Alle inzendingen van kerima ellouise

soms denk ik dat woorden zinloos zijn zoals zomers die nooit meer stijgen en slechts even trillen op vingers van oude herinneringen waar zeeën ophouden met bestaan in armen en voetsporen, laag begraven onder ramen en buiken vol brakende honger en dat een uitwuivende duin de meeuwen met dode ogen zal achterlaten, even vreemd als het…

ruist zacht de zee in rust gisteren, toen ik het kind nog niet had ontdekt dat eenzaam eb wilde keren in zachte lijnen ik sprong opzij voor de einder en neerstortende schelpjes om de uitgerolde waarheid te kunnen zien de zee veranderde in een dampende straat waar herfst stil stond, leeg in de richting van de wind en net toen…

het schuwe kind dun, ook aan de binnenkant breekt twijgjes tot littekens de stilte, al jaren ouder stuurt levensloze dromen onder houten huid wanneer armen vol bomen slechts willen wonen in het zachte geritsel van de wind ze zit veraf van de zon door de nacht te staren en ik wil haar geven het ochtendgloren, in ogen vol vlinders…

ik voel hoe slakken op mijn lichaam zich willen neervlijen zoals een witte vlinder in zomerzon tot stof willen vergaan zodat ik later kan terugkeren voor één dag ik zou vleugels hangen aan sneeuwvlokjes maagdelijk fladderen om weer te sterven en aan het eind als jij me dan draagt zal ik tegen je borst aankruipen de zomer…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

streel me je warmte opdat ik overleven kan tussen witte sterren van wanhoop ik kan niet anders dan voorheen of anders dan later wanneer het zwijgen me vreemd dwingt om het zondige te vereren ik ga voorbij vergeet één te zijn met geboorte en met de dood kom naderbij begrijp het ritme het sterven is mijn leven…

in mijn slaap zal ik zee zijn en lichter worden op dit alles van tedere tragedie, de stemmen van kinderen horen met bloemenogen zuiver en hoog rotsen zullen openen en naar warme lichamen ruiken naar vuurvlinders op een bruidsjurk als toen op die ene dag jij mij plotseling aankeek in woorden van beddengoed en in jouw…

ik zal stranden met de zeemeermin en het water verdelen in vier fonteinen zodat de lucht bewegen kan in rivieren en bomen van hout de vlinders verbrand ik in het vuur, zonder zomer op te wekken en uit de kleine druppels regen buig ik licht, net zolang tot schaduwen vallen over oud geworden dromen ik zal slapen in haar armen…

misschien in die ene dag van liefde zal ik omhoog kijken of omlaag naar de zeemeermin die tussen vlinders zwemt en alleen ’s nachts terugkeert naar de genadeloze waanzin van papieren bootjes gevouwen op zwarte golven die ze uitspuugt steeds kleiner tot wrakhout stroomt in ogen, mijn ogen onleesbaar in de weerspiegeling van…

vandaag had ik gehoopt op maanlicht want er ligt sneeuw op de dood en op de aarzeling van mijn lichaam om mij met waan te bekleden zwart zoals de sloot die zich terugvond in het grijze van de nacht nadat de avond haar vingers uitstrekte onder sterren van razernij en mijn naam schreef met wind als zou ik de winter hebben…

vandaag is de dag dat de sneeuw waarnaar ik zocht gelijkt op eeuwige liefde ik spring en huppel door naamloze vlokken en lik mijn waan met onzichtbare woorden de lippen wit straks de aarde wanneer ik slaap op het lichaam van de wachtende nacht ik zuiver mijn zonden met de ogen van onschuld en zie hoe het land zich verhoogt de…

ik had gehoopt dat ik kon genezen maar het is geen goede dag vandaag om de dwangbuis uit mijn woorden te rukken als mijn doodskleed nog steeds de muren schildert met luide koningen die wild de maagden begeren in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar over eeuwige rust liegen…

ik zag de muurschildering en de zee die zich naar binnen zoog als waaide het landschap rond en rond de regenvlagen bloedrood, vol maanden en uren ik zag jou slapen onder de wind, de dagen moe van lichaam op lichaam van stenen op water en golven die zwaar, vol draaien dwongen ik zag wat ik wilde zien in de krankzinnigheid en…

hoor hoe stilte jouw lied zingt in het glimlachen van de lente tussen zijn en dromen het daglicht geeft aan de wolken op ons gelaat hoe ogen sluiten door een ver vergeten voelen wanneer witte vlinders het veld bloesemen als kleine scheepjes met bolle zeilen hoe de wind slaperig haar vleugels legt op mijn lippen wanneer…

