Alle inzendingen over natuur

Nu baant zich 't nat Een heimlijk pad, En tjilpt en fluistert, In bloem en blad Voor 't oog verduisterd. Nu dartelt vrij, Op gouden zanden, De stroom voorbij. Hij schuurt zijn randen Allengskens uit, En sleept de buit Van kleiner vlieten Geweldig voort; En golven schieten,…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

heel dapper en toch zo teer komen de krokusjes weer of geen weer zij vragen niet naar de zin maar zeggen keer op keer er is toch altijd weer een nieuw begin…

Een grauwe lucht het grijszwart stapelt zich op in en om me heen Eerste beelden van wind komen voorbij Dat hij met lang aanhoudende stoten ook nog eens regelmatig terugkeert als een strijd die in ongekende hevigheid woedt en publiekelijk wordt uitgevochten, einde is nog niet helemaal in zicht. Men heeft hier te maken met verschillende…

Nu dat wij naar buiten treden vredigen in het nieuwe heden nu hangt de lucht vol van waaiende lichte dingen, onbeladene ademen kostelijk gedragen op vlakgestrekene windvlagen, wazen, half beschaduwde lanen aan weerskanten van zijden vanen, rozerode kreukbehangen in rimpelingen en met gangen van blije bewegingen, een mist bezijen…

vlinderlichte wervelende klanken vullen de leegte een melodieuze melodie laat de snaren trillen van het universum majestueuze muziek zorgt voor het wijken van de nevelen stormen liggen rustig in de armen van de wind bomen begroeten hun bloesem op de lieflijke tonen van hemelse muziek een nieuw begin voor natuur en mens…

Als wij, op de weg des levens, Aan de kant van 't stille water, In een koele schaduw rusten; Als de lieve zuidewindjes, Dart'lend, door mijn lokken, spelen, En der bloemen frisse geuren, Door de zuiv're lucht verspreïen; Dan gevoel ik al de wellust, Die Natuur mij doet genieten; Maar, hoe groot, hoe onuitsprekelijk, Wordt die wellust, lieve…

Nu glinstert alles van de witte rijp. De dunne berkentakjes zijn bedekt Met wollig dons, dat wonderbaarlijk blinkt. Het groene koolblad, dat zoo sierlijk krult Aan lange stengel, vonkt van diamant. In schaduw van de doornenheg hangt, laag Er tegen aan, in 't windje wuivend, rag, Dat door ijspluimpjes dik omsponnen werd. En lager tegen de aard…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

dan lijkt ‘s ochtends de marmeren hemel op een heengezonden doorzon is er overal gelijkenis met toekomstige oertijd, stilgevallen in een slot van zilvervlies bomen zijn kaal maar weten zich spoedig omarmd het landschap luistert nauw, stemmig onder begeleiding van vogels de kenner weet welke, de argeloze toehoorder verzet zich nergens tegen…

Een zanglijster fluit vanaf de top van een boom het vroege voorjaar Als de dag ontwaakt, zal menig vogel vrije geluiden produceren Keer op keer meesterwerken op maat die voortborduren op de stijl van afgelopen periode aangevuld met enkele nieuwe creaties. Wonderlijk leven vol klankkleur waarin hun muziek ook nog eens voortdurend is doordrenkt…

De rupsen in een cocon De vlinders op de bloemen Met grote voorraden aan 'goud' Zijn zij de juweliers van de- ze wereld Die zonder deze gevleugelden Ineen zou krimpen tot een zo Goed als stuifmeelloze bol Geen odeur, dus geur Geen kleur…

Toen zong er, zonder zorgen, Daar in de vroege morgen - En dat klonk zo jong, zo blij - Een boer die was aan 't ploegen; Hij zong voor zijn genoegen Een klein, oud lied daarbij. En altijd weer van voren Af aan trok hij de voren Tot in de verte van licht, Met de beide willige paarden Door de rulle wolkige aarde Naar het zilverig…

Aan de tak hangt één blaadje, dat voelt zich heel alleen. Hij kijkt eens in het rond, waar zijn z’n vriendjes heen? De oude boom bromt: ‘Kijk eens naar de grond, zie je daar die blaadjes liggen?’ ‘O nee, zijn ze gewond?’ ‘Nee,’ zegt de boom, ‘dit is zoals het altijd gaat. Elk blaadje heeft zijn taak gedaan en valt dan gewoon op straat…

heb je wel eens met de wind gesproken de wind kent je gedachten en denkt met je mee heb je wel eens de wind horen zingen de wind kent je hart en droomt met je mee heb je ooit dwars door de wind gelopen een fluisterzacht briesje of harde vlagen de wind wandelt altijd met je mee…

'k Loop in de koele lafenis der laan, De tarwe wiegelt langzaam 't bruin-geel goud, Er waren fluisteringen door het woud, Geruis van vogeltjes, die huistoe gaan. Koel-ruiz'lig schuif'len siddert door de blaân, Waar wind zijn lichte tenten heeft gebouwd; En sterrelend doorblinkt de hemelblauwt' Der hoge kruinen langgestrekte paân. De…

