Alle inzendingen van Ton Rijkers

Valentijn, och mijn lieve mooie Valentijn ik kan daar wel duizend uren over praten Bloemen krijgen vindt ze beslist niet fijn die pluk je niet die mag je dan staan laten Wellicht kun je mij dit nauwelijks geloven maar ja daar kan ik weinig aan veranderen Al die jaren zijn voor ons wel omgevlogen wij zijn niet de enigen, zeker ook anderen…

    Als het schoon de grens gaat overschrijden en wanneer ´t geluk dan zijn lach wil tonen Zal poëzie de woorden zelfs hemels wijden komt weer een God tussen volkeren wonen     Als ooit alleen vrede op aarde gaat regeren en dan liefde eindelijk elkeen laat vergeven Is er geen weg dan al´t kwade af te zweren zodat oude boeken worden overgeschreven…

Als je aan ondraaglijke pijnen lijdt; en je graag wilt vluchten in je dood Raak je 't gevoel beslist nooit kwijt dat jij thans 't noodlot hebt geloot Als je van je dokter eist je te doden hij antwoordt ondraaglijk is dit niet Nu mag jij nog niet onder de zoden dat je lijdt interesseert geen een biet Aan wie heb jij dat lijden verdiend…

Wie door het hoogste is verkozen en zich door het hart laat voeren draagt in z'n ziel de kleur van rozen die slechts het reine kan ontroeren Wie door het hoogst is aangezocht en zich niet van zijn weglaat trekken maakt in de schaduw vaak z'n stille tocht zal niettemin zijn weg met lief bedekken Wie door het hoogst is aangesproken,…

Toen de volle zon zich die ochtend liet zien wreef ze zich rap de rood behuilde ogen uit Die nachtmerrie van zo rond een uur of tien hij had haar misbruikt .. ook al gilde ze luid Protesteren hielp haar beslist helemaal niet buitendien bezat hij ook veel te veel kracht Haar ogen huilden om haar intense verdriet in aanvang erg hard daarna…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd…

Eindeloos grauw zwarte dagen, in een onmetelijk leed zwevend Kan ik geen enkel mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd vertoont…

God gleed vederlicht en stil langszij en stilte hield haar adem eventjes in Donder van ver kwam loom naderbij was dit van ‘t eind dan wel ‘t begin? Een onheilspellend stil lag in ‘t land angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los…

Een afgrijslijk, zwarte schim joeg er mij voorbij ja het bleek een zachte lucht die hem verraadde; Een rilling veroorzaakte een koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of…

Mijn haar is grijs, lichtgrijs mag ik zeggen; er is echter iets dat ik absoluut niet begrijp Iemand moet 't mij toch uit kunnen leggen op mijn armen en elders is 't blond, 't is lijp Toch is zulks wat vreemd, vind jij ook niet is 't dat mijn hoofdhaar meer te lijden had Vaak sturen ze mij met een kluitje in 't riet en vragen ze mij ben…

 Echt mijn eiland kun je nergens vinden derhalve besloot ik daar te gaan wonen In de stilte, gedragen door lente winden met muziek, vol van haar tederst tonen    Ik staar in de toekomst en het verleden en ik voel de milde warmte van de zon Ik zie ons beide de regenboog betreden ik zie ons in de maanden toen ´t begon    Ik minde jou zeer, jij…

De stille stilte van een enkel ogenblik laat mij naar mijn gisteren toe dwalen Het verleden zorgt dat ik welhaast stik als ik terugdenk aan al de diepe dalen Het vele wachten op mijn meisje lief die als regel alleen van overspel leeft Mijn ‘lieve schat’ bleek erg primitief tijd heeft haar thans voorbij gestreefd Op een donkere avond…

Aangezien ik enige tijd in het ziekenhuis heb doorgebracht heb dit gedicht pas nu kunnen plaatsen. Op 27 januari had het moeten worden geplaatst. Doch dat lukte niet Hier is het nu dus: ZESENVIJFTIG JAAR GETROUWD Na een zwaar halfjaar hebben we rust die laatste loodjes wogen zeker zwaar Na de brand werd bij ons veel geklust doch eindelijk…

Zeg Valentijn ik wil jou vertellen dat ik je binnenkort hier verwacht Nu ik een liefje ken kun je stellen, dat ze lief is en beslist een pracht Ze is ‘t schatje van mijn dromen; vaak komt ze in ‘t holst der nacht Slapend hoop ik dat ze zal komen ze wekt mij ‘s morgens erg zacht Dan komt haar heerlijk lijfje dus zachtjes en teer mij toe…

Thans is ‘t de zevenentwintigste januari en waarachtig alweer zo’n heerlijke dag Ik heb wederom zo’n overheerlijk alibi, dat ik als altijd ‘t gedicht schrijven mag Vijfenvijftig jaar zijn we thans getrouwd het mooie meisje is nu nog even schoon Zij wordt potdorie absoluut nimmer oud ‘t is mijn voorrecht dat ik bij haar woon Vijfenvijftig…

