1568 resultaten.
zomerstorm
gedicht
4.0 met 106 stemmen 48.617 de laatste woorden
onuitgesproken
wenken even bij het afscheid
wanneer mijn vingers
nog een streling vlechten
doorheen
de hartslag van een dag
de nacht weet niet
hoe
jij mijn ogen vangt
in zachte, stevige handen
wij
elkaar mateloos bestelen
in elke speelse, roze lach
ik wil wachten
dichten
onvertaalbaar
beroeren als een windekind…
Tranen
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 1.437 Een oud huis vol
vergeeld papier
geschreven herinnering
grijze kamers
pijnlijk gefluister
lege kasten
stil geween
Een oud huis vol
harde woorden
een gestolen jeugd
boeken worden steeds herbeleefd
Is dit nou later ?…
Dromenpracht
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 758 waar sterren zingen
met hun vroege stem,
bewegen dromen
in mijn lach
waar rivieren stoeien
met het heldere water,
stroomt mijn adem
traag en zacht
waar bloemen knuffelen
met de warme kleuren,
zomeren mijn ogen
in een luisterend hart
waar het licht blaast
in mijn woorden,
winnen mijn ogen
aan zielenkracht
waar de stilte verdwijnt…
Falen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 813 Een zoektocht overleeft
Eenzame dieptes
Stormachtige laagtes
Grijze ochtenden
Inktzwarte nachten
Zwervend in een roes
Ik ben het niet waard
Ik ben de waanzin voorbij
Ik draag geen naam
Een drempel wordt overschreden
Ik ben zo moe gestreden
Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam
De wind drukt in mijn gezicht
Een oneindig wenen
Ik draag…
branding
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 505 mezelf
in het hier van gisteren,
uren en dagen
berichtten wie ik was
verdwenen in
het schuim van
een onbekend lichaam,
de onmeetbare afstand
schokkend geschuwd
uitgespuugd door
meedogenloze wijzers
weerkaatst de tijd
dichtgeknoopte gaten
en herhalend geroep
misschien
leidt morgen me
naar wie ik gisteren was…
steniging
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 820 zwartgevlekte tralies
verbannen me naar
niemandsland,waar
bloed gutst over ruwe
treden van mijn wanhoop
met geplette handen
en brekend bot
daal ik af,
stap voor stap
kruip onder de steen
waar ontvelde vingers
stuiptrekkend
aan de waarheid sleuren
neergeworpen in
schreeuwende inktvlekken
worden stenen aangesleept
onder en boven…
Eén voor één
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 484 Steeds als de stilte
mij met woorden vult,
rijgen mijn handen de
tranen aaneen.
Zwarte kralen vallen
op de grond,
over mijn gezicht glijden
ze één voor één.
In de pijn verloren
raap ik de woorden terug op,
tussen tranen gevallen,
zijn ze verhard tot steen.
Met geschramde vingers
breekt het touw,
mijn koude hand legt
de stilte…
Schets 364
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 675 Roerloos sta je daar
terwijl je leugens
schetst in liefde
ik kijk toe
als een breekbaar kind,
verwilderd en ver
van mezelf verwijderd
waar kunnen we nog
heen gaan,
morgen en later
mijn ziel ligt nog
bij die nooit vergeten dag,
de jouwe kijkt nooit
meer door mijn ogen
deze dag zal vergaan
en ergens tussen
gisteren en vandaag…
Je hoorde lief te hebben
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 519 woorden wachten
in een doolhof van
donker zinkende
gerechtigheid
het roesten
van je gelaat
tekent het zwerven
langs smalle kieren
en verbannen hoeken
je aders
beitelen al zo lang
de stilte in de morgen
en in je zwart-witte ogen
sterft de dichter
een verborgen dood
nu je leven
later wordt en
je alle woorden vergeet
stroomt…
Het blauwe van inkt
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 1.138 's avonds raast
de wind langs
krimpende daken
kaarsen weren
duisternis en
ver open ramen
ik dompel me onder
in onzegbare
woorden
verzamel letters en
assen en oude
paragrafen
ik veer op
uit de sluimer
het tikken sterft weg
herinneringen
en liefde ooit
samen oprecht
de kamer blijft
rustig, verwonderd
