27 resultaten.
Zadkine schreeuwt
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 60 Het uit is het met dichtkunst,
Want ook al is het de allerlaatste
Raket die onze stad,
Nadat lokale vernietiging
Totaal zal zijn geweest, treft,
Onleefbaar maakt het heel het land.
Daarom betroffenen schreeuwt
Het uit, het moet uit zijn
Met wapenleveranties ook van
Een vermeende bondgenoot.
Daar staan wij in de kou gezet.
Wie is vijand…
Zadkine vandaag
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 97 Het hoofd achterover geslagen,
Richt als bij rechtopgaande gang,
Zich met te lang verstomde keel,
Op en staart verschrikt over zee.
Armen vol gewrichten, gehavend
Strekken in shock, toegetakeld
Zich met deserterende hand
Uit schepen te ontwapenen.
De benen geblokt en gestapeld,
Verzetten, nog dragend de last,
Zich, op de rand van het voetstuk…
Heden dwaas
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 29 Een hand die zich ontvouwt, gespreide vingers,
Voor het grijpen ligt het,
Die fijne, oogstrelende motoriek.
Wat wijzen kan op zich, dat moet verkocht,
Zich krommen voor ’t geringste;
Het loont zegt liberale politiek.
Tot huid op eigen kosten blootgeslagen,
Net zolang duurt het applaus;
Het buigen is van jongs af aangeleerd.
In andere…
Looneis
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 53 Bij uitstek voor het Nederlandse volk
Gewoon was het nadien decennia,
De nazi's hadden ons ervan beroofd,
Lees er de grondwet nog maar eens op na.
Nu heeft het virus ons ’t weer afgenomen
En komen wij dit keer niet ondergronds,
Maar wel massaal voor onze rechten op
En nemen wij geen kapje voor de mond.
Wij willen handen schudden en omhelzen…
Verwarring
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 44 We verdienen beter,
Terwijl we heelhuids
Maar goed gekleed
De straat over kunnen steken.
Zelfs opgebroken verslijten
We schoeisel
Zelden tot aan de voetzool.
Toch is het verharden,
Het loonwaarts gebaande,
De weg die gewrichten
Doet ontsteken.
Op het kruispunt links
Staat het bord rechtsaf
En rechtdoor om de hoek
Schijnt ommekeer…
Nieuwe sterfelijkheid
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 118 Hoevelen gaan er dood per dag?
Dat zijn mensen. Maar wij dan,
Ben ik niet sterfelijk soms.
Hij frequenteerde de sportschool,
Maar kan zijn blakende lijf
Niet tonen op het terras.
Het sluimerende is fataal.
Dat is wat telt. Ons bedrijf
Is mijn innerlijke zelf.
Voor haar was het zeer belangrijk
Representatief te zijn,
Maar de modezaak…
Vrijgevochten
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 93 De zweep der vrijheid geselt onze jeugd,
Ontneem hen niet het vlees, zij worden laaiend;
Het is verworven door de ouders, minstens
zo vrijgevochten willen zij nu zijn.
Geen generatiekloof kan dat nog keren,
De puberteit gaat postmodern aan hen
Voorbij; er heerst het feest, laat ons het vieren
En dat zal ook de demonstratie zijn.
Die vrijheidskoorts…
Ben er!
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 69 Achterlaten, zodat vooruit
Gaat het kind, bij de bushalte
Op weg naar school, het openbaar
Vervoer ontloop ik; dan het werk
Dat maar niet wachten kan. Ben er!
Droog, het verlossende bericht.
Het stiekem toch blijven stilstaan
Voelt als schuld aan het voorbijgaan,
Want op uitzwaaien rust taboe,
Omkijken verklaart schaamte;
Het afscheid onzichtbaar…
Houd afstand
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 160 Proestend op de ophaalbrug
Er tussendoor rent een kind.
Met elkaar in het voorbijgaan
Aan de praat geraakt, een dame
Op leeftijd en ook een heer,
Weerszij met de fiets aan de hand.
Kom terug! De stem gedempt,
Moeder draagt een mondmasker.
Oma woont nog thuis, maar opa
Zit in het verzorgingstehuis.
