Alles kavel
en veel Akzo, Shell
veel tolueen en afgraafwijken
nog wachters op de dijken en
nog altijd
matigen ondergelopen uiterwaarden
de waterhoogten,
spiegelen ze tijdelijke rietbeemden
en een twijfelachtige lucht.
Gaat eigen aard (wat was dat, ooit:
tastbaar en zuiver? Twee miljoen inwoners en veel
wild en gevogelte, slavenhandel, ongewisheid…
Ik droomde dat ik eeuwig leefde
maar ik werd wakker in de tijd:
de blauwe, weidse eeuwigheid waarin ik als gewichtloos
leek te zweven
duurde maar even.
En even had ik hevig spijt,
en heimwee naar die flard van vlinderleven.
Wist ik dan bloemen, wind of regen?
Bestond dat alles in oneindigheid?
Geluiden, vormen, alles was mij vreemd.
Traag…
vanzelfsprekend
je moet het niet alleen weten
dat er leven in de bomen schuilt
je kunt het zien zegt ze
en zij kijkt al zo lang
iedere dag opnieuw leren kijken
en jezelf bestraffend toespreken
als je overal net aan voorbij gaat
als het gebeurt
het alloude nieuwe
niet triomfantelijk
maar gewoon omdat het
onvoorwaardelijk vertrouwt…
Het koren wilde wel wuiven
en de bloemen hadden het blauw
van de zee daar diep beneden
Je kon het zo gek niet bedenken
of het paste onder de zomerlucht
zelfs de schapen lachten
met de meeuwen mee
die onvermoeibaar telkens hoger
de zon tegemoet gingen
en enkel neerdoken
voor een snelle maaltijd
of een aai over de kinderbol
van hun…
de oude brug
ging je spelend over
en voegde hem
voor altijd toe
aan je route
je zocht
en vond een brug
naar je eigen samen
een nieuwe oerbrug
is geslagen
en mijmerend onderneem je
de tocht naar begin…
Ik hoef niet meer te zoeken
Heb gevonden wat ik zocht.
Heb het vechten kunnen staken
het was om niets dat ik vocht.
Want in jouw armen ben ik veilig
Niets kan mij nu nog raken.
Ik heb gevonden wat ik zocht
dat ben jij.…