijd eerder naar boven dan naar beneden…

Je verdween in de ochtend met je koffer in je hand Ik zag je lopen in onze straat aan de overkant Ik zag je kwaad wegbenen met veel kabaal En voordat jij de hoek om was, miste ik je al Je ging niet stiekem met de noorderzon Of door de achterdeur stil en bang En zeker niet met de stille trom Ik hoorde je verwijtende stem nog lang Ik denk…

soms kom je aan op plekken waar je nooit meer wilt vertrekken ‘t is net alsof je kennismaakt met iets dat je was kwijtgeraakt…

Ach, mijn nee, het betekent niets. Net als een verbod voor je bestwil of mijn angst. Nee, betekent niets voor ons. Wat ik niet wil zeggen, en jij niet wil horen, nee, dat zeg ik niet. En als het toch gebeurt omdat ik kwaad ben op je, of op mezelf, en ik zeg nee, dan lachen we samen.…

Soms zat ik aan de oever van het brede water, Zoiets als een rivier En zag dan aan de overkant Iets, door de afstand schijnbaar traag, bewegen, Een vrachtwagen of autobus. Dan dacht ik: “kijk, Daar gaat iets Dat ik nu niet kan bereiken. Het beweegt ongrijpbaar Langs mij heen en heeft van mij geen weet.…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

Godverlaten is de weg naar leegte Waar niets niemand nog bekoren kan Enkel huiver, ankerloze, kille wanhoop Stuurloos in een wrak of de schim ervan Geen behoefte, geen interesse, niets Gemis van wat er is maar niet deelachtig Radeloos verdriet, schuld en spijt Eenzaam zichzelf al te machtig Dan is daar het inzicht, laat het gaan Laat…

je kwam binnen en zag meteen iets in mijn ogen wat al veel te lang had vastgezeten ik brak open - dat was het mooie - en liet me schaamteloos door jou ontdooien alsof je kwam om mij omver te werpen - als een vaas in duizend stukken - en dat lukte je kwam binnen…

Ik zag je lopen over straat, alleen en zoekend. Je keek naar binnen of je me misschien zag je had je hand boven je ogen tegen de zon, als een indiaan in een film met John Wayne. Je zag mij niet in de schaduw, zelfs niet toen ik met tegenzin naar je zwaaide. Je liep weer door, je schouders licht gebogen en kijkend alsof je je laatste duppie…

Jij liep de deur uit en ik zag verdriet aan je manier van lopen. Je ging de gang op dat ik riep, hoorde jij niet meer Tegen vreemden zei ik de woorden, die bestemd waren voor jouw oren hoeveel ik van je hou. Misschien de kans niet om ooit nog iets te zeggen. Niets meer te vertellen of uit te leggen. Ik hoop dat je weet dat jij was wat…

Zoals je daar lag 's morgens in de zon achter de gordijnen. Als een godin in ons bed dat nog warm was van de nacht. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden en wat ik voelde moest wel liefde zijn, dat wist ik zeker. Want daar had ik tenslotte mijn hele leven over nagedacht.…

Er was niets te zien, buiten. Binnen ook niet Binnen was ook niets te zien. Binnen waren de muren, en de vloer en het plafond, en dat verschrikkelijk grote raam. Dat verschrikkelijke grote raam, waardoor je naar buiten kon kijken. Je kon kijken naar het gras. Je kon kijken naar de lucht. Maar verder, verder was er buiten niets. Oké, soms…

Bij de Postjesweg op weg naar school, hard trappend op mijn fietspedalen. Vaak wind tegen of harde regen, daar dacht ik altijd, dat ik het einde van de Admiralengracht nooit zou halen. Maar op de één of andere manier was ik toch altijd sneller dan ik dacht bij de Jan van Galen.…

ik hou van jou zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden ik geef om jou zoals ik nog nooit om iemand heb gegeven ik heb je nodig zoals ik nog nooit iemand nodig heb gehad maar jij je hield niet meer van mij je gaf niet meer om mij nee jij had mij niet meer nodig jij heb mijn hard gebroken ik heb om jou gehuild nachten lang lieve…

Ik luister naar de vloer De vloer die vroeger zo kraakte, als jij zachtjes naar mijn bed liep, om te kijken of ik sliep. Terwijl ik stiekem naar je keek. Het raam met in de verte de toren met de klok die ik vanuit mijn bed kon zien. Beneden hoorde ik de zware stem van vader en af en toe hoestte hij. In de verte een brommer of een auto…

Mijn stad, mijn stad, waar ik in het donker struin, dronken dwaal en die ik stap na stap zo vaak doorkruis. Mijn nacht en ontij stad, waar straten in het donker lanen zijn, met struikgewas, bloemenpracht en bomenrij. Zonder al die mensen en lawaai en slechts mijn voetstap die tegen slapende huizen klinkt. Mijn stad, mijn stad, 's…

Op de Amstelveense weg, daar denk ik altijd aan jou zoenen. De allermooiste vrouw was jij mooier dan talloos veel miljoenen. Op de Amstelveense weg, daar kijk ik altijd naar jouw raam waarachter wij toen samen woonden, daar fluister ik nog steeds jouw naam. Toen was ik jong en ijzersterk, toen was de liefde heel gewoon. Maar nu weet ik hoe…

Ik denk ze te horen soms. Het lijkt of ik ze zie zitten, rokend en jenever drinkend. Klinkend, ploegend, op het braak liggend terrein van onwennige ogen en oren. Hun stemmen klinken door als naschokken in niemandsland, die het land verscheuren en bomen ontwortelen. Terwijl niemand het op dat moment zag is de wereld toch veranderd.…

Als ik aan het luiden van de kerkklok hoorde dat het tijd was om op te staan dan keek ik altijd eerst naar buiten door mijn kleine zolderraam Als ik dan de ranke toren zag machtig hoog boven de daken dan wist ik dat het goed was en dat er niets veranderd was het was gewoon een nieuwe dag.…

In onze tuin van Eden leefden wij onder bomen met rijpe vruchten. Er was vers water en dieren van het veld en vergezichten over het land. Maar achter de hoge hekken blaften steeds vaker de valse honden, met tanden die glinsterden in de zon trokken zij aan de kettingen van hun meesters. Lang konden we ze buiten sluiten en waren wij veilig…

De maan scheen over de bogen. De treinen reden over de dijk en het gebouw van machinefabriek Jonker, stak hoog en donker boven mij uit. Voor mij op de cafétafel stond een kopstoot en ik proostte op mijn oma. De stem van mijn opa dacht ik te horen, Ik rook nog steeds de geur van teer en olie. Een auto reed de Bickerstraat in. Ik voelde…

Oeverloos gezwets in zuchtig zoeken Naar het genot van onbescheidenheid Narcisme tot maat verheven Gevoelloos interesseloos kil Afkomst verloochend in succes Verwend in alles dat te koop is Maar jaloers in het tekort aan aandacht Dat is de oogst van een avond Ja, het was gezellig, zeker…

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…