Netgedichten over individu

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 1.351):

Zeis en zicht

Langzaam aan geeft mijn lichaam zich over
en opnieuw, als nieuw, terug.
Ik ben het omgekeerde kind
dat tastend, zoekend zijn weg vindt
in een landschap vol lover en tover.

[In dit helderwit gedicht
reis ik als een lichtgewicht
zeer gericht van zeis naar zicht.]

Ik transformeer van stier naar mug,
van gestaald graniet naar tegelgruis,
maar
alsmaar meer voel ik me thuis
in dit bijna niet omhulde huis.