Alle inzendingen van c. ale

Ik zie de paardenbloemen over de velden galopperen het voorjaar loopt in hun kielzog mee Wie zal hun durven of willen keren bij ‘t veranderen van groen gras in goudgele zee? De kou sluipt weg naar het noorden Maakt plaats voor een nieuw jaargetij Zoekt haar heil in andere oorden Het voorjaar staat klaar in de rij De bloem wekt de zomer uit…

Natuurlijk is later altijd later later is je hondje dat vier meter voor je uit loopt aan de lange lijn later is het vooruitzicht daar waar hij nu is en jij straks ook zult zijn later is daar waar je hondje net nog liep en jij hem omdat hij iets te ver achterbleef weer schijnbaar naar het nu terug riep Nu is het geluid van enkele secondes…

Waar zijn de mussen gebleven? Merels roodborstjes de pimpel en de koolmees en her en der wat vinkjes en al het ander kleine vogelgrut laat zich zien of horen zo ondertussen heel even bedenk ik misschien zitten ze ergens over in de put of hebben ze zich misschien in slaap laten sussen en liggen ergens verscholen in verborgen holen in niets…

Als mollen tuinen lekker om gaan wroeten en wij voor hun hopen en het struikelen erover uitkijken moeten Als wollige wolken onbezorgd langs de hemel scheren en geschoren schapen met hun korte kapsel hemels hooghartig gaan lopen flaneren dan zal menig warrige lentedromer wakker worden want dan is hij in aantocht de langverwachte…

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

‘k Zit achterover op m’n zomerstoel onder de bomen beschut tegen de hitte echt lekker koel Tussen de takken door speelt subtiel de weinige wind met de aan hem overgeleverde wolken en ‘k besef er weer even naar te kijken als kind Een land een schip een bloem een fabeldier zie jij ze ook ze knikt en glimlacht om mijn kinderlijk vertier…

na eerst dat kindermisbruik oogluikend te hebben geduld in z’n kerk blijkt dat ze aan de knechten wiens hulp hij krijgt bij z’n uit te voeren werk nooit volgens een of ander CAO een salaris gaven schandalig vindt u ook niet het bleken zowel de witte als de zwarte geronselde erbarmelijk slecht behandelde slaven en weer was het de katholiek…

De lente is in mijn tuin losgebarsten Tegen de avondlucht luisteren vanaf vandaag de merel de lijster en wie al die andere gevederde vrienden ook maar mogen wezen dit wonderbaarlijk mooie feest op met hun onovertroffen klanken hun met avances doordrenkt geluid Mijn boek blijft ongelezen Als een nachtkaars luister ik al die uitgevoerde…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…

Ik heb God gezien in het ritselen van de bomen echt zonder dat ik zat weg te dromen of toch een beetje misschien Ik heb God gezien weerspiegeld in de diepte van dierenogen zonder een druppel te hebben gezopen bedwelmd door het inzicht misschien Ik heb God gezien Vanmorgen in de dageraad zo mooi – de zonsopkomst en in het moment dat ze…

Het leven is een kralensnoer met daaraan geregen diverse kralen van toevalligheden Toch vormt ’t een fraai kwetsbaar geheel want die kralen verhalen zoveel…

Wat is er onschuldiger dan een naïeve dartelende vlinder die slechts mooi fladdert te wezen zich van weinig tot geen gevaar bewust Niemand legt zo’n wezen toch een strobreed in de weg Valse vlinders bestaan immers niet? Een beetje vlinder is wat wij zouden moeten en willen wezen Vrij naïef zorgeloos onschuldig geen gevaar erkennend – niet…

Ik ga u een geheim vertellen: dichters u weet wel die soms ondoorzichtige dromers ze gaan ’t is echt waar ze gaan nooit dood Het zijn atleten – estafettelopers die ook lijken voort te zweven en dan aan de volgende het stokje doorgeven altijd maar door altijd maar door Dichters de meest fantastische dromenverkopers die alles wat ze beleven…

Als ik kijk naar jou zie ik een groen frisse morgenwei zich laven aan de ochtenddauw begrijp ik waarom de zon iedere keer weer liefdevol verschijnt proef ik ook haar zin in weer een nieuwe dag en elke mogelijke zorg verdwijnt en ik weet mij geen beter begin ik glim mijn eerste lach koester het voorrecht van het ervaren van al die fijne…

En toch gaan we door vormen nieuwe doelen nieuwe verhalen Wat was aan gedachten mag langzaamaan vervagen Ja zo gaan de doorsnee dagen en zo mogen ze ook zijn Ooit verliest alles zijn waarde maar wat is is nu de zonneschijn In zorgen was het dat men mij baarde gevoelig veel te fijn leerde mijn plek toch te aanvaarden leerde mijzelf…

