Alle inzendingen over landschap

Ik was moe en liep naar de zee toe, vermoeid sloffend door de duinen waar de wind het zand deed opstuiven en het helmgras waaide onrustig, hard heen en weer, de hemel en de zee waren een verbond aangegaan en straks zal de maan mij doen huiveren wanneer ik aan de rand van het water zal uitkijken en wachten op de sloep die me mee zal ne-…

Naamloos voegen wij ons in de stromen, eendrachtig in ‘t gezinsverband, elkeen in zijn glanzend onderkomen, schuifelen we tevreden door dit rijke land. Waar elke vluchtweg wordt ontnomen, zet ik de stomende auto aan de kant; naast ons zie ik nog een rookpluim komen, zoveel ellende, …dat schept een band. Eindelijk het bordje - strand -…

Een e-mail kreeg Sammie uit Heeten: 'Van jou ben ik stapelbezeten! Een pakkerd van Saar.' Hij verlangde naar haar: hij was dertig en kaal als de neten.…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

er zijn natuurlijk ook nog de bloemetjes die bloeien het lam dat op de knietjes drinkt bij de ooi het hooi dat geurt en noodt maar dan heb je het wel gehad…

De rivier, teruggetrokken uit de waard, vleit zich neer in de bedding en vindt rust nu het woelen is bedaard. Het water glijdt geruisloos en gedwee, toegedekt door een kalme waas, naar een horizon van eeuwige zee. Het water is weg uit de uiterwaard. Zolang het duurt, uiteraard.…

Gebogen bomen, zij zwichten voor de ijdele tijd. Zij wachten geduldig af, samengepakt in het bos, fort van onaantastbaar dromen. Tussen gebogen bomen.…

In een bocht waar het schip is beland. Tussen uiterwaarden met korrelig strand. Mariken en Moenen, Havana aan de Waal. Nimwegen, ge bent de mooiste van allemaal.…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

Wilgen in de mist standvastig in 't gelid stilte huist erin de wind ging liggen geknal men schiet de houtduif af…

Wat ik vind... Mooie stoel aan het water en De Hoogovens Ach ja... het staat er…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

alsof er in je stem een ijsverdunner waakt over woorden die net niet kunnen breken oppervlakkig is je pols krachtig en zijn de slagen humaan in het weke vlees te voelen ik kan me niet verzetten tegen steeds weer die overdosis die me belet jou te zien zoals je werkelijk bent dus mijn woorden zijn spaarzaam en waken over de laatste…

hoor, een winterlied zweeft over de berijpte sluimerige grond midwinterhorens blazen herkenningsklanken hoorbaar in het rond schaduwlicht tekent de berk huiveringwekkend tot een ijzige reus dwarrelsneeuwvlokjes smelten in ademwolkjes op een warme neus kaarsjes in glaasjes gloeien langs het weggetje een vertrouwde sfeer het…

Al het loof schoof onder de aren zes vadem diep in het Drentse landschap begraven waar aken het verleden als lading varen as, riet, turf, schuld en boete het zware geweten van het alziend oog toch, die stijf bevroren was aan de lijn te zien hangen verliet mijn oog om het te vangen is het zo schoon geworden en worden oud onder je…

U leert Japans en het gaat vrij stroef ? Straks stelt men u nog meer op de proef ! Naar Westers voorbeeld wordt 't Kanji bedeeld met woorden als "Shit" en "Bokito-proof".…

vanuit ogenblauw sla je winterkleurboeken na waarin alles samen stroomt op kaarten ingetekend de route is verdeeld gedeeld via een oud wandelpad tussen de huizen waar een deur open gaat dat groeit plotseling uit tot een verhaal in oude balladen zonder straatnamen vanaf die oude Middelzee tot in dit kleine dorp…

Wit is de kleur van bevrijding Verlichtend op deze donkere dagen van wintertijd Beschermd door een engel, neergestreken in vlokjes op deze aarde Met de liefde nog zo intens Alsof zij nooit gebroken is…

de betrokken mist ontsnapt aan het grijs van mijn brein hangt nu in nevel boven de oude schuren van de buurt het vermoedt een grauw landschap in de country nabij Sussax en sleept mijn herinneringen door de asgrauwe wereld van amper dertig minuten opgewarmd met een eerste Senseo regulair hij wil niet mijn jochie snuffelt wel…

De herfst wordt nu kil. De meeste bomen houden hun groen vol, maar de berken, van vorm en tint toch al ijl, slinken tot geesten. Hun schemerende skeletten zijn behangen met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt, versleten dukaten die zullen vallen op vochtige Hollandse zandgrond. ------------------------- uit: 'Groen land…

als een ongeschoren kinnebakkus stoppelt het geradbraakte land waar klamme wolken winterkoud door het vale zonlicht weerkaatsen in volgelopen diepgetrokken sporen een strakke reiger spietst zijn prooi en blubbert het met smaak in ‘t zuur…

Op ’t oeverland staan de wilgen nu vrijwel zonder blad, zwijgend langs de oevers van het spiegelmeer een zwaan zwemt in grote cirkels golven verspreiden in afstand een visser neuriet zacht een lied je bent niet meer bij me in liefde of vertrouwen hoop maar dat je dat inziet het bomenlandschap heeft nu behoefte aan stilte winter aandachtig…

Wandelschoenen staan quasi achteloos in rust voor een oude muur. Nat en vol modder wachten zij op wat straks komen gaat.…

We zagen de zon hoe die wegzonk in de zee toen keken we naar elkaar en begrepen het nu spreken zou dit moment voor altijd bederven…

Vroege vogelzang althans zo klinkt over reizend water de jonge stem te zacht om te drinken en te helder voor een droom eerste bedrijf klanken en beelden nog puur als de acteurs de kleur van hun gewaden en al mijn cellen juichen naar het licht maar hoog in de coulisse achter dansende wolken en het blauwe plooiloos strak gestreken doek…

De lucht verzwart en smijt zijn water in striemen tot de aarde zwelt stromen gorgelen dan tot beken en water vlucht voor dat geweld. De boom verbleekt en bloedt zijn bla'ren heft nog wanhopig op zijn kruin met zijn gekromde vingers schril geheven maar bliksem klieft hem toch tot puin. Wel weert hij zwiepend alle slagen nu herfst wreed dekt…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

Wind water en buitenvergiet druppel keer op keer onaangekondigd zonder oponthoud maar geruisloos in groen geheveld gras, als de zomer wegkrabbelt die de blinde mol het eerste zag. Bevend inderdaad zonder twijfel wakkeren de herfstvuren aan zodat geurige harten licht laten spelen in de mossige schaduw aan weerszijden loef en lij Onvernieuwd…

misschien laat je hier een roos zweven zeg je niets meer over wat verdwenen is of nog net zichtbaar tussen een zwartgedreven hartslag van de heuvel en het oude landijs dat nabij het zandstrand bedoeld was om leven te omhelzen bespeeld te worden door het licht en het zomaar verder gaan van windgolven op waar ze vallen wilden…