Alle inzendingen van anna

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

Ik omvat met bei mijn armen de tere ronding van haar schouders en hals, en zijzelve doet mij haar zachtglooiende dansende benen omhelzen zo schrijden wij tezamen in ritmische wiegeling Ik zie omhooggeheven haar lief gezicht en dit hevig bijeenzijn drijft mij dicht en dichter tot haar - en wij dansen mond aan mond en hart aan hart en zacht gezicht…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…

Mijn vader had twee levens. Een kort en vlammend, zonder mij. En een daarna. Mijn vrijheid was een plicht. Ik speelde in een pasgeboren luwte; wat ik voor vol aanzag was innerlijk ontwricht. Verhalen gingen onvoorspelbaar dicht en vragen ketsten terug. Ik zweeg. Als ik aan tafel zat stond er een horde hol van honger in mijn rug. Ik at.…

Ik droomde dat ik met haar in een duinpan lag en eerst haar handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven…

Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver uiteen als aarde en morgenster en zo tot eenheid omgedicht als twee profielen van een gezicht En samen zijn we van de kleine smarten tot in de zeldzame festijnen van ons beider leven wat valt er nog te geven? Jij kent als ik dat panische gevoel jezelf te zijn en tevens doel van de geliefde, even…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

De scalpel. Dieper. Het pincet rukt met een schijn van drift de rode tijdbom weg. Doe nu mijn zoon weer dicht, chirurg, vijandig bondgenoot. Sluit op zijn rug die rare mond die fluistert over ongepaste groei en dood. Na afloop benen wij, veldheren, door de gangen langs brancards, langs richtingwijzers naar de hel van 'kinderonc.'en 'mort…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

Hoeveel aandeelhouders dansen op de punt van een naald? Gewichtloos web voor wie gelooft. Het schittert op een scherm. Uit de mobiel kwijlt een ijle Beethoven. Wat je zegt raast jaren rond de aarde, een pulserende stroom noodkreetjes. 'Lekker chatten met mevrouw Van der Geest in Australië!' Geen leugen zonder waarheid, zonder tijd geen…

ze is de weg niet kwijtgeraakt ze heeft zich niet vergist ik zal het steeds herhalen zij wou zichzelf verdwalen omdat ze hier de weg niet wist ik zou haar kunnen vinden als ik dat werkelijk wou als ik maar niet zo bang was dat ik zelf verdwalen zou. -------------------------- uit: Chrysallis, 1978.…

Als gras in december, doe niet aan groeien, kruip weg onder een kille deken. Het is zwart in de doelmond. Er wordt gedroomd van zaadschieten, bloeien met wuivende pluimen. Noppen ranselen je recht, het mes maakt je hard. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

De sarabande spelen op de vrieskoude deel. De uilen hebben het klavier onder- gescheten. Stom staan de dingen van de zomer om je heen, strohoed, trompet. Omhoog die bovenstem, waar vogels schuilen op de balk, en dan omlaag. Vertraag het lied, houd in totdat bloed stolt en adem stokt. Kan zij nu gaan? Doorspelen. In de bas orgelt een toon…

Voor Herman de Coninck Loodzware dagen zeggen we maar wat weegt zo'n woord weinig; het laatste zeilt op stadsdamp neerwaarts, kromt zich keer op keer om zijn betekenis. Argeloos keren de huizen hun dierbaarste wanden naar buiten, fluisteren Lissabon, Lissabon. Tussen keuken- en badkamertegels zoeken wij traag naar de tekens, verrijzenis…

De rivier heeft zich tot meer gestrekt en klotst onder de waslijn. Geen plaats voor paarden, engelen; in geen herberg thuis. Ga liggen onder zeven dekens, koorts ranselt de gewrichten, laat hem, hij maakt zich zwaar in haarwortels en oogkas. Straf, teken? Na een troebele nacht ligt water glad over radeloos gras, een zuiver blinken tussen…

Gerrit ik schrijf je het wordt lente, er ligt bros ijs op de tafel - gaan we dit jaar weer van rotsblokken springen, vrolijke rookvanen wegblazen, verdwenen dichters bezingen? Nu, het wordt lente, het schrijnt waar zij weggescheurd werden, de onzen, we staan nog te trillen; veel vocht verloren, pijn onder de kleren. Het verborgene vlijtig…

Welke constructie is steviger, heeft langer standgehouden. En hoe meer er wonen, hoe minder je wegkomt. Waarheen. Het verlangen is een zomerhuis zonder kookplaats en zonder geschiedenis. Hier ben ik omdat ik hier ben. Vannacht was ik wakker, het waaide, regen striemde de kastanje terwijl het al licht werd, de nacht had geen rust gebracht. Ik…

