Alle inzendingen over individu

ik kijk in de spiegel en weet het niet meer: ben ik nu ik of die andere meneer? in spiegelbeeld lijkt hij zo sprekend op mij dat ik me afvraag is ik niet hij? als ik hem vraag: ben ik niet jij? vraagt hij tegelijk hetzelfde aan mij maar als ik hem schrijf hem de letters laat zien nav skin re jih tpans ik snap het wel, dus hij…

Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Maar lees de woorden van mijn liedren niet. Lees het onleesbare achter woorden. Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde, Wat mij verlokte en toen verliet.…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak. Waarom ook niet…

Schrijf de winter af, wees maar stil je weet maar nooit, voorspelt de tijd uit de manden van de heerlijkheid dan smelt de kou in het geel van narcissen die voor zichzelf dat moment hebben opgericht, dan wordt het minder kil vandaag, dus vertaal ik de omgeving in alles wat mij drijft,…

Antwoorden en vragen, een verschuivende waarheidszin, afkomst en geaardheid als terugkerend onderwerp de uitkomst niet in het geding spannen alleen de doden hun vermoeide paarden uit elke onhaalbare hindernis in de barrage van de tijd wordt ervaren als gemis waarin schaduwen bleker worden, rekken zich uit in een eindeloze reis…

Binnenin mijn hoofd trilde en schudde mijn geheugen van links naar rechts De tennisbal verloor ter grootte van een pingpongbal een deel betreffende korte-termijn Haren op mijn hoofd zijn, licht-uitgedund, gebleven Twee banen verloor ik terwijl ik nu, 50-plus de zorgverzekeringsbavianen mijn hoofd schuddend, uitlach…

Je hebt pech wanneer je anders bent. Je hebt pech gehad wanneer je naar een school moest waar je nooit jezelf kon zijn. Je hebt gewoon pech wanneer je over paden lopen moet die platgetreden zijn. Goed leren omgaan met mensen die je niet kunnen begrijpen. Dat kun je leren in een goed verlichte school. Je hebt geluk wanneer je anders…

er is geen taal om uit te drukken wat naar het ontastbare tast alleen het zoekend hart dooraderd met ademzucht dat nooit vindt wat er altijd was dat naar heimwee neigt zonder het land te kennen of zelfs maar de naam te weten…

Kosmonaut Kosmonaut, zoals jij je raket instapt. Totaal ongehinderd door angsten. Jij ruikt niet zoals gewone mensen. Al schuurt het soms een nanoseconde. Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij…

Ik wist niet wat me nog te wachten stond Als ik mezelf na al die tijd daar weervond. Zou ik blij of boos zijn om het weerzien? Wie ziet zichzelf nu graag terug? Zou ik mezelf voorbij lopen? Op zoek naar de voorbije ik Vraag de weg aan mijn huidig ik Als de dood voor mijn komend ik…

Geschapen naar het evenbeeld van God heeft het gezondigd tegen de Natuur en ontkent de slagen van het lot, niet opgewassen tegen z'n natuur Het voelt zich liefdeloos en zeer miskend zijn tegendraadse perversie ten spijt waar is zijn drang, is zij haar drang ook kwijt? TUTORIAL noem ik een equinox een schijn van donker als de evennacht…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet meerstemmig weerschijn tekent reeds de wand door schemer die eeuwig het daglicht tart…

De grote Mozes dobberde ooit in een mandje op de rivier...…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

Je twijfelt over jouw identiteit geen masker momenteel voor handen en ook jouw schoenen deugen niet te vaak belopen verre stranden de straat is grijs, de lucht voelt koud is er nog iemand die van jou houdt je slentert maar door waar doe je het voor lente laat nog op zich wachten niets kan op dit moment jouw leed verzachten.…

'Hoe heet je?' vroeg ik, Harpo, zei hij, dat is heel bijzonder 'is dat je voornaam dan' vroeg ik, 'maar dat is toch onwenselijk' ik zei 'het is ronduit onmenselijk je kind Harpo te noemen, dat lees ik hier in Grunbergs boek, 't hoeft verder geen betoog. er zijn, staat er, wel meer onmenselijke namen zoals die van…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

De vloed sloeg een bres in mijn wering van benard zand, steen en vreugdevlees. Je droomde mijn eiland in de dag. Nu ik wakker ben moet ik het kustwater doorwaden. Zonder aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland…

in niets lijkt dit op gemberschijn op vooraanzicht zonder veel omhaal eerder terughoudend ook keert het moment in zichzelf waarbij geen sprake is van herhaling ter hoogte van de plaats die als ter plekke bekend staat de sleutels liggen verspreid over eigenschappen, gelijkend op een deur verwijderd van huiselijke kringen in een stofzee…

ik vond en zag hem op internet natuurlijk veel ouder als toen dat er iets in hem nestelde voelde en wist ik maar wat? nu weet ik wat het was het zat al die tijd al in z’n hoofd en zou er ooit eens uitkomen het waren de vogels van poëzie hij kan ze nu laten vliegen wie had dat ooit gedacht dat wij elkaar via een omweg van woorden weer…

Kind zijn kan ik niet meer Spelen is wat ik verveeld wil Volwassenheid nu is het lot Kind worden lukt me ooit Als ik een en ander afleer In het land van moet nooit…

De aarde spant zich om hem uit te stoten, de roekeloze, die haar greep ontsprong en zich naar hare rondste toppen wrong, waar 't wonder hem der luchten wordt ontsloten – Want vorsing loert in zijn gedoken sprong en heersen ligt in zijne wil besloten; hij proeft de kansen om zich af te stoten aan harde lucht, waardoor zijn schroefslag zong.…

Ik wandel door de straten, een amalgaam van onderdelen. Ze zijn met velen, werken samen: mijn ene voet gaat voor de ander, ik zeg beleefd een ander dag. Zij geven op hun tijd de brui eraan, buiten mij om, gaan uiteen, en vinden elders onderdak. Ook in een leven ondergronds is altijd werk voorhanden. Antropoceen heet het project in uitvoering…

Ik lees veel vaker en veel meer dan ik schrijf of dicht Het een gaat zonder 't ander niet het sluit elkaar nooit uit Zolang de stof van een verhaal een boek of een gedicht Imaginair is met allerhande geestvullend, -verruimende verhandelingen diepzinnig metafysische beschouwingen betoverende voorstellingen van…

Als ik zelf ten prooi val aan het doen van de dingen die ik haat, wat ben ik dan als ik mezelf achterlaat? Een hypocriete eenzaad of een showman onder een spotplaat, met de spot op mij gericht, in de wereld, het gesticht…

Hoe zit het eigenlijk met man en vrouw met haar van boven, onder en opzij met nooit meer slapen zonder zij of hij met fysiek integer vrij en blij met ongewenst intiem nu echt voorbij... Hoe zit het dan met echte man of vrouw met masculien, pendant van feminien die wij gewoon met eigen ogen zien en toch, waar blijft die ware androgyn…