Alle inzendingen van Tino van Kampen

Ik span de pees en richt de pijl voor het perfecte schot, mijn geest is leeg. zoef … raak … subliem schot. Was ik het die de boog spande, of bracht de boog mij in de hoogste spanning, trof ik doel, of trof het doel mij. Dit alles, boog, pijl, doel en ik onscheidbaar verstrengeld, in het schot,…

Voor Remco Lakens smetteloos wit, liggen als een cocon om het fragiele lijf. Nog even en de dood breekt het leven, het hoeft van hem niet meer. Tot de muze het omhulsel scheurt - Als een vlinder dansen zinnen op papier. De oude dichter leeft! Ook ik pak potlood en papier scherp de zintuigen en rangschik de woorden. Twee tinten grijs,…

wij waren blij na het zien van de tjiftjaf die een voorbode van het voorjaar was het wachten was nu op de fitis zijn neef doch hij kwam niet, evenmin het paasgevoel de beloofde vrucht was afgebroken – de zomer die volgde was verzengend heet, het land dor en zonder enig teken van leven wij leefden meer naast dan met elkaar in de herfst bluste…

In de tuin vol herfstkleuren hangt een geur van humus, geen blad trilt. Onvermijdelijk wacht hij daar verstild op wat de muze van hem verlangt. Poëtische zinnen willen maar niet stromen, ook al is aan elke voorwaarde voldaan. Hij denkt, ’t is met het dichten gedaan. Wat rest er van al mijn literaire dromen? In die sfeer van tragiek en droefenis…

herfstdriftig vliegt hij van stam naar tak en terug de winterkoning…

Terwijl zij thee en koffie haalt, staar ik, achter het glas gezeten, naar de tuin. De warme en stille gloed van buiten overmeestert mij, in trance waan ik mij nog met haar in grote zalen, tussen sculpturen van gips, was en brons, waar Brancusi’s muze slaapt. Kunst openbaart, is soms een raadsel, zoals de vage contouren omwikkeld met…

De tijd wordt gevuld met niets. Niets dan woorden, het ruisen van het peppelblad. Geschuifel van voeten door nat zand, watermunt geurt langs de waterkant. We staren naar de bijna lege lucht. De sperwer speelt een spel met een hulpeloze prooi. In deze stilte gevuld met iets - iets dat lijkt op gelukzaligheid - vergeten we de tijd.…

zachte zomerbries tussen raam en kozijn wiegt versleten spinrag…

in de stille tuin klinkt op bruine stapstenen geklos van klompen…

Grijs is de zondagmorgen. Een storm fluit langs draden van staal. Terwijl meeuwen bij elkaar kruipen, loop ik in gedachten en zie de hemel breken. Banen van licht drijven door de wind gedragen naar de slapende stad. Deze middag ligt zij als laat middeleeuws donker en kil voor mijn voeten. Straten en stegen zijn nagenoeg leeg. Een duif rust…

elke morgen meer dringt de zoete geur zich op jonge herfst nevelt…

een waterrimpel kreukt de verlichte spiegel even breekt de nacht…

zorgzaam slaat de mees een regenworm in stukken voer voor haar jongen…

Boven de grens van baksteen, sloot en geurend gras zweeft kalm een uiver.…

Statig en arrogant langs menig wallenkant, trots verheven, op hoge poten, onbewogen, blauw en grijs als lucht, zal zij neergebogen geduldig maaltjes spiesen, dat is de trant. Ik vrij en speels heb haar eens geplaagd, gooide een steentje voor haar stil gelaat, kwaad vloog zij op de blauwe veelvraat, toch na lol en lach was ik zeer mishaagd.…

Toen jij je luiken open deed en ik recht in je ziel mocht kijken stond ik als genageld. De vrouw in mij was verdwenen. Schoorvoetend vond ik mijn weg in jou langs wegen water en weiden en ‘s avonds toen de luiken zich sloten heb ik in stilte mijn tranen vergoten.…

een witte deken van onschuld vertoont smetten dooi doet zijn intrede…

Wandelschoenen staan quasi achteloos in rust voor een oude muur. Nat en vol modder wachten zij op wat straks komen gaat.…

het is hoogzomer een Koninginnenpage likt zoete honing in kleurrijke dans etst zij zich vast in mijn geheugen…

een meeuw tussen zon en witte aarde schittert zilver vleugellicht…

Daar zijn in glooiend landschap geur van rijpe duindoornbessen een witte buizerd half verscholen achter gras tapuit pronkend met teder verenkleed op de grens van duin en wad vrolijk happend naar voor mij onzichtbare insecten Daar te zijn…

Zachtjes tik ik tegen gras. ‘k hoor een fel gezoem van tere vleugels. Langzaam trekt mijn hand zich terug. Aardhommels hebben bezit genomen van een eens statige pol Engels gras, die nu lijkt opgegeven. Toch zit zij vol met leven. En elke week tik ik even tegen dit gras en hoor de door vleugels gebroken stilte.…