Alle inzendingen over kunst

Wit, spierwit mijn blad en koud mijn pen hoe kan ik mezelf vertellen, dat ik geen dichter ben. Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen. Oh kon ik toch perfekt beschrijven…

De schilder werd geïnterviewd Zijn atelier was leeg Het vragen van de journalist Was zinloos, want hij zweeg ‘Waarom zijn al die lijsten leeg? Waarom is hier geen kwast?’ De krantenman werd vreselijk kwaad En zijn besluit stond vast ‘Geen letter krijgt die etter hier Die zwijger in ‘t kwadraat Geen lezer’, dacht hij, ‘laat ik weten Dat…

ik ben jouw beeld aan het houwen uit de ruwe rots die jij eens was zag de branding waar de golven aan je vraten het strand waar jij in onbegrip en stilte bent verzand ik weet je wispelturig vurig als je door mijn handen gaat ik moest je splijten om naar de aders in je hart te kunnen kijken ik beitel je tot vrouw polijs met liefde…

je woorden zijn geboren je liefde prenataal ik mocht bij je ontsluiten je was niet meer te stuiten opende verbaal je lach wiegde mijn zinnen voeden kwam van binnen lente dartelde terwijl de stofen in het frisgroen buitelden en tegenspartelden we groeiden zomer in een warm samenzijn je nam de zon en zee we dichtten waarheid in de…

ik zie de hemel opengaan wat wolken dwalen langs het blauw en lossen op ik voel de zon en wind waan me weer een kind op eindeloze vlaktes muziek waait zacht langs strijk van wat violen ik vang met lach je melodie we dansen hitte van de poesta's en wijken later uit naar permafrost van toendra's nu gaan we lente brengen in…

je handen dwingen niet maar koesteren de klei waarin je vloeiend lijnen zet die leven baren ze waren er al in gevoel maar scheppend gaf jij ze hun kracht en doel modelleerde zacht je evenbeeld langs romp en been heb je haar wanhoop weggestreeld je vormt en stilt het ogenblik schikt het lange haar in een blauwe strik van droevenis…

ik zag de maan heel helder staan aan de mij bekende hemel maar ik wist dat juist door lichte mist mijn zicht op jou teloor kon gaan ik droomde je in vol ornaat een rode opkomst in een prille nacht om dan in hoogte feller te gaan schijnen ondanks het klimmen lijk je te verkleinen je straalt geen zorgen die tot morgen moeten wachten…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

het eerste onbegrepen hete vuur is aarde, vorm en inhoud in de kiem een wacht voor weerklank tot het laatste uur veel te veel schatten blijven anoniem uit dove chaos komen onverwacht hogere bergen aan het oppervlak een ordelijke glorie, stil gedacht beheerst bewuste daden met gemak en nergens fluiten vogels identiek gelouterd door het zingen…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

De één heeft de bal stevig vast Wil hij hem delen? De andere, wil die spelen? Of rusten ze samen na hun spel? De één staat op, loopt weg De ander wijst nog… “Weet je wel…?” In het weiland klinkt een groet Er schalt een lach Een boom staat stevig Midden op de dag…

De achterste zei nog: Pas nou op! Maar de voorste figuur Liep het schilderij zo uit… En de bal lag tegen het lijf dat weer leunde tegen de boom En de boom voelde zich alleen Geschilderd Als in een nageleefde droom…

Een fris groen weiland Sprietjes gras dichtbij Een solitaire boom Stevig, vol van kroon, vrij Zwaaiend met zijn takken In ’t frisse blauw Iemand staat Iemand zit, heeft een Paarse bal te pakken: Van mij? Van jou? Communicatie behangt de lucht Niet vast te leggen met strepen, Verf en klodders, kwast Wat speelt er in dit tafereel? Het…

ik zag je schoenen staan besmeurd maar toch onaangedaan wachtend op de stap waar ze voor gaan je hebt ze uitgeschopt je voeten weggestopt in het geitenwol van sokken zachtheid en hun warmte lokken we lopen niet meer paralel voeten kennen nu de wegen wel en gaan hun eigen gang niet bang om uit de pas te lopen jij bent geschoeid…

Poëten dwingen tot betekenis ze maken water hard en stenen zacht ze forceren ruwe steen tot smaragd modelleren taal uit verdommenis Gewone bijen worden grootgebracht en zoemen aldoor in de vensternis ze zoeken buiten zien ontsteltenis en nieuwe beginsels worden van kracht Steekhoudende gedachten geel als lis vergroeien uit versteende dorst…

je adert in marmer jouw lijnen verfijnen is eeuwenoud kunst en maakt de polijster niet armer ze breken je leven uit steen halen kleur uit je groei en het bloed dat je eens hebt gegeven ze schuren je ziel en lossen emoties verkwanselen je geest voor hun eigen negoties maar ik voel je huid op de dorische zuil zie het verloop van…

