Alle inzendingen van geert

Van Lauwerzee tot Dollard tou, Van Drente tot aan 't Wad, Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand Rondom ain wondre stad. Ain Pronkjewail in golden raand Is Grönnen, Stad en Ommelaand; Ain Pronkjewail in golden raand Is Stad en Ommelaand! Doar broest de zee, doar hoelt de wind, Doar soest 't aan diek en wad, Moar rustig waarkt en wuilt…

Wij worstelden met elkaar in eenzaam water, een poel, verloren in een zandverstuiving. Wij zonken samen, het andere lichaam hatend, niet loslatend. Wij beten in het vocht, op wakke treden trappend in verdronken land. Toen is een dijk gebroken. Wij lagen in het slijk, Twee padden sleepten zich nog parend, weg, buiten bereik van het koudvuur…

Elke winter die valt is als een huis dat smelt wat we moeten vasthouden en iedere vorm van spel Gelaarsd en gepakt gaan we de boer op spreken we van nestwarmte en een nieuwe dracht Koperen onderleggers, smaragden vazen elke kast heeft recht op haar uitzet O u kan niet tegen knus het maakt u wee en naar Dat u dat dan uitlegt aan die man…

Overspel splijt het bed doormidden één voor één stapelen zich uitgeslapen minnaars bedlegerig want je vrijt zoals steeds met tussenpozen tot over het randje ik vroeg een geheimtip om je te adoreren maar viste achter het net een wildvreemde komt overeind pakt zijn aardse spullen én zijn lot in handen nergens schuilt licht bloter…

nee, wij zijn niet gauw content, nee maar dit gaat echt te ver dit is geen bezoek meer, veeleer een invasie een klopjacht op een verslapte spier die hier al wekenlang bloot ligt te kloppen en krimpt wanneer er op koude tegels wordt gedanst door zogenaamde derden tijd dat jullie opkrassen, kortom dat jullie je plaats kennen in de kelders van…

Ze was al heel erg oud. Daar riep een meisje: 'Kijk, oma, het is winter!' En zij zei: 'Ik zou zo graag gaan spelen, weer spelen in de sneeuw.' De lente kwam, een lente later zou ze sterven. Maar ze zei: 'Ik zou zo graag gaan lopen, lopen door de regen, al die druppels op mijn gezicht.' De zomer was voorbij, voorbij. Ze zei: 'Die appeltjes…

Onthouden we dus van deze dag een breekbaar soort verloop Een maatpak en een zijden das een kamerjas, een strak verband een ingeblazen hoop een blok dat weegt op jou Hier nemen we nu de ruime baan de weg die leidt naar een nieuw oord Vernemen we dan uit goede bron een verstrakking van de graat Een geruite rok, een zwarte speld een doorkijkwaas…

Hij weet hoe kruinen waggelen en zuchten, hij brengt de ogen tot hoog overzicht, hij brengt het hoofd tot in de wolkenluchten, hij brengt de oren tot het vogelnest, hij brengt de tanden tot het vlees van vruchten. Zijn eisen zijn eenvoudig. Stap voor stap zal hij zich geven. Wie niet horen wil, die trapt hij van zich af. De stilte na de gil…

wie hier voorbij is dan zie al wat overblijft is ruis al wat overblijft is gruis vermalen tot een grijs tapijt je gooit het puntlood uit en zakt ermee tot in wat eens schacht vier was daar rommelt het niet langer speelt een showorkest ten dans de hapering lijkt permanent op hoogspanning gesteld dat dit blijft duren zou dat een soort van…

1. Spreek in zinnen die een mens verstaan 2. Versnijd je leven tot op de draad 3. Klop nogmaals aan bij de openstaande deur 4. Maak het publiek tot je kunst 5. Herstel de orde tot ze breekt…

