Alle inzendingen over literatuur

De stenen slinger van de tijd hij slingert boven m'n hoofd met gepaste snelheid, ooit zal die landen maar nu niet (op m'n hoofd), ondertussen vliegt een vlieg in de kamer rond, zoemt als een aureool raar rond boven m'n hoofd en ik denk aan jou en aan de gootsteen die verstopt is. Die nodig gemaakt moet wor- den. Ondertussen,…

Is het een wonder dat je steigert? Alweer is je gedicht geweigerd. Alweer is je ego gekrenkt. Wat denkt men wel dat jij niet denkt?…

Bedekt ben ik met as, ijs en verleden De bloesem valt, maar ik ben ingesneeuwd Jij hebt je wanhoop zwijgend uitgeschreeuwd Ik voel geen toekomst en ik ken geen heden Het lot en God, zij kwamen tussenbeide En schopten alle plannen in de war Ik ben een pop van sneeuw in mei, bizar Mij rest een kruis, jou wateren en weide En zeer sporadisch…

Al kan ik nergens heen en staat mijn lot getekend in de sterren, gevangen van kindsbeen af, een onzichtbare kracht blijft mijn gang versperren, iedere beweging is verdacht en elke uitval wordt gestopt. Binnen een seconde ligt het zwaard mij op de keel. Voordat mijn ik zich vrij ontpopt is heel de wereld in een harde schaal ontaard. Ik dool, onthand…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…

Zes distichons onder elkaar? Gedichten punt vond dat maar raar. Tja. René Char of Dickinson dichtten toch graag één distichon. Je vraagt je af: Kan dat dan wel, in netgedichten punt en el?…

Geen mythe of wildwestverhaal is het wat ik ditmaal opschrijf. Ik klauter uit een krater, kaal - de zon brandt op mijn dunne lijf. Ik roep een zin. Het klinkt te schraal in het omringende gewelf - ik heb geen schim of filiaal - ik ben vandaag alleen mezelf. Ik kan mij niet beroepen op een stand-in of een stijlfiguur, een schuilnaam…

In between lines en tot ver achter het vellenbos rust de pen in donker mos. De rollerball door korrelzand en mestafval verstopt. Grijs-witte lucht die, in beeld van wolken, langs de kale bomen trekt en tot schrijven brengt. Ranja met ijs of cola met een harde twist, als ambtenaartje wordt gedist; al lavend zich weer opgefrist. Daar…

Aangekomen bij het laatste dal knielt Mekka voor hem neer, een tempel met modeboeken verwijst naar reizen of kreperen. De Turkse vrouw bindt vijgen aan zijn heupen, terwijl ze lacht wordt Gulliver een Marco Polo op zoek naar de voedzame tepel, de aarde is een grote borst. Diep in de oceaan verlaat de haai zijn gevangenis en het moegestreden…

Woorden Te licht om te lezen Te dun om te drukken Te zacht om te zeggen Woorden voor het Fluisterwoordenboek…

'Bejaarde rijdt truckerscafé binnen.' Trucker rijdt bejaardencafé binnen. Het truckerscafé heet Treurenburg, een wegrestaurant aan een rotonde. Het bejaardencafé heet De Afslag. Het gebouw moest door de brandweer worden gestut. Dat alles gebeurde gistermiddag 14 december 2009. Dit gebeurde vandaag.…

Uitgestapt in Zeeland; Nieuwerkerk Verdween ik in drie hartelijke kussen Er zaten ‘k weetniet hoeveel jaren tussen Het nu en het verleden nog met kerk De kinderen gingen naar dezelfde scholen ‘t Was werkelijk in een vorige eeuw Jij was nog Rotterdammer en geen Zeeuw Ik zat nog achter moeders rok verscholen We kijken met benodigd tijdsverschil…

Winterlichtfeest naar verluidt Maar ik vind het niet kloppen Zwavelstokjes in sloppen Kunstsneeuw op winkelruit Winterlichtfeest naar verluidt Massaal slaan we aan ’t shoppen Moslims en Christenen stoppen Glitters in dennen met kluit Eenzaamheid, droefenis Overgeërfde tranen Iets met een krib en een stal Heel de geschiedenis Van het…

( voor Lucebert ) Nu de oogblinden voorgoed gesloten zijn de dans voorbij donkere tonen donkere tonen dragen hem mee. De kwasten staan nog in de terpentijn maar vallen langzaam langzaam uiteen of worden opgeruimd. De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren…

