Ik zakte door het ijs, want het brak,
Het ijs was altijd al dun geweest.
Een visie was het waar het me aan ontbrak;
Dat dit gebeuren zou had ik altijd al gevreesd.
Ik zag een hand terwijl ik verdronk,
Maar pakte hem niet, ik was te slap.
Tot Hij me weer het leven schonk
En me eruit trok, met een boodschap.
Een boodschap om een visie te bouwen…
Na jarenlang zoeken heb ik eindelijk gevonden
heb ik me van de tijd ontbonden
ontmaskerde ik al mijn zonden
en heb me zo voor eeuwig aan de kosmos verbonden.…
Met een spons wiste je mijn horizon
en tekende een nieuwe, met een kwast.
Zo was het, dat het mooie voor mij begon
en ik, elke dag weer, keer op keer werd verrast.…