De huizen houden zich op hoge krukken meer dood dan levend overeind. De warmte der laatste kamers klampt zich vast aan kliffen, de morsigheid van hun geheimenissen wordt de voorbijgangers ten hoon getoond. Hulp zoekend zwerft de vuilnis door de straten. ------------------------------------------ uit: 'Het geduld van de dingen', 1996…

Vandaag is ons een Spartaan ontvallen, heel rood-wit in 't zwart gehuld. Wij herdenken een icoon met z'n allen, een geheven glas goed gevuld. Het vinyl draait vandaag op volle toeren, en onder het genot van een kleine stick. Laten wij ons Rotterdamse hart beroeren, door poëzie van den Spangen Beatnik. Wij hopen allen inderdaad, met een…

Ruurd van der Weij, oud-marinier is een man, klein van stuk met in zijn hand vaak een fors glas bier, slechte tijden interesseren hem geen ruk. Een keppel op zijn kop, medailles pronken op zijn borst, ze zeiden bij de marine al: een adelborst met forse dorst. En later in het onderwijs tussen hooggeleerde heren had hij zo zijn eigen prijs…

Streef naar een minzaam vergelijk laat het slot weerklinken en stijg neem je schaduw op voer het naar de hoogste top en neig dan naar opzij achterom een kwartdraai rond het vlak dan af maak de strop goed strak trek de draad snel na loop ook langs de flank en sta verstomd van het zicht ontdaan van je plicht Zweef moeizaam…

Jij kunt niets anders dan geheimen wegen, één per keer, verzegeld in papier. De benen open, even. Overwegen. De prijs bepalen. Dun, metalig dier, wie meet exacter, wie heeft meer verzwegen? Jij weet van niets. Jij bent getal van alles. Een kleine sprong en het gewicht kan gaan. Jij wacht, onaangedaan, op nieuw bericht. ------------------…

Zij bijt het eten uit de grond. Haar snede keert het bestaansrecht om, vlak bij de aarde. Wie haar schaafde, smeedde wil geen gras, wil knol, verteerbaar blad. Metaal klemt hout. Ooit breken zij hun eden. Haar meester stoot. Zij steekt, zij doodt. Al wat het duister zoekt wordt naar het licht geheven. Zij spreidt een brokkelig bed voor oogstbaar…

Je halswervels draaien, een fractie van een seconde zoeken, je ogen vinden de wijzerplaat, rond en wit, blauw de cijfers, de rand. Het is toch een wonder, dat email, geërfd, afgesopt, al negentig jaar, en heel die tijd heeft geen enkele kras het geschonden. Hoeveel keer per dag kijk ik op, keek een voormoeder op naar de zwarte wijzers daarboven…

De was is stijf bevrozen. 't Is zeker weer min tien. 'k Moet zien da'k er geen stukken afbreek. Da's hier zijn schoonste hemd. Ik was er nog zo fier op toen ik het gekocht heb in de solden. Min zeventig procent, 't is gene prijs, dan kan 'ne mens zich een folieke permitteren. Amai, het is hier koud, koud in dat windgat hier. Die handdoeken…

Mijn vader bracht mij weg en kwam een half uur na het afscheid weer terug want ik vergat mijn zakdoek. Ik was zo blij met zijn komst en met de zoen die ik onverwachts van hem kreeg en ik weet nog dat ik bloosde daar in die voorste bank. Altijd zou ik die kus van Vader onthouden en mijn kinderen vertelde ik ervan. Ook vertelde…

Ik wait nait, wat zel 't toch beduden, Dat ik zo miesderig bin; n Vertelster uut olle tieden, Dat gaait mie moar nait uut de zin. 't Is kôld over 't daip en 't wordt duuster, 't Is ales in rust, groot en klaain, De leunen van de badde is dudelk In t heldere woater te zain. Het oaregste schipperswichie Van zo'n achttien of negentien joar,…

