Alle inzendingen van annemieke steenbergen

Hoe prachtig kan een gedicht ontroeren alsof het als fontein op je gazon zacht spuit, wat ons als leek naar een geheim kan ontvoeren, alsof het klinkt als een vogel die zachtjes fluit. Soms spreken zinnen dan wondere woorden die je plots compleet verstillen en bekoorden, ongezocht soms zin voor zin en laag voor laag klinken als die ene ultieme…

Als je stil bent kun je zijn gefluister horen in de wolken en bomen of de struiken deze tonen waar hij nu ook in de nacht tijdelijk wil wonen. Dit om leven ook zo te verdragen nog steeds verliefd op het dagelijks bestaan intens geliefd laat je geliefde je nooit echt gaan. Ik ga daarom thans dagelijks naar buiten waar nu de liefde steeds gaat…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…

Zijn er anderen die je pijn kunnen elimineren met zachte invloed je verdriet wellicht keren. Voeden anderen zich vanuit jouw geheugen om je te raden hoe wel weer te deugen. Hoe wis je dromen nu weer uit je ogen voel je de dagen weer vol mededogen. De geschiedenis kent geen rechte randen meer in je dromen herleef je zijn dood keer op keer.…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid. Komt er ook na dit mistige pijnvolle leren in de tijd die ook vergaat met veel dromen de tijd dat leven andere zaken gaat begeren, als ik van het gebeurde wel bij ben…

Wij leven al jaren in een dichtregel, kennen beide de ruigheid van bestaan komen steeds op tijd of vroeg aan. Wij hoeven niets te parafraseren toch hebben wij elkaar nog veel te leren. Wat moedigt ons steeds aan met vriendelijkheid in het vaandel op te staan. Wat moedigt ons steeds aan? Moet je in leven eerst veel leren verliezen eer je voor…

De dagen verschillen in hun bestaan laten vooraf niet zien hoe ze vergaan. Zal het de dag worden van vertrekken die van nooit meer bestaan kunnen rekken. Zal het de dag worden van de laatste reis een laatste keer dat liedje van die kleine sijs. De dag van leven te overdenken achterstevoren alles nog een keer te voelen en te horen. De dagen verschillen…

Ook nu tijdelijk halfblind wandel ik naar je toe, ik wacht niet, ik volg de geuren van je aftershave die zal je verraden nu ik je met zoenen wil overladen. Je ogen blijven mij trouw, mooi bruin van kleur naast zo onverplicht licht dat ons tot niets verplicht. Ondanks nu mijn slechte zicht zal ik niet krampachtig doen jij niet geschokt om…

Er zullen altijd wel bladeren dwarrelen dagelijks vogels fluiten en elkaar nadoen. Wat dat betreft weet ik dat nu wel zeker. Er zullen natte en droge zelf gortdroge dagen zijn en onweer en plensbuien vallen na straatfeesten mensen dronkentaal lallen. De dag zal als een zee ons dan zacht wiegen ons witjes laten slapen tot de ochtendstond, nu…

Je had gelijk maar wat heb jij nodig. In voor- en tegenspoed is al een feit, eeuwige trouw spelden we niet op elkaars mouw. Zoete woordjes hebben we ook genoeg gefluisterd evenals steeds weer en weer naar elkander geluisterd. Dat wachten is oerouds en uiterst spiritueel. Wat gaat nu nog met lichtelijke ongeduld gepaard heeft leven toch alsnog…

Het is opnieuw een donkere dag vandaag de berkenhaag draagt muisstil de mussen koolmeesjes sussen, zo oogt het, elkaar. Illusies zijn niet meer mogelijk. Ergens zweeft een meeuw opvallend raar wat heeft haar vandaag meegevoerd, kan zij ons met bepaalde angsten troost geven het mooie en mindermooie nu verweven. Ik ruik nog even aan de violen…

In de hete zomer van 2019 smolt veel, zoals ijs op een knisperende hoorn voor een deel daarnaast vele gedachten die spontaan welden aansluitende dagen die voor de hittegolf telden. De kinderen en de vele oude van dagen ze smolten zonder om clementie te vragen. Pas toen de hitte en hun plan weggetrokken was voelde menigeen zich weer beter…

Wat heb ik in leven van mijn ouders veel geleerd, ook op latere momenten soms zaken weggeredeneerd. Is niet heel het leven een school als rijk gegeven dat wat je al lopend en lerend ook al hebt geschreven. Leven kent al vroeg plaatsen waar jij kinderen gaat krijgen jij stappen gaat zetten en waar jouw tafel lang zal staan, kent allang de plekken…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

Hoe vaak kwam je al niet gewoon door de deur binnen met een glimlach op je snoet zoals ik je heb ontmoet. Ooit waren we bekende vreemdelingen voor elkaar vervolgens nu alweer vele jaren en weken een paar. Gelukkig en liefdevol zoals jij mijn hart altijd verwarmt mij met al mijn nukken en streken, enthousiasme omarmt. Toch hoor ik ook bij tijd…