Het kind gehoorzaamt, buiten
Adem; zij…
Mater dolorosa
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 48 Moeder Aarde Materia
Langs uw wangen waterstromen,
Vruchtbaar, storten zich vervuild.
Gegroefd gelaat zo diep bedroefd,
Het brengt gekloofd zelfs deze vloed
Die klieft, niet tot bedaren.
Geweeklaag van de deinzenden
Ontstijgt haar dichtbevolkte schoot;
Wie laat zich niet bedwelmen?
Wie zal uit haar midden wagen
De kromgestroomde lichaamslijn…
Actus tragicus
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 81 De best mogelijke tijd,
Door viola da gamba's
Die voor het Sonatine
Bereidt zijn te sterven,
Ingeleid, verjongd zich,
Verwekt het spelende kind
En de jeugdige blokfluit
Op het doorleefde keerpunt
Van unisoon verscheiden.
Leren wij de gestage
Gang van het continuo
Kennen en dorsten plechtig
Naar talloze wijsheid, want
Zonder berusting…
Geregistreeerd
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 69 Het kan vandaag al zijn
Waarschijnlijk morgen,
Niet alle doden zijn
Van hetzelfde etmaal
Maar in één van de cijfers,
Toe- of afnemend,
Is hij een getal. En
Ik vraag me af,
Wil ik weten welk?
Er woedt een storm
Terwijl ik levend stilsta
En als lid van het prestant,
Dat afgesloten
Eigen koren overstemt,
Beluister ik de naklank
Van die…
Pandemie
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 132 Binnen is het, buiten adem
Van de luchtweg die spelonkend
De vleermuis in recordtijd aflegt,
Nauwelijks nog uit te houden.
Nog eenmaal ondersteboven
En gierend ontsnapt en ruist het
En geheel onkundig rekent het
De hele wereld tot zijn grot.
Met een onversperbare vlucht
Werpt het zijn schaduw, sleurt de nacht,
Duikt op in het geringst…
De boekenkast
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 265 Hecht grenen handwerk, waarbij een zaagmachine
Niet meer dan enkel goed van pas gekomen moet zijn,
Zo zullen de boekbrede planken als een neergaand
bruggendek over de gehele lengte,
Zacht knerpend om de staanders knijpend,
Stelselmatig op de liggers gevallen zijn.
Een meesterstuk op groei, geometrisch vervaardigd
Om het meubilerende weten,…
Pavanne III
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 102 Ach mijn kind, wie zal jou leren
Dat jij niet verplicht bent aan de
Verkramping van het handbereik.
Het opdelende indelen,
Een catalogus van vakken
Wordt nooit een encyclopedie.
Het waagstuk van het verzuimde
Weten, de rede die omgeeft
En omvat, gaat buiten elk boek
En rang. Helaas een ontschoolde
Zul je zijn voor de leraar en
Zijn…
Galanthus nivalis
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 231 Gebogen klokje groen in sneeuw gehuld,
Omarm de luwte, gure dagen tanen.
Reikt al de hals je ranke hand verguld
Wat van het allersmalste voorjaarslicht,
Ontvang, maar sprankjes tranen witkristal.
Versmolten kelkje bloem in blank gedrenkt,
Vergaar vergauwd de flauwste zonnestralen.
Van alles wat je wekt zo ongerept,
Ben jij de wens, het onverwelkbare…
Het vuurwerk
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 116 Even na middernacht, geroosterd
De gelukwensen uitgebracht,
Nieuwjaar is begonnen, we zoeken
Het hoogste punt, de zolderkamer
Op om naar het vuurwerk te kijken.
Gehoorgevend terwijl het gordijn open-
Getrokken wordt aan de opwinding,
Breekt het door alle barrières;
Pralend jagende stuipen
Aan hetzelfde lont van zinnen geregen.
Opgeschrikt…
Pavanne II
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 104 Ach mijn kind, wat moet er worden
Van jouw wereld en de mijne
Nu de kloof van generatie
Slechts op de markt nog kan bestaan.
Lege kramen, leger raken,
Luister niet, maar hoor marsmuziek,
Het vult de kamer, straks de straten,
Sla op de vlucht, maar waar naar toe!
