Stil zit hij over zee te staren
overdenkt zijn roerig leven
wind speelt door zijn haren
weinig genomen, alles gegeven
alle zeeën had hij bevaren
bulderend van levenslust
overwon vele gevaren
menige hartstocht geblust
zijn ooit zo machtige armen
voor niets of iemand bang
mochten velen verwarmen
een traan glimt op zijn wang
handen geaderd…
Over zee trok een orkaan
golven beukten op het strand
flarden voor de maan
schuim mengde zich met zand
terwijl ze langs de branding liep
gekromd, met natte wilde haren
alsof een verre stem haar riep
plots stil om over zee te staren
om beter te kunnen zien
een hand boven haar ogen
een schip in nood misschien
minuten lang, onbewogen…