Kijk hoe bomen met hun wortels stevig in de grond daar staan maar ze kunnen nooit en nergens naar hun vrienden zoeken gaan. Jij en ik en lieve mensen kunnen elkaars hart doen slaan zo zijn wij ge- lijk en anders dan de bomen langs de baan.…

Een molen in rust een met het polderlandschap een bewaarde schat Wanneer tijd is gekomen dat het prachtige blauw van hemel vermeerdert waar zon gezelschap krijgt van steeds minder donkere en grauwe wolken gelijktijdig zorgt een opkomende wind voor aandacht en verstrooiing. Nog even heerlijk genieten van de heersende rust en verstilling…

"Lise, hoor de stormwind huilen, Aan de donderknal gepaard! Laat ons in dit bosje schuilen, Tot het onweer wat bedaart." Lise voelt haar 't hart zo jagen: Dubbelde angst ontrust haar bloed, Daar zij vrees voor de onweersvlagen En voor hare herder voedt. Maar het zwerk, steeds meer verbolgen, Schiet al heller stralen uit; Zal ze, moet…

In de doodsangst ijlde een hinde door het woud, De wanhoop in het goudbruin oog, dat staarde, Dat staarde, of 't ginds ook niet een uitkomst zag, In 't ver verschiet... Reeds stond het bloedig schuim Haar op de fijne snoet; de dorens wondden Heur tere zijden, en de slanke poten Verwarden zich in 't netwerk der lianen... Een jonge jager, in…

voor Olivia Neen, geef mij de duinen aan zee, een flinke bries, een lage lucht, de sfeer van onstuimig, herfstig weer bij noordwestenwind, neen, de duinzoom van dit vlakke land laat mij niet los, dit overgangsgebied, het is als met de zoom van een bol opwaaiende vrouwenrok, een mysterieuze overgang die een ondeugende droom bevat -…

ik zag hoe jij al voorzichtig je passen nam keek waar jij je voeten zette op een vrije plaats tussen de takjes van herfststruiken want onder het droge blad waren de eerste krokussen in alle rust aan het ontluiken je hand stuurde mij in samen ontwijken omdat wij zo lang mogelijk naar deze nu nog bijna verborgen eerste…

ik voelde het zachte vlagen van de vluchtige wind in haar dromen ze zat in ontspannen stilte te bekomen haar ademhalen had de ronde ondertonen van tevreden zijn over een pittige discussie hoe het leven in het spel van geven en nemen soms uiterst merkwaardige wendingen kent vooral bij het laveren op woelig water is snel averij…

Zij legt elzentakken langs de randen van de kleine tuin. Een egel loopt heen en weer in de druiligere regen. Op de terugweg zijn bek vol bladeren. Stoepje op stoepje af door het gat in het hek en terug. Hij maakt zijn winternest in haar tuin in takken van elzenhout. Dan komt het moment dat het voor iedereen is gedaan. De…

aarzelend vaag lichten horizontale luchten op in tere aquarel kleuren spiegelend in het koude ochtend vocht nog is de dag niet wakker want de vroegste haan heeft zich nog niet laten horen als echo van de dorpstoren stram en al aardig krom na zijn eerste melkronde rekt de boer om de klompen met voetjes aan te trekken het gebroken…

Ik heb zo'n zin in speenkruid Maar dat duurt nog een eeuw: De grond is een bevroren kluit En daar bovenop ligt sneeuw Ik heb zo'n zin in speenkruid In de buurt van anemoon Ik opper dat... dag in dag uit Maar de vorst blijft op zijn troon Ik…

In wintermorgen houdt een merel zijn snavel op een kale tak Hoe heel bewonderenswaardig het is om het glooiend landschap te zien ontwaken in het vroege ochtendlicht waar stilte van afgelopen nacht nog even blijft hangen Langzamerhand word ik wakker zodat ik niets kan missen van dit bijzonder fenomeen. Nieuwsgierig zoals ik ben kijk ik naar…

Eens was de grote tuin welke zijn helende adem over het woelige Drachten deed waaien en mensen riep om hier te genieten van bonte bloemenpracht waar vlinders en bijen hun leven kracht gaven een geliefd woonoord van eenden en zwanen die in en rondom de vijver rust en vertier vonden de graag bezochte lusthof behoort tot het verleden…

ik zag hoe de lijnen in je gezicht langzaam verzachtten de kleur weer het aangenaam zomerse kreeg en je huid in een zachte teint weer wat aanrakings gevoeliger werd drie ruiten hielden de schraalheid en kou buiten ongehinderd scheen zon warmte binnen zo kan ik met stralende liefde over jou schrijven in lente en zomer…

Vanmorgen zag ik een kleine vogel op een groot dag. Hij huppelde even rond en keek. Wat zou er door die kleine hersens gaan? Die kleine vogel op het grote dak, terwijl nog vele mensen sliepen en het nog stil was. Wat zag hij? Voelde hij? Wat ging er in hem om? Plots vloog die kleine vogel weg van op dat grote dak. Waar vloog hij naartoe…