Zij leest mijn versjes en ik huiver. Haar taalgevoel is scherp en zuiver. Ze legt de vinger op die feilen die ik probeerde bij te vijlen of te onttrekken aan ’t gezicht, maar niets ontgaat haar streng gericht. Ze laakt gemakzucht, rijmelarij: bij ‘n ander mag dat, niet bij mij! En je zult zien, als ik mij inhoud, verwijt zij mij gebrek aan…

Daar liep een dichtje in mijn gebed, en 'k wilde 't aan de kant gezet, maar, niet te doen, het wilde en 't zou mij plagen, als ik bidden wou! En nu is mijn gebed gedaan, en 't dichtje is 'k weet niet waar gegaan: vergeefs gezocht, vergeefs, o wee, 'k en vinde noch rijm noch dichtje meer!…

Georg Trakl had ook geen duurzaam verweer tegen de onbarmhartige luchtslangen, de wraakzuchtige gieren door menselijke ratten uitgezonden, om van zijn verlaten vlees te vreten. Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn witte bloed…

Zou de Joodse voorzanger zich draaien In zijn verre massagraf misschien Als hij nu zijn bedehuis kon zien: Handen die verwoed in schaaltjes graaien Rode sterren die de boel verfraaien Kaarsen, zielencake van Halloween Wijn waarvan ook ik mij graag bedien (Net als indertijd Paul van Ostaijen) ‘k Huiver in de opgeknapte Sjoel Op een zondagmiddag…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Als een rotsblok lig ik op de aarde Sinds Jean-Samuel ’t contact verbrak Ik vind bij Cagliostro onderdak Hij hecht aan Mesmers theorieën waarde Magnetiseert, iets wat mij zorgen baarde Maar tegelijkertijd een halm toestak De wetenschap hangt aan de wilgentak Zelfs Newton is niet meer van deze aarde De graaf, genezer, ziet mij vorsend aan…

(voor Bert Schierbeek ) Natuurlijk was hij een dichter van groot formaat, al liep hij er niet mee te koop, wat hem zeker extra sierde. Hij deed alsof hij een boer was, die schreef met koeienstront en paardenmest, maar achter dat ruwe masker verschool zich een ware engel met een scherpe zwanenveer. Er zijn maar weinigen die het mystieke geheim…

Glibberig nat kleeft het bladeren tapijt bleek onder mijn voeten ik huiver van kou terwijl de winter nog moet komen zij beiden dreven mij storm en schuimbekkende woede van zee in stilte van nacht schrijf ik over het verzamelpunt van geverfde krijsende papegaaien met stinkende kromme snavels een tortel vastgebonden aan een boom bloesem…

Woest kapt ze de lianen Haar missie is een doel Zij, een al gevoel Wil zich koelbloedig wanen Haar witte vendelzwaaien Ontvangt de meute koel Ze heeft, zo denkt ze, smoel Zij zou niet overwaaien Als zijnde vis nog vlees Hoe kon ze zich verklaren Tekort schoot elke taal Toen het voor haar verrees Het simpelweg bedaren Had ze haar heilige…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

Buiten regent pijpenstelen schemert pittoresk de oude straatlantaarn In café de malle molen pronkt een gladiool in zilver dronken van de wijn Rood als karmozijn denkt hij in een schommelschuit te zijn proost op kotters en galjoten…

Het staat nu zwart op wit Geschrapt wordt het verbod Op lastering van God Wie delft het onderspit Zou ’t goddelijke Licht Even hebben geweend Of even zijn versteend Schreef het soms een gedicht Van Goliath op klompen In ’t Alziend Oog een muisje? Op een piepklein planeetje Verzuipt het en blijft pompen Negeert zijn bedehuisje Voert…

( voor Jan Arends ) Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde, dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld dat we daar eens wodka van maken en klinken met God op zoiets als de genade voor allen en het temperament in volle extremiteit. Het moeras van de waanzin ligt besloten…

onweerstaanbaar zijn mijn helden Gallisch zijn zij door en door ze gaan de barricaden op verpletteren die rare jongens Asterix, genie in plannen maken Obelix, zijn trouwste vriend vijftig jaar geleden viel hij in de toverketel van kracht. op hun verjaardag veroveren zij Lutetia. Bij Toetatis! Abraracourix , de druídenhoofdman nodigt ieder…

Er liep een dronken sjamaan door de straten van Lissabon, kijk eens aan, hoe profaan deze man zijn hel overwon. Pijn was niet te tellen als de steken in zijn rug, nu kan niets hem kwellen en komt hij in mij terug.…