Alle inzendingen van Violette Zandheuvel

Arrogantie is als een verwelkte bloem decadent op weg naar de ondergang teloorgang van droevige dromen het leven kent voorspoed en tegenspoed tijd kent geen genade voor het noodlot samen kijken we uit naar het nabije einde wanneer de prille ochtenddauw de absurditeit van de wereld herkent in dwaze toespelingen van de ziel vergankelijkheid…

Nu jij dit leest voel ik de adem van de zee de duinen waarop wij ooit ravotten jij bent het niet voor mij achter jouw stilte begint de horizon met dromen open jouw geest vol mooie beelden voor mij ben jij het nooit geworden achter jouw stilte lik ik mijn wonden.…

Nachtvogels vlogen over sneeuw een beetje dronken, vrolijk door een droomloos drinken en je zei dat je geen naam had geen sporen achter liet in een verlaten land in het duister ademde jij en betreurde jij jouw ziel weer terug naar ’t ademland waar alle hoop in ’t duister lag begraven.…

Tijdens het nog prille begin van jouw moedige jeugdige bestaan hadden jouw onbestemde verlangens zelden glanzende vleugels en nog geen weet van ironie of de teloorgang van het noodlot je liet mij alleen achter tussen de bomen met steeds maar weer die dwaze dromen achter iedere boom afzender onbekend alsof de natuur door een vreemde god…

In stilte van het alleen zijn probeer ik te verwoorden wat geschiedenis ons vertelt en ik bevrijd mezelf in zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details op de tekening van de avond liefde geniet de rol van eenzaamheid schepen bevaren een papieren zee wanneer ik aan je denk voel ik mijn ondubbelzinnige hart ik mis de schaduw…

In stilte van het alleen zijn proberen te verwoorden wat geschiedenis vertelt zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details tekeningen van de avond jezelf in kleur bevrijden genieten van liefde in eenzaamheid schepen bevaren papieren oceanen gedachten voeden het ondubbelzinnige hart de stille schaduw van leegte in het gemis in…

Stilte van alleen zijn probeer ik woorden geschiedenis vertelt bevrijd mezelf in zelfgekozen avond eenzaamheid, papieren zee wanneer ik aan je denk mis ik schaduw, leegte in het alleen zijn is er niemand zoals jij probeer je te begrijpen.…

Een oude indianenvader het ontwapenende grijs in zijn hart speelt een kind tot aan de dood eigenwijs hoe oud is zijn gezicht taai door tijd getekend als de dood ons naar bloemenvelden brengt het prille van lente door rouw wordt doordrenkt een oude indianenvader in het sterfbed van de stad in zijn hart speelt de dood een bloemrijk…

Het lijkt steeds vaker net als in mijn lucide dromen alsof het allemaal voor niets is geweest in een antwoordloze tijd dromen van een frisse lente die nooit meer zal komen een vergeten zomer-nevel om de wildernis te omvatten in een toekomst vol vragen alsof het allemaal voor niets is geweest stiltedromen ontsnapt uit de tijdelijkheid…

Ze blijft niet in een woordbetekenis ontheemde droombeelden van prachtige voorbereidingen de zon daalt in haar sprookjeswereld van spreektaal en intieme ontboezemingen haar ademlucht van zuiverheid de dag voorbij, de maan verschijnt bloemen gaan slapen, vogels zingen afscheid maar ze voelt zich blauw en onbeholpen in de wandelgangen van…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

De beginselen begreep ik voor handen uit hemelse bron schaduw zonder verlangen zonneschijn in schemerstilte hoorde ik jouw naam, onuitspreekbaar alsof er niemand jou werkelijk kende was je alleen, soeverein en stoer teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden de beginselen ontroerden mij jij was mijn…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Nu jij jouw ratio toetst aan de werkelijkheid is waarheid uit vergeten boeken overbodig je straalt zoals de zon straalt op een lentedag met de mystiek die de natuur doet groeien het is jouw beleving die mij doet verlangen naar alles wat het leven brengt aan realiteit het gruwelijke grauwe en het prille groen tot droom verheven door jouw gulle…

Je probeert de bezinning te begrijpen nu het vallen van de herfst op zich laat wachten de zon zich niet laat kennen, soevereine hemelplaneet en je wandelt in het park met die gedachten op een bankje sluit je de mijmeringen af met een groet aan de werkelijke dingen van het dagelijkse leven, zoals ze worden besproken in het dagboek van de zomer…