Waar is veilige omgeving,
Waar de school die weigert dit,
Wat ongewenst is…
Sarabande
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 530 Als een sarabande de buik
Ontbloot zij en haar kleren
Die hangen met zo’n lichaamseigen
Aantrekkingskracht te schemergeuren.
Het zal even zijn in het eeuwig
Geweest, dat –juist met het hoofd omstroopt-
Ontboezemend haar hals verscheen,
Louter als parelmoeren naakt.
Ontvlochten in die toegeruste
Overdaad met een pols wat losjes
Van slag…
De sprong
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 136 Wat blijft er over van de sprong,
Dan het nemen van de aanloop
Op de gestrekte horde
Van naar lijf hunkerende benen?
Het gewricht dat zich wonderbaarlijk
Verdraait en inkapselt telkens opnieuw
Tot een orgaan dat het uitschreeuwt
Van pijn en zich daarna beklaagt.
Eenmaal beland op het voetstuk,
Maar nog steeds niet met de meest eigen
Rechtopgaande…
Pavanne I
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 132 Ach mijn kind, hoe toch te worden
mens, nu kinderen verdrinken,
men waarde aan onthelzing hecht!
Armen vergroeid en onthand, wild
om zich heen wapenende splijt-
stof, uitgebreid de borst ontkend.
Opdelend het jongste als som
het gesplitste splijten, lede-
maten bestemd voor een grafiek.
De stem van de jeugd in lichaams-
delen geschoold…
Van streek
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Met zee in de vleugels
Scheren meeuwen opwaarts,
Krijsende hellingen
Tegen de gletsjer.
Het wrikt neerwaarts,
Een zeevaarder die opwarmt,
Bij elke slag
Vleugelt het fjord.
De spanwijdte lekt
IJzig van stapel, het tast
Kruiend het verenkleed
Klam aan en scherp.
Gebeente raakt splinterend
Op drift, verweekt, dringt
Met nevelgeknars…
Avondstemming
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 126 Traag dagen wolken elkaar kolkend
Uit en aanéén verluiden zij meerstemmig
Het najaar aanstaande bij ondergaande zon.
Nasaal verkleuren ophogende tonen
Het westen, een dolende hemel aan flarden
Geblazen door heel het omheuvelende orkest.
Zo raakt ook het oosten in de weerschijn
Beschonken met de aanhef van ochtend
Gloren, oogst het Mozart…
Via anima
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 105 Langs gevensterd gevel enerverend
Kruinen vederbomen buiten eigen adem
Longen van de straat op zomerdagen bol.
Aan de polsslag van het schaduwvegen
Hangt met dwarrellicht het loofterras weldadig
Samen palmgesteld een takkendoolwoud vol.
Vendelbuien kan het flardend velen
Luchtig slingeren bewoners aan de ramen
Open ruist in vogelvlucht acacia…
Het schilderij
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 87 Eindelijk kan ik naar het schilderij
Kijken en zie ik de werkelijkheid
Op loopbare afstand, zelfs het reizen
Herbeleef ik met eigen bepakking.
Onwennig nog van de gewaarwording
Dat niet bij iedere blik het paneel
Opnieuw moet worden opgehangen,
Aanvaard ik vertrek, aankomst en schijn.
De tussenruimte, die nooit heeft bestaan,
Betreed ik…
De reiger
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 76 Evenwicht, onmogelijk
Uit balans te kijken.
Wachten, van een standbeeld
Niet te onderscheiden.
Een prooi van alledaagse kou
Hangt zeldzaam bevroren
Aan de splijtpegel
Van de spiegelsnavel.
Slechts de scherpe blik verraadt
Reikhalzend leven,
Een wak in de wereld,
Niet harder dan een blauwe plek.…
Appassionata
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 95 Allegro assai
Het aardewerk met beide
Handen goed gevuld omvat
De grote dorst die tussen
Rotspartijen vingers splijt
In wilde kracht en beven.
Als watervaste wanden
Onverwacht tot overmaat
Verzadigd raken en triolen
Paukend tijd ontsteld doen staan,
Ontbrandt handenwringend strijd.
Gekant tegen de zege
Van de doorweekte, losgeslagen…