Onomwonden wachtend op vleugels
Vliegend naar iemand
waarop je zolang wachtte
Ogen van toen dwalen langzaam
naar het beeld van nu
terwijl een zenuwachtig lichaam
de scherpte van de nieuwe contouren vervaagt.
Verlegen ogen toveren
de herinnering van toen
naar de realiteit van het moment.
Gekoesterd verdriet onstaan uit hoop
van wat nooit…
in het stille woord
ligt een waardevolle
kracht
alles omvattend wat je
van een ander verwacht
je merkt in kleine dingen
dat anderen je intentie
ontvingen
subtiel en ongedwongen
is een druppel geluk
naar binnen gedrongen…
aarzelend stap ik binnen
op zoek naar kracht
vertrokken door onmacht
ontsteken van een klein licht
verwarmd alvast mijn blik
beklemming in de borst
verdriet dat er uit wil
zittend sluit ik mijn ogen
water van zout
vloeit rijkelijk over mijn wangen
ik heb weer moed om op te staan
ongemerkt heeft het me deugd gedaan…
ik vraag me af waar onze weg is anders gegaan
op zoek naar wat ooit zo eenvoudig mooi was
de smaak al lang vervreemd
nooit opgevend
alle krachten voorbij
elk moeilijk woord is er een te veel
ik wil je niet kwetsen
machteloos weent het van binnen
gewoon, wil je beminnen…
809
Bezig met laden