Juist door dat kleine theatrale zag ik iets in de bewegingen metafysica van het gevoel en je danste niet in werkelijkheid of in de nacht in fonkelzalen je danste overdag, op eilanden vol zielenvrees herkende jij de hunkering van de Godenzonen de lenige gymnasten aan elastieken verbonden met de grijze toverwolken bracht je hartelijke…

Hoe je toe ziet dat de wereld van een landschap in een woordenzeef verandert en bezinning aangetast door ouderdom maakt van de rivier een metafoor voor onvoorspelbare liefde hoe je ondergaat dat de zon zinkt in de zee wolken vreemde verhalen vertellen en de maanlach om de ochtend bedelt.…

Heerst er slechts dik makende duister in het hart van de ademloze provincie plaats ik mezelf een extra paar benen pure bluf met de longen van een paard bemin ik je toch in dat zachte ritme bewegende snaren naar romantiek langs golf stromen van jouw eiland als ik jouw ziel dien van repliek o diepe binnenste eenzaamheid bewaar mij een plek…

De weg naar huis was zwaar maar toch begaanbaar ik herinnerde mij liefde voelde dat ik liefde kon voelen en er klonk een echo van een vogel, die wegvloog die ik niet thuis kon brengen uit dit land, naar andere landen om er stilte te verkondigen.…

De weidse stilte delen wij in kleine stukjes stilte boven de weilanden en in de broze stad overal gedeelde stilte.…

Deze vrouw is geen rivier in een eenzaam gedicht over oppervlakkig plezier schimpscheuten van de nacht zijn in stilte nu verdreven metaforen die het daglicht niet kunnen verdragen de pijnlijke romantiek is wat er over is in leven te druk voor de liefde te veel levensvragen waar deze vrouw op wacht is dat je naar haar lacht…

Een droom ligt in het dichterschap boven het zomerse land van zwijgende wolven in dit eenzame lijf heb ik ooit het hart van een kind gehad zwerven moet ik nu in wildernis over het veld van verlangen terwijl communicatie alsmaar stiller wordt komen dromen terug in mijn lichaam huilt het hart van een vreemde.…

Dit is niet de stilte die ik voelde toen mijn jeugd een andere wending nam geluidloos in mijn ouderdom vol weemoed en verlangen dit is ook niet de stilte van verloren vriendschap of liefde die een loopje nam geluidloos in mijn hartstocht vol melancholie en hunkering dit is de stilte van jouw gestorven dood in heimwee die geen weerklank…

In herinnering zie ik de bomenlaan in een land vol spijt en bloedverwanten mijn ogen zijn voor een moment van jou nu je het waagt te dansen bij mijn horizon ruil ik je in voor oude boeken en een blokfluit op het pad naar de tuin voel ik jouw liefde in deze oude toon van de regenstad beleef ik mijn sobere muzikale hoogtepunt de woorden die…

Het land schilderde zijn bestaan onder grijze luchten en helderblauwe vrijheid rivieren stromend rood door het bloed zochten het dal met al haar groene weiden je was een ridder in haar leven onder het maanlicht van de middeleeuwen bestond er geen oranje, maar geel was de gloed en haar ogen, smaragdgroen, keken weidser dan haar aanbelandende…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…

Onze intimiteit maakt de nacht zichtbaar teder, en ondoorzichtig onze lichamen nemen de ruimte, in liefde en schaamteloos genieten het ritme van vrijen is zacht en dwalend in hunkering zo intens is onze schemervreugde in de dwaalnacht van onze keuze misschien de schaduw van het lijfzuchten van duister het stille herademen van verwerken…

Kom bij me, zeg je in de dwaalnacht maar ik ben mezelf niet in toekomst of verleden ben ik vergeten wie ik ben je laten gaan kan ik niet naar dat niemandsland zonder taal of gevoel zal ik niet bij je blijven wanneer bliksemschichten onze passie verlichten geef ik je lik op stuk met aangebrande tongen en in de retoriek van het…

Bij de blijdschap van de eerste zonnestralen keerde ik terug achter het gordijn zonder schaamte naar de kamer waar ik met mijn geliefde had geslapen het hoofdkussen rook nog naar haar parfum de zoete geur die ons in liefde deed geloven dat alle tederheid om heimwee vroeg naarmate het later werd en het ons louterde in het stille geheim van…