Alle inzendingen over taal

verbastering waarvan veel is op te nemen nieuwe woorden Brabbel van dreumes nieuwe titel voor een bundel kinderpoëzie elke dag opnieuw…

wellicht geduld afwachtend om toe te slaan soms fijnzinnig als zijde vaak als bliksemschicht met volle kracht dondert erkenning niet smeken is superieur omheiningen breken het woord staat en troont soms ten spijt teruggeroepen maar de ruïne blijft…

de zon gaat niet op in letters eikenbast barst niet in het woord tranen uit wenen is geen naam maar een klankvol leven medeklinkers nemen het voortouw in stilte leggen de nadruk op gevoel en kleuren klankkleur is woordloos te horen voor openstaanders die niet omstandig aanwezig zijn omstanders treuren in spijkerschrift dat klinkt als ach en…

oude gedichten veeg ik voorzichtig op woorden verzamelen zich tot stoffig hoopje ze gaan terug naar Muzes bron waar ze ronddansen met letters van het alfabet in stilte vormen zich glanzende druppels…

Woorden spelen ongrijpbaar krijgertje in mijn hoofd. Beroofd van alle cadans geheel uit mijn balans van zinnen teugelloos -niéts wil zich nog ontspinnen- ben ik met zoveel en met andere woorden sprakeloos. Judith, 13 december 2011…

Taal is een raderwerk (slecht onderhouden hier)- Uiterst vernuftig En steeds in bedrijf Sommige wielen zijn Weinigbetekenend Maar wel onmisbaar Dat staat buiten kijf ---------------------------------- uit: 'zeslettergrepigheid', 2009.…

Onder alle woorden heb ik mijn aardehuis gemaakt. Vrij kan ik hier reizen tot alles is gemaakt. Ook het ondergronds verzet komt hier tot leven. En de liefde krijgt een kans zonder reden. Woorden zijn mijn dans om iets te delen. Ik zet je op het verkeerde been want ik heb er geen. Het is heerlijk om te surfen op golven die mij bewegen. Alles…

alleen wat woorden op papier dat is wat ik ben en er van mij zal overblijven spreken doe ik ze niet wel lezen en schrappen meer komt er niet bij kijken of toch? de duizendstemmenman komt wel eens op bezoek door hem krijgen de woorden lading intrigerend hoe lezen en schrijven dan door spreken pas echt gaat leven de gave van de spraak…

Zeg maar U als jij dat vindt, zeg maar jij als U vindt, dat het gepaster is om jij te zeggen, maar hoe ga je in vredesnaam kinderen uitleggen dat jij, ineens U moet worden, ’t Zit ‘m niet in de woorden jij en U, nee, het zit hem in alles wat ernaast staat, dat is precies, waar het bij ’t jijen en jouwen niet…

Het was de vrouw die niet sprak, het was de man woordeloos, het kind kreeg niets mee, van woorden, omdat er niet gesproken werd, alleen geschreeuwd, alleen gevloekt, alleen taal, die geen taal zou mogen heten en zo kan het kind, nog steeds niet spreken!…

ze buigen niet voor de leugen verzoenen zich eerder met wat waar is hoe helder is deze dag terwijl hij de keerzijde laat zien van het zilverblad in de ferme najaarsbries zodat ik het weet waar weet…

het lijkt zo windstil in het land van litera de laatste bladen papier trillen nog lang na gedreven beschreven het podium zo leeg koortsachtig schitterende ogen verlichten het hart niet meer de wereld is weer het domein van kale praatapen die woorden halen uit versleten gietvormen of nieuwe samenstellen die afsterven voor ze begrepen…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

Een dag doorweven met een gouden draad Mijn hart dat vreugdevol slaat. Waardevolle contacten, rijkelijke gesprekken Heerlijkheden waar ik me aan op kan trekken. Sprekende mooie ogen waar je in kan verdrinken Warme rode lippen, woordenschat om aan te likken. Tact, respect en zalige lichaamstaal Dit waardeer ik echt helemaal. Het saldo…

Wie zwijgt stemt toe, maar als je niet praten kunt, geeft dat niet het recht om klakkeloos aan te nemen, dat je toestemt!…