kijk ik rond
maar zelfs…
Vul mijn handen
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 890 waar cirkels zich
vermeerderen in
een eeuwig zoeken
blijft het stil
in de palm
van mijn hand
ik begeef me
vaak naar binnen
droom daar
de laatste wolken
niet groter dan
de woorden
het houden van
ik sluit de vloedlijn
op mijn huid
loop over 't schuim
van leven en dood
in het daglicht
dat de nacht nog
meer verstoort
volg…
Ik draag je mee
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 752 ik zou graag willen huilen
zachtjes
zonder haasten
in de herinnering
waar ik jou heb aangeraakt
in de liefkozing van je hand
toen ik jou droomde
tussen vroeger maar nooit later
ik zou graag willen liefhebben
eeuwig
enkel jij
in de tranen
waar ik jou heb gefluisterd
in de regendruppels
toen jij mij vlocht
tussen uren maar nooit…
Zo ver van dromen
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 608 hoe stil is het gras
zelfs banken en bomen
wanneer ik je zacht
in de treurwind leg
hoe smal zijn je vingers
rond de wilgende vijver
en de witte vogel
van rozenhout
je verhalen zijn
zo traag en
haast vergeten
van dag tot dag
van zon tot zon
geen ster wekt
mijn dromen
zelfs de wolken
liggen dood
toch kan ik
niet verder gaan…
crescendo
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 418 neem me mezelf niet af
wat rest er dan nog
van de nachtelijke regen
die zich langzaam kleurt
met het morgenrood
van de treurende nachtegaal
hoe zal hij weten dat
zelfs de schaduwen trillen
in de open fluisterende
vleugels van zijn verenkleed
wanneer de lucht geluidloos valt
in de plassen en het puin
ik loop er door, ben onderweg…
mijn landschap
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 630 ik kom
dicht bij jouw innerlijke
schoonheid, ze vloeit uit je ogen
over mijn open lijf, ontvangend wat
je ziel mij zo naakt laat zien
je komt
uit een landschap van
meer dan wind en wolken waar
het wonder van herkennen zich strekt,
vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel
je rust blijft helder woorden schrijven,
laat vogels…
Alles wat ik adem
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 639 langzaam
oud, in het vergane licht
blaas ik nevel buiten de wereld
en kijk naar het stilstaan
van de schemer
wij hadden samen de nachten
en ik weet mijn liefste
de stilte kwelt
tussen het raam
van zon en maan
verraadt mijn geween
de eerste uren,
de dagen van toen
koude druppels in mijn hals
sterren als oud zilver
boven…
Deelbaarheid
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 493 ik kan hier alleen maar zitten
met mijn rug tegen een boom
en handen in het mos
ik wil schreeuwen
en verliezen
vergeten hoe licht het was
het einde van de zomer
breekt het uitzicht
door ramen van het vlakke glas
de dood overleeft
op doordeweekse dagen
in de onomkeerbaarheid van aanvaarden
ik zou moeten schreeuwen
ondraaglijk…
Het weten
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 489 de stilte draagt mij terug
naar de woorden die ik
in de nacht verzameld had
nog voor ik aan het sterven dacht
toen vogels nog niet schreeuwden
dromen speels bewogen
en kinderen rode appels
uit stoffige bomen toverden
ik ging aan mijn huis voorbij
zag mijn moeder door het raam
en het glas dat ik had verbrijzeld
met mijn kleine vuisten…
Ver en nabij
netgedicht
4.0 met 33 stemmen 2.464 ik ben niet meer
in mij
maak me los van mijn lichaam
bevrijd me van mijn dromen
niemand zal me nog raken
in mij
aan mij
tenzij het stof, het overschot
de slaap van het leven
niet in jou
niet naast jou
maar in monoloog met de aarde
vergaan zal ik
in zomers voorbij
ver
zal ik gaan
van mensenstromen…
Ik weet nog
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 635 ik liet mijn vinger
glijden over de wind
toen jij me droeg over
lichte trillingen van
verdorrend hout
door herfst getooid
legde jij mijn hoofd
tegen je schouder
bedekte mijn haren
met de kom van je hand
