Alle inzendingen van mobar

Een dag onder wolken toen nevel boven het gras hing met donkerbruin bier en vergane glorie onder de mystiek van de oude stad die verlangend aan het water lag je liep naar de vogel in de zilveren kooi die in de kroeg op tafel stond je vroeg of de kanarie kon zingen wist jij veel over liefde en klaagzang er hing geen antwoord…

Zij is geen verzamelaar alles wat ze niet nodig heeft geeft ze weg aan arme mensen die er niets aan kunnen doen de zon is haar geen spiegel maanlicht tovert geen lach om de mond die honger heeft te kunnen troosten hapt ze naar lucht die zuurstof geeft of schrijft ze woorden van volle betekenis in brieven die het licht niet schuwen hier…

De straten hebben namen van mensen en betekenis en anderen anoniem zijn zonder stem geboren de pleinen staan vol bomen ‘t volk heeft daar haar dromen en vrienden zonder geluid gaan onbemind verloren de buurten zijn net dorpen maar zonder sterke schouders de schooiers die verliezen die hebben vaak geen ouders de parken zijn weemoedig…

Leegte is een cyclus in het land van het cynisme hoe kan iets wat zo steenhard is toch zo zacht en aardig aanvoelen ze roept U aan om haar schreeuw te begrijpen haar schaduw te beminnen anoniem is haar schuilnaam incognito in jouw ontheemde dromen van eindeloze jongensachtige fantasie en glooiende heuvels in het nachtwoud niet te…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

Ik heb mijn zieke vader door de telefoon gesproken. Hij is eigenlijk te ziek om te praten. We hebben niet veel gezegd. Op de vraag of ik op bezoek kon komen antwoordde hij: - Nou liever als ik weer thuis ben, het is hier zo kaal - Het is de vraag of dat er nog van gaat komen. Het is hier stil, koud en verdrietig in Amsterdam.…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven…

Zag de mutaties, bij Blokker, de Ikea bij Lidl, Aldi en de Action in onderbroeken van Zeeman met Boerka's bij de Hema op zoek naar zoute dropjes regendauw en vlinderwolven zag glinsterende ogen glanzen boven verkouden neusjes dansen zakdoeken ingewikkeld en omgewikkeld kleurden de wereld muziek in zinvol verdwalen droomde de horizon…

We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten korter duren in het berggebied van dromenland.…

Soms wuiven bomen nog in lentelach ziet zij dromen achter de horizon maar denkt zij weer, hoe ooit de dag en de ellende van een jeugd begon met stille trom gaat zij nu terug intens treurig is haar waangelaat en draagt zij krenten op haar rug waar tijd nog steeds met weemoed gaat drinkt zij als een volwassen poes kleine slokjes…

Ik heb ook die droom dat ik mensen in de wolken zie omdat je die droom met mij kunt delen in dit laag, zo dicht bij de grond waar mist van verlangen blijft hangen waar ik je hart zou willen stelen maar ze drijven voorbij die wolken en die droom en je maakt me gelukkig met de wolven bij die boom van de verboden vrucht treur niet…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

De 1001 woorden waarmee ik gisteren wou beschrijven hoe lief je was op het gras zijn vergeten en verloren gegaan naar het pijnland dat rust in mijn lichaam wat als ik plotseling ga dansen en jij in mijn horizon verdwaalt wat als ik over de zon spring omdat jij zingt over de bomen ik heb een gisteren verloren in zangkunst over dromen…

In Amsterdam waar God nog naast zijn schoenen loopt in de oude stad waar een maagd nog op de liefde hoopt ben ik ooit verwekt en geboren heb ik het geluk gevonden en verloren. En wat te zeggen over stille grachten rijm ze niet uit mijn gedachten. Ik droom vaak over een rondvaartboot die mij rond blijft varen tot aan mijn…

Dwalen, en niet verdwalen zo spreekt zijn stem, zachtjes een beetje bedeesd, in korte zinnen klinken zijn woorden, en ik luister aandachtig naar wat hij te vertellen heeft hij vraagt me naar de zee ik vertel hem over golven meeuwen boven de einder en spelende gedachten ik laat hem foto’s zien hij pakt mijn hand in de zijne die uit…

Een vriend was hij ooit voor bekende gezichten in huiselijke kring een vreemdeling is hij geworden voor mensen die hem niet kennen zijn vriendschap zoekt hij voortaan in de drank en drugs en maanlicht soms schrijft hij een gedicht over onherkenbare gezichten mensen die hem ooit zagen geen antwoorden, geen vragen die met hem lachen…