Ja in de wolken dat voelt zo, het is prachtig je ogen te zien stralen helder en klaar voelt vertrouwd en ook raar. Ik zou liegen als ik zou zeggen je even nu niet te willen wiegen als kind domweg evenals vanouds zo zeer bemind. Even samen liggen wellicht op de hei gewoon even samen zij aan zij. Genieten als de wolken simultaan langsdrijven…

Is het deel van de complexiteit van leven eindelijk weten hoe lang je lot nog is gegeven Ik weet waar ik vanmorgen al had moeten zijn, het lot besliste anders al gaf dat zielenpijn. Ik leunde vandaag wat op de tijd en zie de dag van vandaag zijn we bijna kwijt. Is nieuwsgierig zijn naar hoe het echt zit niet een ader een lader van je gemoed…

Misschien dat andere dagen gewoon andere dagen zijn soms weet je ook even niet hoe alles is gegaan, enkel dat je wel door de grond kunt gaan van de pijn sneed de dag domweg gewoon helemaal verkeerd aan. Toch weet je ook hoeveel klinkende dagen er ooit waren het zijn tenslotte niet allemaal maandagochtenexemplaren. Vandaag was de aarde gewoon…

De dag is te ruste gegaan op het talud vandaag het zijn de mooie herinneringen die ik meedraag. Het naambordje siert nog steeds de muur glinstert na in de zon in dit avonduur. Wie hier allemaal zijn geweest en door de deur zijn gegaan het zijn na vandaag herinneringen die ook weer vergaan.…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Deze ogen waren de triestere van een hond geworden ze braken een voor een om het leven langer dan even. Leefde er even geen volgster, laat staan vriendin in haar resteerde er enkel nog het gebaar van er zijn zo waar. Ken je dat gevoel dwars doormidden breken als riet, dat gevoel van even zie jij sterk als je bent toekomt niet. Heeft intens…

De dag is een soort ploeger die zaait, leven mag zetten schoffelt, ploegt en oogsten mag op een zekere dag. Zou daarboven ook een soort ploeger wonen in de wolken is dat wat soms ook de onweersbuien aan ons vertolken. Mijn leven lijkt op een hortensia of haag nog ongeschoren voor mijn gevoel ben ik weer gisteren opnieuw geboren. Ik leg vaak…

Ik zelf ging vandaag op weg door huis een pad vinden verbeelde mij dat beeld van hun verschralende haar. De toetjes van gisteren stonden dus nog op de eettafel, het bestek en de borden waren al wel weggeborgen dus zonder die zorgen ging ik vandaag weer op weg. Het heeft geen zin om vandaag over gisteren over eergisteren te treuren, vandaag heet…

Ik hoop dat het nog lang zal duren lang zal duren voor ik ook stilte voor haar word. Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw…

Laat het de toekomst zijn, dat wens ik te hopen, het ontrafelen van al die huidige kabelknopen. Kom, lossen we de trossen, varen weg naar zee nemen alleen al het positieve aan gedachten mee. Geliefde zelfs het zwart van je ogen spreekt boekdelen al draag je ook vaak die onaantastbare melancholie, onze leeftijden we laten ze vanaf nu ongeschoren…

Hun kleine anemonen kopjes swingen heen en weer steeds weer met hun dunnen lijnen op en neer. Met enorme kracht brengen ook de bomen de bomen op het talud hiervoor hun pracht. Met een onverbiddelijkheid was het weer tijd de ochtend te laten gloren als herboren. Bomen spreiden hun armen de takken ferm en fris het groen wil dansen als ballerina…

Klim nu maar uit je eigen kerker van bestaan De mei maand geeft tijd om er bij stil te staan. De ondeugd komt vanzelf wel voort Die heeft zich zelden aan iets gestoord Echter deugd mag worden aangespoord Voor wie er nog nooit van heeft gehoord.…

Ooit komt die ene dag, die ene waarop haar ochtend niet meer aanbreekt, de dag waarop men wellicht niet schrijft waar jij of zij op dat moment verblijft. Laat de hemel dan alstublieft staalblauw kleuren, de lavendel en de seringen die dag extra geuren. Ik weet echter zeker dat je dan nog ergens elders bent juist die dag je moed en kracht voor…

Hoe iets eindigt waar het ooit begon leven kent soms net als de dood geen pardon. Ik herinner mij nog van ooit de bloemenwei madeliefjes, een gesprek samen tussen jou en mij. Nu is het voorbij, rest dat mooie schilderij van ooit alsof het steenkoud winter is en even niets ontdooit. Het lijkt wel of het heel donker is in het hele land nu ik…