biografie: Leo Vroman
Leo Vroman [Gouda 1915 - ....]
Leo had joodse ouders. Hij studeerde, na de Rijks-HBS in Gouda voltooid te hebben, van 1932 tot 1940 biologie in Utrecht. Tijdens zijn studie leerde hij o.a. A. Alberts, Kees Stip en Anton Koolhaas kennen. In 1940 deed hij als soldaat-wielrijder dienst op de Grebbeberg. In mei 1940 wist Leo Vroman met een zeilboot naar Engeland te ontkomen.
Vandaar reisde hij verder naar Nederlands-Indië. In Batavia maakte hij zijn studie af. Toen de Japanners Nederlands-Indië binnengevallen waren, werd hij krijgsgevangen gemaakt en verbleef in verschillende kampen (o.a. in Bandoeng, Tjilatjap, Batavia, Singapore, Osaka en Nagaoka). Na de Tweede Wereldoorlog kwam hij in New York terecht, waar hij werkte als wetenschappelijk onderzoeker (hematoloog) op het gebied van de bloedstolling. In zijn biochemisch vakgebied is zijn naam vastgelegd in het 'Vroman-effect': bepaalde bloedstollingsverschijnselen. Leo Vroman promoveerde in 1958 in Utrecht. In 1970 ontving Leo Vroman de Individual Science Award, Wayne State University, Detroit, MI.
Leo Vroman debuteerde in 1946 met de bundel 'Gedichten'. Hiervoor had hij al in diverse tijdschriften gedichten gepubliceerd. In 1947 trouwde hij met Tineke Sanders met wie hij sinds 1938 verloofd was. Ze kregen twee dochters: Geraldine in 1950 en Peggy Ann in 1952. Tineke publiceerde onder de naam Georgine Sanders zelf ook gedichten, o.a. in 'De Tweede Ronde'.
Sinds 1951 is hij officieel Amerikaans staatsburger. In Amerika had Vroman wel heimwee naar Holland. Dit bracht hem tot de - intussen gevleugelde en veel geciteerde - woorden: 'Liever heimwee dan Holland'. 'Philosophische psychologie van de kunst' werd door Vroman geschreven in 1935. Het kwam via de ouders van zijn vrouw en Bert Voeten bij het Letterkundig Museum. In 1981 werd het in een kleine oplage (120 exemplaren) uitgegeven. In 1987 kreeg hij de zilveren penning van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen.
Veel van zijn werk is door hem zelf geïllustreerd. Zijn poëzie is vaak op conversatietoon en zijn 'ik' en zijn vrouw Tineke en zijn dochters zijn terugkerende elementen in zijn werk, naast het dichten zelf en de angst voor de dood, maar ook voor het leven.
Het Tom Kwakernaat Ensemble zette poëzie van Vroman op muziek (2002)