Netgedichten over heelal

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 294):

Vallende ster

Spatten van sterren
in de nachtlucht boven mij
dromen komen uit

Wanneer ik ’s nachts omhoog kijk naar de
oneindige hemel, zijn daar wonderlijkste dingen te vinden:
de plek waar sterren schitteren tegelijk is er licht te midden van duisternis
Stuk voor stuk brengen ze schoonheid in de wereld, en dit op de meest subtiele manieren.

Fonkelend en stralend ze zijn, sterren maken
deel uit van een uitgestrekte heelal waar ze helder schijnen
vanuit de verte en eenvoudig neerkijken op de aarde op hetzelfde moment
beroeren en vervoeren ze zodat ik niets anders dan betoverd ben door mijn verbaasde blik.

Van alle sterren in de ruimte is er slechts één
bij wie ik extra aandacht besteed aan: het is degene die in een
ongekende streep naar beneden komt alsof hij van boven naar mij is gestuurd
Het is een vallende ster, geschenk van het universum, zodat ik een wens kan laten uitkomen.

Hoe eindeloos ik dwaal door de adembenemende
zichten van de hemel met zijn sterren als kleine vlammetjes waar
ik me ook verwonder over hun bijzondere elegantie terwijl hun licht me rust geeft
en mij herinnert aan de pracht van leven; een wonder dat gekoesterd en vereerd mag worden.