Wij schrijven zo graag over hersens, wij dichters. We klemmen het brein in de handen; woorden druppen op tafel. Het lukt! Een zoemen start in Wernicke, Broca. Liquor klotst in de ventrikels, ionen krioelen in synapsspleten. Dan een toets van beheerst verdriet: de glorie vergaat als wij uitdoven. Tevreden lezen, achterover. Alsof we het…

I Haar armen glad en blank in 't lome van donker tule, veel parfum en lippen van karmijnrood - ik zie de tippen van haar borsten deinend gaan en komen. II Winkel schemering, veel stoffen op de toonbank Zij buigt voorover in begerig kijken Ik zie haar blouse soepel open wijken en ben verzonken - diep en blank. III Haar benen lang en glad…

Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe een man en een vrouw na jaren elkaar – hoe na jaren deze mensen elkaar zullen zien, harnas van vroeger over het sleets lichaam, hoe in hun botten moeheid en deceptie jaar na jaar kerven. Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die…

Dom water. Beukt en striemt de pijlers van de brug die zwijgend schrap staat tegen overgave. Eeuw na eeuw is wat hij weet het binden van twee oevers. Waakzaam, moe. Weer ga ik door de oude stad, altijd naar de rivier. Midscheeps posteer ik mij in machteloze aandacht, blote hand op steen. Ik brul met doorgesneden keel, zonder geluid…

Verbaasd merkte de moeder dat zij een menigte werd. Binnen enkele dagen was het gebeurd, bleek zij uiteengevallen in een waaier van vrouwen. De weerloos-blije liep daar van haar geheugen te genieten; de verslagene, die snel op weg wilde naar welke dood dan ook; de trieste die er niets van begreep, die alleen zachte vlindervleugels…

Die zilveren deinende schoot, mijn liefste, dit maagdelijk gave net, dit gruwelijk schone huwelijksbed, dit vangzeil van de dood - ik heb het gesponnen tussen de bomen en tussen de zon en de aarde en al waar ik ontwaarde je zoet-zoemende dolersdromen. Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn…

De ganse stad zwicht in mijn vuist en om de hemel niet te schenden moet ik mij fluist'rend tot u wenden in woorden hondervoud gekuist Wij zweven in de kleurenwand van berstensmooi zeepbelgedroom Ik manoeuvreer - en gij laat loom alle verantwoording aan kant Wanneer wij op een klip vergaan zal ik u trouweloos verlaten Ik kan uw liefde…

Alleen de allerergste wanhoop is zo koud als deze slotgracht; dit verdraagt geen mens die niet bevroren is. Soldaten hebben pijn die zij niet voelen, bloed dat niet vloeit, grimmig gevecht met slechts een schijn van woede. Krakend verscheurt een paard het ijs, galop gestold. Alles zit klem en nooit komt het meer goed. Zie het vuur…

Ik ben gestorven zonder het te weten want anders had ik me toch wel verzet en als een starre wacht voor 't raam gezet zit ik dit bodemloos bestaan te meten. Ik heb maar een verlangen - te vergeten maar op mijn ademtocht de nerf gewet groeit er aan ijsvarens een rauw bouquet en buiten ligt een toegevroren Lethe en ik blijf wachten - meet…

Toen de dam klaar was begon het water te stijgen. Kilte ving aan in de berg- wand. De bomen begrepen niet hoe zij stikten in wat hen lief was. Vissen kwamen te zwemmen in de wijngaard. Schreeuwend breken mijn kinderen het gladde watervlak. Ik wil hen roepen: acht niet de pijn van tekort, maar vrees de on- keerbare kracht van…

Breek hier je benen. Voormalig water huppelt nieuwsgierig, verliefd door het gras. Een lening meisjeslijf. Stoot hier je tenen tot bloed aan die badkuip vol jeugdschuim. De beeldhouwer, lefgozer, tovert uit leven een kist vol gedenkgoed, laat hem lomp neer naast een pad. Hij liet beweging stollen in staal, beet op zijn kiezen, ramde met…

Krakend neerzitten en kijken naar wind op een foto. Hoe de geketende dansers buigen op rij! Wij waren tien en wilden naar zee. Melkzuur in de benen, blaasbalg in de keel. Storm blies tranen over de wangen, schelpengruis knapte onder onze banden. Wij trapten ons achteloos een weg. Groen, blauw, wit namen we voor lief; zintuigen werkten…

Hoe de dagen mij ontkomen, steeds waait er een nieuwe tegen het raam. Een somber kind in de keuken eet niet meer uit mijn pannen. Zeldzaam is het oude leven dat voelt als immer. Intussen verwaaien mijn uren, ze zijn de echte, wat tegen mijn raam slaat is het echte leven, het huidige, dat van mij, dat van mij eet. -----------------…