Als laatste traan biggelt Carmiggelt over de wangen van het woord zijn melancholieke stem kronkelt en probeer als de traan van Carmiggelt echtheid weer te geven van zeer gewone dingen er biggelt een traan over Carmiggelt maakt alle woorden nat er biggelt werkelijk een traan over Carmiggelt.…

Als het stil wordt om je heen, niet doodstil maar gewoon stil, dan ineens moet je die stilte doorbreken, om te laten weten, ik ben er nog, weliswaar niet zo frequent, maar ik ben er wel, zolang jij er voor mij bent!…

Zinnen, geef mij je woorden terug, huid van perkament een lege slaapzak op de rug, om inzichtelijk te worden blindheid op het papier, het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen, waarvan ik de inhoud nog niet zie . Ik me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de…

De jongen op straat vraagt Wat is het mooiste woord Dat u ooit zei, ik zeg Heb je even en denk Aan alles wat ik ooit Heb gezegd, maar dan In fragmenten Stroboscoop Nachtegaal Nanoseconde Ei Die kleur paars waarvan ik de naam steeds vergeet Badschuim Trotseren Petroleumlamp Een moment waarop ik niets kan verzinnen Mag ik even op je…

Woorden zijn het credo in het leven het zijn de meesten van ons gegeven ze uit te spreken of op te schrijven om aan te horen of om te blijven taal is het teken van ieders kracht die zelfs bij onmacht leven bracht…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

Plotsklaps gebeurt het, in een hand gebaar zijn woorden geboren, je verwacht ze niet, ze komen daar waar je ze heb verloren en waar de maan gerijpt uit vloeit, sprongsgewijs vallen ze in het beproefde glas. Zoals ik het drink , zoals ik adem, later proef ik de nasmaak wat ik geschreven moet hebben. In een vlaag van bewustzijn…

De bleke maan godslampte door de kille ruiten, Ik handen in mijn zakte, pijpte in mijn mond, Zo ruizerijmerde ik zonder Rijm, naar buiten, “Geen muz’,” helaasde ik, “die mij stof tot dichten zond.” Ik straatopte. Maar ’t heeft mijn stemming niet verbeterd; Een enkeling klabakte voetstapsdreungedruis... ’t Was zestien graden onder nul…

de mechanische dichter voor de start freest hij het tandwiel van taalvaardigheid: verwijdt betekenissen, polijst syllaben, ordent klinkers op het klankbord van welluidendheid duidt sublimerende berichten en verhalen wringt de verhevene lyrisch uit, hangt hemelse in schrale wind te drogen, zet de dichtpers in gebruik woordenstromen wroeten…

De allerhoogste graad in een zin of regel, die geen twijfel laat bestaan, van wat ik zeggen wilde, daarin zou nog menig onversneden boodschap moeten staan om al wat mee - of tegenzat, uit losse ziel geschreven, uit ervaring of uit leed of uit opperste geluk bedreven, weer met tol en taal betaald. Verhaalt tot op het heden braaf…

Ik werd door tijd en dicht te vondeling gelegd, boreling van stilte en gedachten die aan mijn papieren kraambed hebben gestaan, kon al begrijpen wat de omgeving wilde verzwijgen, zonder iets te willen missen, zal verder niets ontstaan, wordt er niets gedeeld uit oprechte vragen die zich tot onbegrepen antwoorden laten rijgen, dief…

ik kijk je aan maar je ziet me niet. je kijkt zonder te zien. ik praat tegen je maar je hoort me niet. je luistert zonder te horen. je praat tegen me, maar het is stil. je praat zonder woorden.…

Ik stuur met vaste hand strofen opgelegd in een zonnig schrijven strak geschreven over lengtes van tijd letters in openbaar van geur van papier en inkt op onbeschreven bladen in tuimel van vermaak gelezen onder een oogopslag in stijl van vermogen geeft het onderdak mijn pennenkracht het neemt je mee in woord en beeld in…

eens was het de groeten aan je tante en ook weleens je zuster op een houtvlot nu moet men het doen met het onwelvoeglijke je weet zelluf Nederlands naardekloten.nl…