Alles wat van het vijfjarenplan kwam ligt hier verloren Stilgevallen wat hydraulisch werd aangedreven wat mechanisch Het valt niet mee de overgang te verlichten het staal te plooien als weleer Zou dat kunnen beton afgrazen de koepel opengooien en de was drogen in het neon? --------------------- uit: 'Thuis', 2014.…

Een veldspaat erodeert tot kaolien, een wit begin. Pas onlangs kwamen mensen met wielen en met ovens. En sindsdien heeft thee het woonvertrek dat steeds zijn zelfde glazuur van schuwe donkerte laat zien. Dit aarden werk heeft bolvorm. Ornamenten zijn onbekenden. Ware aard schenkt en hoedt. De werken van de aarde zijn steengoed. ---------…

Ze was al heel erg oud. Daar riep een meisje: 'Kijk, oma, het is winter!' En zij zei: 'Ik zou zo graag gaan spelen, weer spelen in de sneeuw.' De lente kwam, een lente later zou ze sterven. Maar ze zei: "Ik zou zo graag gaan lopen, lopen door de regen, al die druppels op mijn gezicht,' De zomer was voorbij, voorbij. Ze zei: 'Die appeltjes…

Hij is een zwijgzaam dier van staal en lucht, zo zul je hem bestijgen en bedwingen: je benen springveer, voeten vogelvlucht, de wind zal samen met je spieren zingen, je hijgt het ritme, achtergrondgerucht, ik maak en breek mijn evenwicht, ik trap mijn val onder mij weg, ik schrijd op jonge wolken door de stad, ik rijd. ------------…

Het is een vorm van Japan die gevuld wil Hij wordt eruit gezet en vecht zich dan terug naar binnen Hij is bijzonder kwetsbaar vooral aan de hoeken waar nagels zitten Wat doet hier toch dat leger buigzwammen? Maken ze geen misbruik van hun peen en van hun slag? O - het leeuwendeel van de overmacht plooit zich dubbel en dan terug Weer…

Gaatjes in een wit kiezeltje, bespikkeld met bruine vlekjes. Vluchtig als lucht, licht als dons. Ze kleven als spiderman aan de muur, plakken tussen je vingers, Smaken naar suiker als je likt, kraken als knieën, strelen je tong. Kiezel met dromen, verlang naar het donker, gezeten op pluche, rood pluche Dicht naast haar, warmte van haar hand…

Zijn we gezoken in de Donau zijn we als een pas op de plaats Wat hier allemaal meespeelt twaalf vibrafonisten die een liefde delen voor plaatstaal Hier kan niets gebeuren want het anker hangt als een bel aan het oor we luisteren het af Achter die boom heb ik je gekust je mond gaf mee Wat we verwachten van harmonie wat van de vuurpijl…

Als ik in de spiegel kijk, ontwaar ik als ik eerlijk ben, Hij die vaagjes op mij lijkt. Evenbeeld dat niemand kent, Glimp van binnen, als mijn schaduw, Projectie die mijn wezen schendt. Durf ik te kiezen, wélk ego ik verafschuw, Die van vlees, of mijn profiel, Met gedachten somber, eenzaam, vreeslijk ruw. Elke keuze is ontkenning, splitsen…

Groene ogen vochtig glanzend Kijken angstig naar mij op, Het is over, over in een harteklop. Toch was gister nog de liefde brandend. Groene ogen zo verdrietig, Zo triest, geraakt, verlegen, Alle liefde, 't is nu verleden. Pijn van binnen, o zo nietig. Groene ogen vol verlangen, De toekomst lonkt, omarm hem, krachtig, Ogen stralen, branden…

Achter mijn beeldscherm, alleen Verlang naar gezelschap, virtueel kom bij me, kom en deel, help me door de avond heen Het beeldscherm knippert, 0 online Je vrienden doen het aangename Tastbaar, hebben lief, tesamen Geen ander kan zo eenzaam zijn Nog steeds niemand Ik schaam me, het wordt pathetisch Help me! o, is daar iemand? Het internet…