Later is
de gedachte
een kristal
van mijn
droom
die begint
met druppelende woorden
en mijn verlaten ogen
zegt
dat jouw leegte
niet vreemd
of ondenkbaar
is
wanneer je
mij weer vraagt
waarom ik nog
steeds
lief
heb wie
wie niet meer
wachten wil
op
later…
Alle vreemde
gezichten zijn
druppels die
ik vrees
als de regen
die mij
volgt
en ziet
kijken
hoe ik
bang
niet meer weet
waar ik schuilen
kan
met gesloten ogen…
Vreemd is het moment dat mij
verlaat
en vragend achterlaat
met zwijgende schaduwen
die hun wachten niet laten wachten
en sporen
wissen
met lege blikken
die
geen helpende woorden
achterlaten
zolang ik
niet meer
weet in
wiens schaduw
ik ben geworden…
Met elke stap is
dichtbij
wie me niet meer aankijkt
niet meer vraagt
of ik besta
en niet
meer begrijpt
zonder
mijn schaduw
en een gezicht
dat ik niet herken
in alle vragen
die me blind
en hopend achterlaten
dat ik niet meer
eenzaam ben…