Nog meer schittert het tekenblad nu hand en spel verbeelding schrijft en vleugelt als mythisch geheim naar bron van ontdekkingstocht. Zo stroomt het kleur en streelt figuren naar een sprekend gezicht. Doordrongen van ontrafelde schoonheid droomt de toeschouwer zijn eigen fantasie.…

er is een boom geveld die woudreus wilde worden door zijn overvolle bladerkroon waaide waardering en vaak hoon de schaarse vogels piepten lief vergat de stam te dichten tegen iedere storm bestand ving wind uit hoge bomen had de kracht niet in de hand en smakte met een klap tegen het land dacht zich Jezus van professie claimde dichtkunst…

in stenen bikken brand ik zonder blikken het verleden schoon door op het heden te gaan tikken bloed vloeit rood in raken als ik de dood weer tegen kom en haar herinneringen los moet laten tijd verwijlt in dromen van de mensen ik zie hun wensen die ik afneem van de steen ik restaureer maar krijg de geest niet meer gevangen…

hij is iemand die nog iets verwacht een, al is het bescheiden, woord voor begrepen worden door zien de kringetjes van weters zoeken niet maar vissen spachtelpoetsen naar bewondering vergeten kristallen liggen verder dan een vijver met bomen broodkruimels van besef zegels scheuren leven woorden breken lichtvlekken in de stilte bij de…

Uiting geven aan mijn diepste denken In gewone simpele kwatrijnen: Moet het pijn en eenzaamheid verzachten? Blijven binnen in te denken lijnen? Onbekende dingen lijken dwaling Hol van binnen, bol van overschatting Wachtend op toekomstige bepaling Maar de waarheid is! Meer dan een vatting! Eisen om verdriet steeds weg te nemen Is het objectief…

... Uit verveling vouwt hij vogels in Japanse stijl uit verlangen bouwt hij luchtkastelen die zo grimmig zijn vervoering torsen en tenslotte laat hij vissen vliegen van noord naar zuid met papieren vinnen op de straalstroom en een toverfluit de maan die blijft onzichtbaar totdat zijn geschreven zinnen enkel origami zijn en…

Tussen mijn collectie boeken heb ik pockets staan van Achterberg tot Zwagerman een genot voor oog en hand maar Mulder en Rostelli raak ik liever niet aan ze vallen uiteen als vermicelli. Kapot geluld door Jan Mulder door Rostelli gehypnotiseerd of is de drukkerij het boekbinden verleerd nee, winstbejag van de uitgeverij die laat het blijkbaar…

Deze kunst is de moeilijkst de beoefenaar is zonder vangnet. Zo begint de nacht Smeedt van je hart een gedoofde ster. Vlecht je verstand tot een koord van bijtende woorden en dan ga je. Steek de diepe kloof van het universum over richting jezelf of een ander. Je weet nooit of je Nova wordt. Als je anderen kan overhalen om met je mee…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

Eens was er harmonie, de schoonheid was een deugd. Het oog, het oor, de rede, het gevoel, zij allen laafden zich; maar ach… nu huilen klanken in het niets en kleuren spatten weg. Vormen zijn geen vormen meer en woorden geen gedicht; zo kwam… een nieuwe tijd, een nieuwe weg, ver langs hart en zinnen. Het ware schokt en is geheim;…

IJl glijden donkergazen wolken in een eindeloze vlucht, naar niet gedroomde verten langs een zilvergrijze lucht. De warme adem van het huis uitwaaiend, licht en grijs gevlekt. Onder een vleug van poedersneeuw nieuw leven, wachtend tot het wordt gewekt. En achterin, tegen ‘t blijvend groen op donker geroeste stam, in het wijkend licht zich…

het is zomer maar je afgrondt me met vergezichten die de sneeuw verijzen de gletsjers tussen ons doen groeien in hun eeuwige verblijven ik pluk bloemen en de kruiden die zo heilzaam zijn laat zinnen groeien balanceer met woorden op een nog niet uitgesproken lijn ben jij de rechter die het evenwicht bepaalt afgrond of de hemel…

De vlinders in haar hoofd heeft zij buitengezet zwermen uitgevloeid in een kleurrijk palet ontsluierd en verklaard in onzichtbaar licht schepsels van poëzie op het eerste gezicht Verstoppertje spelen achter de werkelijkheid nu zijn zij hier, daar vallen zij uit de tijd blinken als een spiegel en dan weer dof door drakenvuur, bedekt met dromenstof…

Toveren met goochelwoorden voelen wat je zegt. schilderen, met pennenspinsels voelt nog lang niet slecht! gedicht is af; want alles mag zelf ben ik de baas zingen met het toetsenbord als rozen in een vaas…