ik vertelde je over
lage wolken en
over mijn dwalende blik
naar een kale tuin
in het gedempte licht
zoende jij mijn ogen…
Hart-nodig
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 377 hoe dwaas is de gek
die schildert in mij
een duinland van dromen
waar opgekropte huid
zich rekt op onwezenlijke muren
om met beheerste penseelstreken
het ongedurige te verwoorden
wie zal beweren dat
de worsteling op mijn gelaat
niet op de lippen zal gaan liggen
van hen die met een weifelende borst
de vlinders doden in het stille gebied…
De schilder
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 358 de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten
snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren
de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier…
De bank in het park
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 325 in herfst gewaaide
lege straten
ademt de wind
diep en vermoeid
kristallen woorden
ik kijk er doorheen en zie
de dichter
zijn lied schreeuwen
nog harder dan vogels
die langs jonge bruiden
en oude zondes
breken met de lichte val
van de zomer
hij draagt zijn pijn
in verstilde akkoorden
en zoekt troost bij
allen die willen…
Rode keel
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 348 geëtste lijnen
vervagen in
loodgrijze randen
van verloren tekens
die scherp snijden
in een voortgezette
levensschaduw
uit ogen
schreeuwt de angst
om het maagdelijk zaad
dat zonder een later
zich uitspreidt over lippen
van verloren strijd
waar schaamte loopt
langs het kwaad
van onuitwisbaar lijden…
stiller dan ooit
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 1.928 daar in de achterkeuken
scheurde haar lijf en alles
verbrijzelde zwart
borsten en buik werden
getooid met een lijkstoet
van razernij
bomen huilden
naakt en gekromd
om haar ogen in het gras
en de kinderhoofdjes
lagen stil , ongeneeslijk ziek
achter het raam van angst
ik zag wat ik morgen nog zie…
Maagdenvlies
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 444 breek lucht en wolken
achter strand en water
in een overgevoelig
zwijgen
geef wind en regen
een onverbloemde naam
over het lichte veld
van doodse
droefheid
hemel maagden
met weergalmende onschuld
in ongemerkte pijn
van de aarde
sterf aan het eind
van ieder woord
tussen de duinen
van mijn melaatse buik
maar wuif me geen…
Kathedraal
netgedicht
4.0 met 28 stemmen 1.582 zachtjes, zei je
vergeef me, zei ik
dat ik het jubelen niet
in je haren heb gevlochten
of mijn meest zachte gedachte
van onzegbare dingen
vergeef me, zei ik
dat mijn schaduw op
het gebrandschilderd raam
de schoonheid niet raakte
van het genezend licht
rust maar,
zei je
in mij
eindeloos droef…
Erfenis
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 1.212 buiten
zwaait de morgen
naar een vroege wandelaar
die daarvoor de nacht
gemeten heeft met
het splijten van woorden
net zolang
tot vernedering
zijn jonge vrouw met
het kind aan haar borst
had gegrepen
hij doet het plichtsgetrouw
sterfelijk, zoals zijn vader
hem heeft geleerd
om in gebonden schaduw
eigen pijnen te genezen
plichtsgetrouw…
Oktoberbos
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 867 jij , juist jij
vertelde het geheim
van de spin en haar web
van het espenblad
dat wachtte tot het langzaam
ochtend zou worden
of van de herfstwilg
kronkelend door zijn
verloren geboorterecht
jij, juist jij
die een warme golf opende
in mijn verward geloof
laat mijn ogen weer
verzanden in tranen
van vluchtende bomen
in ijzige…
Voorbij het open raam
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 1.684 de graaiende adem
van de nog herkenbare man
stolt rood in elk opgehoest woord
zijn trage handen
bewegen dun
de leeg geschreven bladzijden
het wachten daalt
- nog een laatste dag -
in een vage, verre glimlach
op blauwe lippen
en in ogen
zonder morgen
langs zijn oude mond
hecht een schim
de smalle klinkers
aan schemerzilte…