Alle inzendingen van wil melker

ik heb ooit met schroom het net betreden vanaf de eerste letter tot heden en met argusogen anderen gelezen die schijnbaar om kritiek weinig geven zij die onverstoorbaar hun leven leiden de pijn verbijten van geraakt te zijn in het diepst van het hart vrijheid in de poëzie in mijn hoogste goed gebleven geen regels en tal van andere…

in een flits wist ik dat ik onontkoombaar voorover zou gaan had al gauw een blauwdruk van handen polsen en elle bogen paraat kende de breuken dwars en overlangs wist van het bloeden heel veel en vooral eindeloos lang toch had ik alles geoefend en soepel gemaakt de realiteit geforceerd een dikke mat geprobeerd en zo wist ik precies…

mag ik van jou leven op deze wereldbol omdat ik ook besta heb je dan heel even tijd voor mij voordat jij weer verder draait gewoon even laten zien wie die gekke bekken getrokken heeft toen ik uitstapte zij zwaaide alsof ik haar vriend of naaste familie was waarom altijd duwen en vlechtentrekken als het druk is en de tijd gaat…

ik wist dat jij zou komen zag de horizon oplichtten door fantastische bloemen in je handen en je lach straalde al van verre jouw warmte in je ogen sprankelden ondeugende beloftes om ooit in dat geluk te mogen spiegelen want uit het diepste zuiden komen altijd de mooiste bruiden we leven in seizoenen vol records de een nog…

ik heb me zolang als ik leef altijd veilig gevoeld als mijn schaduw maar bij mij bleef omdat hij aardig op mij leek ook al waren de proporties door lichtval en spiegeling niet altijd mijn werkelijkheid toch kijk ik nu wat vaker om als ik het snel doe dan lacht hij erom tenminste dat zie ik of denk ik te zien het blijft af en…

jij was er vannacht ik had je bijna te pakken maar viel met een harde bons die ze beneden hoorden uit mijn bed niets beschadigd alleen mogelijk hun oren ik heb je gezien zomaar in de stad jij kruiste mijn pad in herkenning kon niet geloven wat ik zag maar schalks deed jij wat niet mogelijk was de dag tevoren in aanwezigheid van…

ik schoof de groene regen jonge blaadjes langs stille rollertjes open het licht kon binnen komen als gedachten lieflijk verpakt in warme dromen die nog even wakker willen worden met een volle dag in het vooruitzicht tijd om op te staan de zon nog even langs een slaperig koud lijf laten gaan dan de douche als malse regenbui…

Ter nagedachtenis aan PUK Zusje van Sam 10/04/2024 het waren zachte donker bruine ogen die hem gedoogden op gezamenlijk leef terrein natuurlijk was zij later gekomen en had ad hoc haar eigen voorkeur meegenomen de hal als wacht en blafkamer voor niet of later verwachte en onaangekondigde gasten en vrienden zoals normaal…

waar zij en strijkers bezig zijn valt geen onvertogen woord zij weten allen van het super zachte aparte materiaal dat zij onder handen hebben heel anders dan dat van de strijkers die noten in schoonheid doen trillen van emoties waarbij snaren in akkoorden verwaaien vaak vloeien tranen in heftig aangedaan zijn omdat…

ik zag het lichtspel van de zon in de laag hangende wolken als een heuse trouwjapon waar wind de banen tule bewoog en af en toe ondeugend uiterst subtiel de petticoat oplichtte zij liep op het bedauwde pad met sterke stap en zeker van haar zaak pas toen miste ik haar wederhelft die nog in tweestrijd was of hij ja dan…

jij hebt in je ogen en lach iets in mij laten ontwaken dat ik daarna in grote verwondering als kleinood bij mij mocht dragen zonder dat ik precies wist wat het licht was dat in jouw ogen een spannende boodschap flitste met warmte in de meest zachte en subtiele kleuren in een lach die wij samen deelden zo voelden en ontdekten…

ik ben meegevlogen naar het duizend takkennest voor mij een ratjetoe maar voor haar snel klaar voor de leg heb hun vluchten gevolgd achterna gezeten door reigers en duikende meeuwen ontsnapt in miraculeuze hoeken die grote lijnen voor laten gaan de schalen braken en het gekwetter kwam vrij in een drukte van belang…

ik hoorde de bezielde tonen in de hoge stemmen van enthousiaste jongelui die neergestreken waren op een zonovergoten terras op het spui in een licht en kleurrijk gedartel en gefladder dat in kleine golfjes op ons afkwam net als even geleden de lentebloesem van takken waaide en passanten tot terraszitters aaiden bij dit heerlijk…

ik ken en herkende ze ook in de meest subtiele bewegingen het vrouwelijke profiel in eerst verschijnen ook in de gelijnde silhouetten kleurden zij op de punten die kruisten en de omgeving in adembenemende extase brachten het onzichtbare spel voor het mediale publiek begrijp baar en invoelbaar zonder scenario en regisseur…

ik hoefde jou alleen maar aan te kijken en we lachten jij met een olijke twinkeling in je ogen en ik met mijn soepele mimiek van mond en gezicht waarin oren opnieuw geboren leken te worden wij zochten naar een exposé waarin onze liefde in antwoord zichtbaar groeide geen scheiding maar juist de brug samen nemen en omkijkend…