Ik lag in het gras en ik dacht aan haar die mijn droom eigenlijk moest wezen Zo roerde zich mijn gevoeligste snaar en trachtte ik in het verschiet te lezen Een huwelijk, anders dan ik thuis zag lachte mij vanuit het overmorgen toe; Ik zag toe dat zij aan het schreien lag door alle gigantische tegenstand, moe Zeker zou ik haar al mijn…

Toen het nachtelijk stil zacht zuchtte ruiste de wind de dorste bladeren eruit Verloor de herfst zijn laatste vruchten zo zuchtte ‘t stil zijn ritselend geluid   Toen ‘t gele licht in ’t duister landde wachtte ‘t donker hem hunkerend op De zachte gloed, die hem overmande gleed geruisloos op de hoge duintop   Ik woonde stil in het holst der…

Ik droomde van een bloempje klein dat ‘s morgens leefde onder ‘t dauw Het huilde want daar staan, gaf pijn en ja, haar blaadjes kleurden blauw Ik treurde om dit bloempje schoon ze was heel stil en eiste een gebaar; Ik dacht, ik steel haar toch gewoon en jawel in die nacht plukte ik haar Ik genoot van haar schone pracht vele ranken groeiden…

Toen het nachtelijk stil zacht zuchtte ruiste de wind de dorre bladeren eruit Verloor de herfst zijn laatste vruchten zo zuchtte ‘t stil zijn ritselend geluid   Toen ‘t gele licht in ’t duister landde wachtte ‘t donker hem hunkerend op De zachte gloed, die hem overmande gleed geruisloos op de hoge duintop   Ik woonde stil in het holst der…

Als je wordt geboren, dus begint te leven wordt er ergens jouw kaarsje aangestoken Jou wordt aldus een bepaalde tijd gegeven met je innerlijk wordt je tijd afgesproken Gans je leven schenkt jouw kaarsje licht edoch brandt toch verder en alsmaar door Je jeugd verstopt zich in het rimpelgezicht je weet je op weg naar jouw laatste spoor…

Wist je dat mensen in een notenbalk leven want voor je hier was, was je iets als dood Die do kun je de naam van aanvang geven; na achttien jaar ben je toch eindelijk groot De ré komt, dat is jouw tweede balk noot; die ré staat voor het beginnend redeneren Hij is die eerste stap, op weg naar de dood maar zulks moet je echter veel later leren…

Toen ze nog een lief tienermeisje was van zo rond vijftien a zestien jaar oud Leek ze het minst schone van de klas van die bloem was de knop van goud Op zekere dag ontmoette ze een man haar man dat wist ze eventjes nog niet Hij vond haar aantrekkelijk o, dat kan voor haar was er al wat veel geschied Getuige was ‘t spiegeltje aan de wand…

Razende stormen gieren rond het huis mijn zuchten vallen daarbij in het niet Ik lig hier even alleen en draag 't kruis en overdenk wat in 't leven is geschied Zachte winden glijden in mijn innerlijk dankbaarheid, 't blijft een deel van mij Naast mij staat 't schitterend bloemstuk 't is 't oud trouwboeket van ons allebei Strakjes…

Een tikkeltje schuchter keek ze mij aan onzeker bevroor haar blik op dit late uur Ik moest mijn armen omheen haar slaan tussen ons smolt daarna die dikke muur Ze had wederom in haar dijen gesneden aangezien ze heel veel straf had verdiend Ze had bij gymles alle regels overtreden en nadien traanloos op de wc gegriend Zelf beschadiging…

De zomer lag verankerd in gewapend beton zonnestralen trachtten vergeefs het te warmen Terwijl geen straaltje hier binnen komen kon lag hij alleen op 't bed met gebonden armen Veroordeeld wegens afwijkende gedachten weigerde zich met zo'n regering te verenigen Hem zou daarom de loodzware straf wachten zonder zich met zijn lief te mogen…

Ik zou toch zo graag eens willen weten waar jij je in al die dagdromen bevindt Droom je van mij, in diep stilte gezeten of droom je wellicht van een zwerfkind Droom je soms over die hemelse dood welke we beide ook mogen verwachten Over de hemelse stilte in ’t avondrood in zo’n wereld uit licht, zonder nachten Droom je van ons twee, levend…

DAT HEERLIJKE MEISJE Ze was heerlijk, ongelooflijk gebouwd doch vooral verrukkelijk slank en groot Nooit had ik zoiets moois aanschouwd doch vooral lag dat meisje geheel bloot Ze baadde in die drukkende zomerzon waar ze waarachtig zo heerlijk genoot Mannen van haar overliggende balkon die genoten zelfs van haar zachte bloot Opeens…

Van harte welkom fluisterde het steen zie het tot mij komen dus niet als straf Ik wachtte al even; het voelde alleen nu jij er bent zeg ik, welkom in je graf Ik had jou beslist heel lang verwacht op een kerkhof lig je eenzaam, alleen; En absoluut op zo’n december nacht voelt het eenzaam, als ijskoud steen Als kille wind door al de bomen…