Een vriend was hij ooit voor bekende gezichten in de vertrouwde intimiteit van huiselijke kringen een vreemdeling is hij geworden voor mensen die hem niet kennen zijn vriendschap zoekt hij voortaan in drank en drugs onder maanlicht soms schrijft hij een fraai gedicht over onherkenbare gezichten mensen die hem ooit zagen geen antwoorden…

De wereld draait daar aan zee in het vierkante huisje onder donker wolkenbehang streept zij haar zinnen weg van het verleden uitroepend naar het heden zo dikwijls overspannen legt zij het laken over de ronde tafel schikt daarop de bloemen steekt ze in een bonte vaas en fluistert zachtjes met haar hese stem slaap je al…

Een huis voor je timmeren zoals een timmerman dat zou doen of een sjaal voor je breien zoals mijn oma vroeger kon ik kan het niet in mijn aandacht voor het zoete duister weet ik zelfs niet of ik naar je luister de zon op laten komen in een wonderschoon gedicht de ironie van alle landen in een Koninklijk gesticht ik zie het niet…

Ik bracht een bezoek aan de dood een uitzaaiend tumor, een ernstig samenzijn hij sprak als een geleerde tot mij, die leeg was herinneringen verzuimde als een idioot die niets deed met zijn noodlot de woorden terug vormden een zin leken alfabetisch op een antwoord maar braken mij af, in een achterbuurt waar lage letteren brutaal brulden en…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

Jouw hoofdstem kopte de angst tussen rivieren, rond jouw tepels kampeerde, hongerde gebruind het restje van mijn leven, maakte jij mij, oefende dit uitzicht verloren in meervoud jouw zwijgen en hunkerend verlangen, gaf jij mij aan tijdens het duisteren der dagen.…

Tijd is het onderkomen van de nacht als dat zo blijft, laat ze je niet meer los laat ze je nooit meer gaan omdat ze je mist in de stille momenten die voorbij zijn gegaan   nooit meer stoffig zwijgen nooit meer afwachten jullie zijn verloren wind achter een melancholieke stem vergankelijk en geest tijd is haastig dromen   ze mist je…

Ze konden het binnenland niet aanraken die warme zomerdag, nevelwind in de duinpan zonder schuilhut toen hij naast haar zat in dagdromen uitgeput door een gehaaste eruptie van doorwinterde corrupte emoties een vertrekkende zon voorvoelde regen die hen vergezelde toen ze terugreden op roestige paarden door het bos met overal fluitenkruid…

Onze universele vriendschap is normaal niet aan leeftijd of geslacht gebonden maar de nacht is zwart nabij jouw zwervend gezicht en je gaat me niet veranderen door jouw geloof blijf ik mezelf nuchter naast dwalende rivieren in een wereld vol armoede bereik ik mijn ziel naast jouw eenvoud verbonden met de aarde ontwaar ik de waarheid…

Hier, sta maar achter dit woord ik ben jouw stilte boom laat vallen die winter kom met de dagen van weleer toen we koeien in de regen zagen, en mannen in de regen zingen achter dit woord van vlakte verlang ik diepere wijsheid dan ooit onze liefde, en alle vriendschap die er over is in groter voelen, kleiner beleven wil ik jouw emotiegewoonte…

Denk ik dat zij voorvoelde ondanks die dromen van toen het voorbij gaan van het bedoelde dat zich vastgreep aan bomen in breedte en hoogte groeide en zicht toe liet aan haar lot haar hoop en treurig verleden ontrok zich uit haar wildernis spuwde illusie ver voor uit in al haar voelen en bewegen.…

Wat wil je haar intiem vertellen achter het donkere gordijn in het holst van de nacht? Dat je een naakte blonde man een glanzende zilveren fluit hoorde bespelen met de melodie van liefde en donkere vogels in een berk zag schuilen onder maanlicht. Hoe moet zij naar je luisteren? Ver van de bewoonde wereld op het eiland van jouw vakantie…

Het doffe duister heeft ogen ergens in een nieuwe wildernis onze lijven liggen naakt te wachten op de hartklop van een medemens om te leven, om te leven! nu de dag afscheid neemt van de zon de maan hangt te wachten op dromen we dansen en dat is goed te merken de hele wereld bestaat voor nu uit muziek en dansende mensen we zingen…

De moralist is nooit een dichter geweest met zijn opgehemelde optimisme terwijl de zon die om een moeder huilt iedere avond diep in zee zakt hij praat tegen je in zijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet kinderen worden volwassen zien meer grijs dan grijs kan zien als wolken wandelen boven het stedenland en de zedenmeester…