mijn beesten waren dons en pluche gekleurd knuffelzacht dichtbij zo voor het grijpen toch speelde ik er niet echt mee zij hadden geen naam roken naar zand en zee de zilte geur van ver en avontuur in het afhollen van duinen voor de lawines uit ik zag altijd het eerst de wolkjes komen dat maakte vaak een eind aan onze strandvrijerrij…

is er nog iets echts dat je kunt vasthouden voelen of het warm of koud is er iets dat communiceert contact maakt ons het gevoel geeft dat we leven en nog steeds bestaan vooral het weten dat wij niet alleen zijn die angst is een psychose aan het worden te horen en zien in alles om ons heen dat steeds meer aandacht vraagt…

ze aaide lusteloos het groene loof tussen de vingers pas uitgerold voelde licht behaard als etherisch lief dons knoppen kleurden al lichtjes voorjaar zonder te openen in afwachting van warmte en licht het duurde allemaal veel te lang zo sloeg lamlendigheid de spirit uit de tijd moeheid was al structuur na corona maar…

vrouwen droegen zijn baar en legden hem voorzichtig in witte doeken op de verhoogde rots ook na hun verzorging gaven zijn verwondingen nog hun afdrukken zij fluisterden in voelbaar gewijde stilte rolden met vereende krachten de afsluitsteen in de nauwe nis en gingen ieder bedrukt hun weegs met de afspraak om de volgende…

jij hebt ooit mijn gezicht beschreven door met je vingers leven te voelen van het visuele het plaatje herinnering in de teruggang naar het pril begin van de eerste keer later dan ooit de transitie van voelen en herinnering naar woorden die in taal met elkaar communiceerden om alle emoties te synchroniseren naar een gezamenlijk…

in blauw en groen is alles te doen het zijn onze leef kleuren net als wij ons bestaan vinden in water en wind zij hebben mede ons karakter gevormd in directheid en recht op de man af omdat er geen tijd voor dromen is zoals in de tropen of het mediterraan gebied waar warmte dwingt tot rust en het snelle leven uit het westen…

zalig pasen in een donkere koele mediterrane tuin op de helling van de berg van calvarie klonk het geroezemoes van pratende mensen die als vrienden aten na het heetst van de zomerdag een gezelschap vrienden en volgelingen van de gedachten van een vrij land zonder bezetting met oude rechten op de geboortegrond sinds het scheppingsverhaal…

ik draai zwaai naar en aai de golven dompel in het witte schuim dat weg flitst van de rafelige kammen die zich kuivend verheffen naar het onbereikbaar blauw van de hemel terugvallend hun draai eindelijk weer vindend uitlopend op rul zand van het strand waar ronde schelpen hun laatste gebeden murmelen tussen scherplange…

ik sprokkelde in een narrige wind streepjes licht tussen herfstig natte takken met zwammen en paddenstoelen als kameraad met goede neus wat wij zochten was eetbaar en vochtig met een schimmelkleur in de rood met witte stippengeur van uiterst gevaarlijk toch leefde ik nog samen met bacteriën die met het bleke wit als schutkleur…

ik wist tijdslagen te maken emoties te raken die zweefden in vergeten tijd waarvan het kruit niet verschoten was de damp nog hing in het gevang bloed geen dna kende en een dader die niemand ooit zou herkennen in een maatschappij die wist hoe dader met tegenstander quitte speelde er was geen oud zeer en agressie meer…

zacht grabbel ik in mijn ton met woorden tot ik de juiste heb en lach voor mij herkenbaar omdat ik het zelf geschreven heb het is een spelletje geworden dat ik toch wel regelmatig speel wel in een vaste volgorde anders zeggen zij dat ik alles veel te makkelijk vergeet voor echt belangrijke zaken blijkt het af en toe wel nodig…

ik laveerde op de thermiek van een warme weerkaatsende aarde waarbij door verschillen in ondergrond kleine tornado’s ontstonden nauwelijks zichtbaar maar in snelle ontwikkelings- potentie redelijk gevaarlijk als de condities gelijk blijven in de bovenlucht zeker daar waar houtbouw vlot construeren mogelijk maakt werken explosie…

ik zag je huid waarop speels het licht van de zon danste zij dook in de donkere contrasten van je gespierde lijf dat jij met enige trots liet zien in het zelfbewuste bloeien van je fysieke pracht met de aantrekkelijke lach uit je nog jeugdig gezicht dat de heerlijke harmonie omarmde met intense warmte zodat ik zacht een kleine…

jij lacht openingen vol warmte en begrip die nemen je mee naar een andere wereld zoals het strand doet met de schitterende zee waar je alles kunt vergeten dat je niet meer wilt weten maar ontspannen wilt genieten van het goed gevoel om bevrijd te zijn even niet de drukkende pijn dat alles nooit meer hetzelfde zal zijn omdat…

we zwaaiden waaiden geluk naar elkaar na met tranen lief afscheid te hebben genomen de plaatsjes in elkaars hart opgeruimd en klaar voor een eindeloos lang weer ontmoeten onze geheimpjes hebben wij gekoesterd en de nieuwigheidjes worden persoonlijk overgebracht niet zomaar als pakket bezorgd en uitgedeeld wij ervaren de kleine…