Alle inzendingen van switi lobi

mijn grote lijf droeg klein jouw leven, beschut dacht ik- ik wilde het je geven de zekerheid van moeder zijn met liefde kocht ik, langs mijn uitgezette lijn de hemdjes, truitjes, zacht getint en fijn om nu alvast, te laten voelen hoe ik “straks voor jou zal zijn” ik was nog lang niet klaar toen vruchtwater besloot vooruit te vloeien…

als een open deur alle knoopjes zitten vast toch kijk je binnen…

langs de vloedlijn ligt mijn uitgestrekte leven als het eb is droog maar als water helend is sta ik op en grijp naar kracht…

de mussen komen weer er liggen altijd wel wat kruimels tussen kieren van het huis en de boom draagt vertrouwen in zijn kroon zo schoon, zelfs als er winter valt rond oude takken binnen, achter zichtbaar glas, verschijnt de dag rond leven, doorgaans warm veredeld door de thermostaat dan gaat geen uur voorbij in vinden willen meer nog…

Zachter er leeft weer warmte tussen oude bladeren schuilt een kleine bloem switi lobi…

ik bemin je graag jouw hemelsblauwe blozen oogt voor altijd schoon switi lobi…

we liepen samen, aan elkanders hand je zocht me overal maar vond slechts wat ik aan je zei- want mij herkende je niet meer de foto’s die ik toonde leken op iets moois doch nimmer op mijn kinderen of op de tijd dat jij nog als mijn moeder ook mijn moeder was de kleine vrouw waar je in schuilt herbergt enkel nog dat lieve ja, dat hele…

vandaag vier ik de blauwe herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag…

* Vier mei (ik zag twee gezonde snuitjes en herdacht hoe ooit gebrek -zo anders- langs zovele wangen zuchtte) daar ergens tussen het publiek -stond jij gemeten uit een mens die voortgaat na een tijd waar angst regeerde rond een wereld waar geloof en hoop niet langer heilzaam waren, maar de diepte van terreur zijn…

“nu er vrijheid langs de straten danst en vlaggen hoger klimmen, strek ik blij mijn armen naar wat hemelsblauw” ergens loopt er nog dat kind in een oude jas ze draagt haar strikken al een eeuwigheid en in haar hand verstopt een ster zijn punten de letters kleuren zwarter, door haar schreeuw die jarenlang van binnen bleef maar juist vandaag…

er is nog bewijs, een lichamelijk deel van jou stil bewaard, als een rond de vingers gedragen relikwie de kleine schrijn glanst zilveren gedachtes ze reflecteren stil dat lieve monogram, nooit verjaart jouw naam als ik buiten kijk en vogels beven in hun vleugels dan weet ik dat de kou slechts winters baart, maar nu verlang ik naar de…

(over mijn oma) in jouw boezelaar schuilen nog mijn kinderdromen waar je ooit geboren was een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

* er ontstond een kier toen jouw hand de deur verzocht zich te openen…

. de wereld stuitert binnen angsten en een vaag gevoel onwezenlijk versnippert haar besef dat wat ik uit mijn ogen geef niet veel meer is, dan een dochter geven kan: verstand vervalt, slechts haar momenten tellen alles draait zich: bindt de muren rond wat tafels en een stoel maar- welke ooit van haar was- ziet ze niet ze ziet…

. er vloog een meeuw voorbij: hij liet zijn spiegelbeeld na aan het water, gevallen binnen rimpels die wat kringen draaiden rond hun kern stuurloos kolkte nog meandering langs witte plooien tijd vaag verweven met ooit ik droeg mijn uren, een ander leven lang morgenstond en middagtij, tot in langgerekte avonden klonk er toen een lied…

het danst ongeleid in vastomlijnde ogen reflectie schittert…

. zo ver boven duinen uit eindeloze golvingen, soms gedragen door het schuim dat duizend schelpjes brengt en korrels oude tijd helm verkleurt er met de jaren, rozenbloei scheidt vlinders van het zand vingers strelen nog jouw bruine huid- een kus in zonlicht, achter maanbeschenen woorden streelt een hand neem maar wat er…

. toen zachte tonen tussen huizen graag hun weerklank vonden zweefden hoog langs oude gevels kleine zomerschrijvers; elke lijn zong duizend woorden het stille licht dat in de kerk haar kleur verspreidde liep nog mee in ogen waar geluk mocht wonen ver verheven boven kou, klein gelaten in een mens die elke stap bewonderde en het was mooier…

. 'is het daarom, dat de zon verlegen rondjes draait?' ze bloeide klein als witte bloempjes, waar een gouden hart in ligt eindeloos vertolkend hoe haar tere kracht toch zomers telde binnen zicht van eindigheid kleurt winter in wolken langs een blauwe schijn vol hoop morgen dansen blaadjes rond het spelend licht van zondoorregen dagen…

. de koningen en koninginnen slapen nog zachter door de stille dood van weggestopte woorden leeft er ergens wel mijn bloed in jou je gaf me leven en in elke streling lag een kus naast de vage oorvijg die me nochtans corrigeren moest ik luisterde, maar had mijn eigen tijd nu speel je slechts nog dat, wat elke dag je biedt tussen…

. buiten dwarrelen zomers hun vleugelkanten nog aanbiddend naar de zon eigenheid van kleur- als hemels, waar geen vat op is als kleine druppels dauw vol levenbarend schijnen de kristallen draaien weer zij dansen daar, in zachte zuchtjes wind een mijmerkind vervliegt .…

. terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

. toen haar witte dood verstierf tot schitteringen binnen zomer zong de merel regen tot een diepe spiegelplas windstil getrokken glad gemaakt als glas, eindeloos zwart de bodem daar blonken bloemen aan mijn oppervlak hun tere hoofdjes bogen laag, tot aan de verteblik van kijkers er woonde niets dan liefde, niets vertrok het beeld…

omfloerste blikken zien de weg nog wel vooruit ze ademen zwaar…

. rond die bomen zong haar huid een wiegenlied zacht gerimpeld tot een plas, waar spiegels helder leken kinderwensen dreven stil vanuit de glans dat zonlicht immer achterliet als sterren, dieper, tot de oorsprong van de dag en schrijvers dansen letters ongedwongen langs de avond, zuiver in het oogpunt van een kleine blonde dood…

. zoals schepen ballast dragen, lichter gemaakt door water lijkt het, immer ver wasgoed danst haar vriendschap met de wind het zomerkind speelt haar vreemde spel veroorzaakt goud op golfjes, waar haar ritme danst als vuur op dit vroege uur vergaat de tijd tot as, in lichte strooisels samen met de was een luchtballet dat witte tonen…

regen over gras een vrije val verkleurt zich ronduit tot zilver .…

. zoals het stof danst in haar banen licht sterren legt, langs waar ik kijk en dwaalt in ogenblikken rust zo laat ik mijmerdagen zweven, door de zomers van mijn geest vrij geweven tussen alles dat de dag beheerst in liefde, nu hoogtij warme uren telt en alles even helder lijkt, fris als dauw begonnen bij het krieken als de morgen zwelt…