Alle inzendingen van Ineke Dijkhuis

daar in de dakgoot twee musjes kwetteren druk een onderonsje…

moeilijke keuze besluiteloos getwijfel gevoel of verstand…

een golf aait het zand de zee kust de horizon  en omarmt het strand…

Slenteren door Montmartre, volop genieten in Parijs. Met mijn vakantiegeld betaal ik deze reis. Daarna een muntje gooien in die fontein in Rome. Door mijn vakantiegeld kan ik daar makkelijk komen. Wandelen in Wenen, in het Wiener Prater. Maar bij nader inzien maak ik deze reis wat later. Eerst wil ik nog in Londen Big Ben zien…

Ik heb je lang niet gezien en mis je nog iedere keer het is nu een maand of tien zie ik je ooit nog weer? Het leven was niet altijd fijn er waren ruzies, keer op keer geen rozengeur en maneschijn maar toch, wanneer zie ik je weer? Je ging weg, je had het wel gezien je wilde het niet meer het is nu sinds een maand of tien zag ik je nog…

een zaal met witte muren om de bedden hangen witte gordijnen witte jassen rennen door de gangen witte gezichten in witte bedden een lachend kindje komt op bezoek rood jurkje rode schoentjes rode wangetjes en een rode ballon doffe ogen lichten even op handen worden uitgestoken naar de rode ballon een kleurrijk…

een donkere dag de zon komt niet tevoorschijn ze heeft een baaldag…

het ‘alleen’ woont prettig in het huis gebouwd met trouwe muren en knusse hoeken met ramen dichtgeplakt voor ogen die kijken op de stoelen zitten gedachten te wachten op hun beurt ruziënde gevoelens rennen rond de tafel verschuilen zich voor ogen die kijken het ‘alleen’ woont tussen klachten krakende protesten van ouderdom…

dromerig weerkaatst het rimpelloze water de strakblauwe lucht…

jonge vogeltjes opengesperde bekjes net een zangkoortje…

de bloem bloost door de vlinderlichte aanraking ze voelt zich geliefd…

Ze is de spil waar alles om draait. Ze weet altijd precies uit welke hoek de wind waait. Ach, een huilend kind, dat is kleine Rie. Gauw een pleister en een snoepje voor haar kapotte knie. Jan kreeg straf op school, de meester is zo gemeen. Kom maar, jochie, zegt moeder, we gaan er samen even heen. Hij heeft het uitgemaakt, huilt…

door de herhaling de Boléro van Ravel soms therapeutisch https://youtu.be/SS_WJmLGFrA?si=cvCwClVmPpiL8K6o…

Er woont een dwingeland bij haar Ze noemt hem meneer Dwang Hij zit al jaren in haar hoofd En maakt haar dagelijks bang Hij vertelt haar elke dag Wat hij wil dat ze doet Hij is niet gauw tevreden Ze doet het dan ook zelden goed Ze moet bijvoorbeeld controleren En niet gewoon één keer Nee, dat moet veel vaker Soms honderd keer of meer…

doodlopende weg in een doolhof vol vragen nergens een antwoord…

de ijskorst in haar zal alleen maar ontdooien door zoute tranen…

op het strand ligt een fles half verscholen in het zand een vrouw staart naar de fles er zit iets in ze staat op opent de fles een brief volgeschreven met eenzaamheid ze leest en herleest weet niet van wie niet van waar voor even voelt ze zich verbonden ergens is een mens net zo eenzaam als zij…

dag, ben je daar weer, zei de vlinder tegen de  ontluikende bloem…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

dromen over illusies die wonen in de wolken lopen over de weg die naar de wolken leidt dromen over de vrijheid daar hoog in de lucht de vrijheid waar we naar verlangen de vrijheid die vaak alleen in dromen lijkt te bestaan…

ze denkt aan volgende maand volgend jaar of later hoe en waar zal ze dan zijn zo zinloos dat denken maar toch zo sterk zo graag willen weten en toch liever niet weten berusting afgewisseld door onrust want hoe en waar zal ze dan zijn…

hij kijkt je aan zegt niets terug en kijkt weg hij wiegt heen en weer heen en weer heen en weer hij is in zijn wereld laat niemand toe zoveel kinderen zoals hij ze bouwen muren om zich heen wonen in hun wereld er mag niets veranderen alles moet blijven zoals het is alles moet hetzelfde zijn laat ze niet los ga met ze…

Het leven dat ik leid verkort misschien mijn levenstijd dat zal God wel weten Door mijn onmacht en mijn strijd wil ik vluchten in vergetelheid ook dat zal God wel weten Blijft over de onrust door de vraag wat of je met je leven doet En in de twijfel zit de troost misschien vindt God dat ik zo leven moet…

De prijzen zijn gestegen, dat is voor velen zuur. Ze kunnen minder kopen, veel is voor hen te duur. Ze kijken treurig naar het verdwijnen van hun zuurverdiende geld. Ze hadden meer willen kopen, maar dat wordt uitgesteld. Ze bekijken hun gespaarde centjes, die worden elke maand geteld. Daar hadden ze veel tijd voor nodig, ze zijn nu heel…

op de televisie kijken oude kinderogen hongerig in de knusse kamers van de welgedane verveling de kijkdichtheid was groot…

de gerafelde gaten in de oude jas vertellen een verhaal over kapotte dromen en een beschadigd leven te vaak opgelapt met loze beloften ooit was hij nieuw mooi en geliefd nu giert zijn eenzaamheid door de gaten neergesmeten op de voddenhoop zoekt de afgeleefde jas kleumend naar wat warmte bij de afgedankte trui en…

mijn hersenspinsels ze bezorgen me hoofdpijn pijnstillers erbij…

men vraagt hoe gaat het je zegt goed hoor en je denkt het gaat eigenlijk helemaal niet goed maar je wilt het liever niet zeggen want je hebt geen zin om het allemaal uit te leggen men vraagt hoe gaat het je zegt goed hoor en je denkt het gaat eigenlijk slecht maar je wilt niet klagen want iedereen heeft zijn eigen portie…

ik wil niets meer doen ik ben te moe maar ik doe de dingen die ik doen moet dus ik doe...…