Liefde is veel meer dan geslachten delen daarvan genieten kan met ieder willekeurig iemand met zo velen Liefde is niets minder dan meer elkaars harten beheren ze respectvol teder penetreren Het zijn eigenlijk juist de gevoelens die moeten gaan copuleren dan pas spreken we van liefde…

de wind heb ik zachtjes horen fluisteren de zon strooit over alles haar verklarend licht water betekent leven voor uitgedroogde aarden vuur vuurt gevoelens met enthousiasme aan ergo: de wind heeft mij doen luisteren de zon toont mij een helder inzicht water lest mijn zoektocht naar werkelijke waarden en het vuur het vuur wakkert…

Ik hoor je naam fluisteren in de wind ik voel de zon hem in mijn hart branden heel de wereld zal veranderen door de naam de naam van een kind Ik zie een paar reikende handen die de onze niet vindt Is het een schande nee als het maar – maakt niet uit door welke ouders dan ook – zal worden bemind…

Als je een bundel uitgegeven hebt gekregen? Of als je vader of vrind moeder of vrouw jouw verzen als gedichten vindt? Als je wordt gevraagd ze voor te lezen op een festival is dat wat het al of niet dichterschap erkennen zal? Nee zoals van Gogh eerst niet werd erkend en hij zelf zeer beslist wist weet ook jij diep in je hart wel degelijk…

Vandaag was weer zo’n dag de zon greep mij bij m’n kladden schudde me door elkaar mijn zintuigen volledig open wat ik op zo’n echt fraaie lentedag met blijdschap verwelkomen mag Het was weer eentje zoals we vorig jaar soms ook hadden M’n hart wordt opgewarmd mijn levenslust krijgt een boost het leven wordt weer volop omarmd breng uit…

Toen er spoorlijnen werden aangelegd door ons groene hart heb ik gedemonstreerd toen de zorg werd uitgekleed heb ik gedemonstreerd toen de werkomstandigheden in het onderwijs en het onderwijs zelf steeds meer verslechterden heb ik gedemonstreerd Toen de overschrijding van geluidsnormen van Schiphol werden overschreden heb ik gedemonstreerd…

Het was jouw fluweelzachte schoot zij was ‘t die mij heeft gevangen die geen ontsnappingsmogelijkheid bood ze omklemde mijn verlangen met dat wat leven schenkt of dood Toen uit elkaar gegaan na mij nogmaals te hebben omarmd en ontvangen ging je weg ver bij mij vandaan waarom waarom wat zie ik niet ben ik zo naïef zo dom ik zal eeuwig…

Als ook ik eens een ster zal zijn en jij een kind mij probeert aan te wijzen en het waarom toch en andere vragen zullen rijzen bedenk dan dat ik niet eenzaam ben niet alleen ook al ben ik nog zo ver weg en twinkelend klein wij staan hier met z’n allen en met z’n allen zijn we een daarom ben ik zo moeilijk aan te wijzen maar ik turend…

Hoe komt het dat jij wel dicht en het mij totaal niet ligt ‘t Is een ingegeven idee een zin een enkel woord een opgevangen beeld iets wat je hebt gehoord En dan na een aarzelend begin vallen de ontbrekende woorden en zinnen je soms zomaar in zo simpel ontstaat een gedicht Misschien is het een golflengte die ene perfecte wave die zo…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…

Op een dag als vandaag keert hij zich nog even binnenste buiten schudt z’n primitieve oerdriften weer eens op We knallen we lallen we vergallen we zijn even die wie we ook diep in ons zijn het beest in ons heft op z’n kop Ach dat moet toch kunnen laten we mekaar wat gunnen? Een wezen kruipt weg zoekt in huis de diepste holen en…

Ik wil soms ver voorbij de horizon verlaat geijkte wegen het lijkt onbezonnen dom maar ik wil weten wat er achter ligt Zo ook achter bijna elk gedicht zit een gedachte niet te bevroeden ook al is hij klaarblijkelijk nog zo licht vaak blijft het bij vermoeden de horizon zul je nooit bereiken altijd blijft het bij respectvol in of opgetogen…

Ik ben een luchtballon losgelaten – ik zweef ben o zo kwetsbaar maar vrij en leef De wind het toeval bepaalt mijn lot een boom een tak een vogel let niet op Ik bid tot God ik eer z’n werk toch kost het m’n kop ik barst me kapot aan het kruis op de toren van zijn kerk…

De eerste vlinder dartelt door de voorjaarslucht neemt mijn bezwaarde gevoelens voor een onbezorgde vrije vlucht op haar smal ogende tengere rug ‘k laat haar begaan lijdzaam heel gedwee ze neemt ze met zich mee langs de schoonheid van de prille bloemenpracht ze worden met frisheid door gelucht die vrijheid blijheid vol van levenslust…

Een oude hond zakt door z’n heupen jankt en heeft pijn kan amper nog lopen wat is het dan toch fijn dat zo’n wezen pijnloos uit z’n lijden wordt verlost Een oude oma dik negentig blijft op een verlossend einde als van die hond hopen krijgt toch nieuwe heupen aangesmeerd ze ligt op bed kan van pijn niet meer lopen maar die jonge chirurg…