jouw afscheid vult gaten van eenzaamheid die uit het zicht hoorbaar vreten aan vlees en botten van vlinders in de kamer die in de schemering blijven rustelozer dan ooit tevoren de nacht draagt mijn raam voorbij de wind verder dan het koele laken dat vleugels snijdt tot smalle repen verten mijn ogen wekken stilte als langzaam…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

gisteren zag ik je met deuren en ramen dicht er lag nog altijd een dag op tafel en ik probeerde te tellen hoeveel keer jij je kind doodsloeg tussen schalen vol vlees en verzuurde melk met de grootste moeite zocht ik nog een verhaal of de welving van je borsten maar je handschrift werd onleesbaar en ik heb slechts het vreemde…

hoor hoe stilte na talloze nachten van onbewaakte woorden als een buizerd met strakke vleugels blijft hangen met weigerende tong het wisselseizoen bespiedt roerloos boven stukgewoelde grond luister naar de grote cirkels die met gekromde klauwen het fluisteren doden dagblind met de mond vol sterven hoor want ik weet…

respect zeg je maar hoe kan dat als je mijn angst spijkert op oneetbare huid er klinkt gekraak op je tong bij daglicht maar ook later wanneer je leugens breekt op de rand van vergeten alsof je er al was geweest op die strepen van kelderdonkere waarheid…

gisteren spraken woorden ze fluisterden soms ook of misschien werd de wereld op dat moment wat stiller er werd bemind, gehuild, gelachen in jonge en oude, rechte en scheve gezichten net zolang tot ieder geluid de honger vond zonder schaduw of verlies van golvende huid en ik dacht nog zou dit nu poëzie zijn voor of achter zonsondergang…

ik hoor de bomen niet meer hun zwijgen benadrukt mijn stilte wanneer ik net te laat voor de zomer word weggeblazen ik ben alle woorden vergeten weet niet waarheen de ribben op mijn rug zullen waaien de losgeweekte bloemen het huis vol spiegels of de opgedroogde gevallen bladeren ze hebben mij niet lief de eeuwigheid lijkt te dromen…

alles wacht hier, daar in donkerdagende nachten het lijf vol ogen gedwongen om het geweten te verteren als een reiziger en alles wat beweegt met deuren dicht vergelijk het maar met nuttige tijd gisteren was het woensdag vandaag afscheid is het geweten niet de echo van de ziel ?…

ik beschrijf blind hoe sterren staren naar het laatste boomblad dat in de wind, laat in de nacht met volle handen de dag omlaag duwt aan beide kanten hoe ik met een enkel geluid en leegte verder strijd armoedig in de schaal van offers zoals vogels in hun diepste slaap met nog heel even licht in ogen…

mijn grootmoeder kon regen dragen en waarschijnlijk heb ik dat van haar geërfd ze kon in haar lichaam kruipen en in de urne van dagenlange stilte wanneer waarheid een leugen werd ik vroeg me dan af hoe ze in de ogen van duisternis woorden kon loslaten die, merkwaardig genoeg, onder zolen kraakten, al was de winter nog net niet…

jij door de ochtendwind hoort hoe aarde zingt doorheen de stilte op mijn huid jij kijkt me aan languit op je rug wanneer mijn ogen de dag in rennen samen met de lente, lachend naar de vleugelslag van wolken jij draagt mijn droom naar zonlicht golven zo teder sprekend oneindig blauw en ik plooi geef me over broos en wordend…

ben ik niet méér dan de waarheid van heden de herhaling met zicht op hielen de nacht rechtop om nabij te brengen tot zover het oog maar ziet morgen een dag vol walmende wind vol blaren op voeten en vegen ben ik niet meer dan de leugen van tijd van de toekomst reeds gekend…

Ik buig het hoofd tast aan het blad en stil het ruisen tussen lente en ingehouden winterjaren. Zoals de zomer zachtjes waait leg ik mijn handen om de dagen en later zo ver van je geboorte af. Haast alle ochtenden zijn voorbij wanneer je ogen zich naar het donker wenden voorbij de strijd naast het hart van eeuwigheid…

op je knieën, beval je en alles werd zwart stil verlamd de stoelpoten gebonden aan de mond van macht schaduwen, de poppen op je rug en alles werd lelijker de verste hoek binnen handbereik telkens anders de gil toen de aarde in de nachtspiegel van de kamer keek op knieën die zwegen stil de vergetelheid op het eind…

de avond praat zacht nog zachter dan je woorden op mijn lippen ik hou van die gedachte van de warmte in mijn buik en de lichte voetstappen die schemer dragen naar de nacht je loopt mijn taal binnen en legt liefde neer onophoudelijk, zoals de dichters in mijn lijf niets verdwijnt en alles wordt mooier in de stilte van…