Alle inzendingen van nickY

Ik liep rond met een lach Deze was misschien niet waar, maar zeker daar. Tot ik plotseling niks meer zag de totale duisternis viel toch wel zwaar Ik probeerde te lopen, ook al was ik blind misschien zou er iets komen, iets waardoor ik mijn zicht weer terugvind maar het enige wat kwam was een stem een stem die ik ergens van ken Is dit weer…

Alsjeblieft doe je ogen weer open. Laat je prachtige glans weer zien Alsjeblieft hef je hoofdje weer op Slaap je misschien Zachtjes schud ik je heen en weer Maar geen teken van herkenning Wil niet de waarheid weten Alleen maar ontkenning Aai je hoofdje, vertrouwd Druk je tegen mijn hart Praat tegen je Dan de bewustwording, keihard…

Dat wanneer je Door de bomen Het bos niet ziet Dat het bos dan Gewoon blijft staan Totdat je Een paar stapjes Naar achteren doet…

in de ogen van mijn kind kan ik de toekomst zien een heel klein beetje van wat er ooit zal zijn misschien in haar ogen ben ik een held sterk en zonder angst in het leven maar de waarheid moet ik zeggen is dat juist zij mij daarvoor is gegeven ik zie in haar blik wie ik wil zijn dit kleine wonder waar ik nu naar kijk zij maakt dat ik sterk…

Als ik zoek in flarden van herinnering Naar het verleden zoals ik dacht dat het bestond Kom ik soms deuren tegen die niet open gaan En zijn er gaten in de ruimte waar het bestond Ik mis mijn wortels, mijn thuis mijn ik Sinds zij niet meer bij mij is waar zij behoort Haar dood heeft alles wat ik ben meegenomen Ik mis haar ogen, haar handen haar…

De zinnen van de dichter geboetseerd op het papier. Voorzichtig als Chinese vazen neergevlijd, afgestoft. De dichter schreef en wat geschreven staat is waar. De dichter schreef naar links, tegendraads werd het moment, idee, gevangen tussen dunne lijnen. Op papier staat geschreven, door deze of gene dichter naar L-I-N-K-S. De dichter…

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

Vlucht van de bal gevolgd door sponsoren Counter, aanval Moment bevroren en dan gegil uit duizend kelen Hij dankt God en wie geloven wil voor het spelen…

Ineens weer acht op de achterbank van een beige citroen Lavendelvelden tot de horizon in geurend blauw-paars Groen is schaars zinderend de zon fietsend de helden De finishlijn wacht lelieblank…

op een dag was daar een jij zoet als ik en net zo vrij wij samen was als nooit tevoren wij samen, wij die aan elkaar toe behoren nu niet meer nu nooit meer nu allang voorbij maar nog steeds bij mij jij mijn lief ik maar nooit wij ergens in mijn hart lig jij geborgen ergens in mijn leven ben jij nog steeds verborgen…

Misschien is dit het einde Misschien ook een begin Ik weet al lang niet meer Wat alles was en is... ...Geweest en voorbij gevlogen De vleugels van een vlinder De liefde van een engel Brachten mij ver van hier In jouw armen In ons hier... ...De tijd glijdt voorbij Het ritme van mijn hart Is als het jouwe Mijn lief je schijnt zo fel…

Een eindeloos verlangen Weerkaatst in duizend armen Een eenzame traan Valt in jouw eindeloze diepte Ik ren in circels Spiegels aan de wand Ik zie mezelf steeds weer Verlaten door jou Ik spat uiteen Uiteen in duizend tranen Zie je me niet rennen Vluchtend in zijn armen Mijn lief, je was zo mooi Mijn lief, je was me lief Mijn lief…

Het klotsen van de golven, op de eeuwig zwijgende stenen. En ik zit hier. De warmte van het zonlicht, de stralend blauwe lucht. En ik zit hier. De wind speelt met mijn haar, rukt aan de papieren in mijn hand. En ik zit hier. Overal mensen. En ik zit hier. De wereld bruist en leeft, en ik zit hier, en denk...…

En toen stond ik daar, helemaal alleen. Een gevoel van verlies, van pijn, en leegte, settelde zich in me. Door iedereen verlaten, door niemand meer bemind. Het eenzame meisje, door iedereen verlinkt. Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar ben ik de fout in gegaan? Ik schreeuwde en ik gilde, maar niemand, wilde antwoorden. Helemaal alleen…

Scherpe stukken ijzer snijden en krassen Rode strepen worden zichtbaar, pijn, angst en verbijstering vloeien door elkaar. Helder denken gaat niet meer, armen en benen doen overheersend zeer. Maar snijden is de oplossing niet, ook niet als je geen andere weg meer ziet. Pijn van binnen zal langzaam overgaan, maar littekens blijven altijd op je…