Het dichtgeslagen boek
geklemd onder mijn armen
twee gezichten
verbaasd, verdrietig
en zelfs
opgelucht
wij, ons
verkleurd
tot gebroken wit
en in de laatste
loodzware stappen
zie ik foto’s, herinneringen
en het kind
dat altijd een wens bleef…
Benoem mij niet
tot een schaduw
van verleden
tijd
zo genadeloos
een droom
is niet alleen dat
gebleven
nee,
een vertelling
van wat was, van wat is
van wat kan zijn
want verlaten
in herinnering
is grauw, rauw
en onherstelbaar koud
morgen, of nooit
dat telt niet
maar benoem mij niet
tot een schaduw
van verleden…
Ik strijd
voer oorlog
met de demonen
in mijn hoofd
zal ze achterlaten
bij de opgedroogde
bronnen van angst
afgesneden
van voeding
en werkelijkheid
ik klauw mijzelf omhoog
uit de diepste
spelonken
van mijn ziel
verlaat ons niet
roepen ze mij na
vergeet niet
wie jou geholpen hebben
in de strijd
tegen het leven
ik negeer…
Een aantal
van je laatste foto's
heb ik even gescand
om te zien
of ik de droeve blik
kan bewerken
zodat de twinkeling
waarmee je mij
zo graag aankeek
weer even terugkeert
wat ik ook probeer
welk programma ik ook gebruik,
het beeld zal nooit meer zijn
zoals het ooit is geweest…
481
Bezig met laden