Alle inzendingen over toneel

Een sprookjesfiguur ben ik gestapt uit een verhaal Betovering is er in elk sprookje de rode draad Ik spreek een oosterse taal hul me in oosterse gewaden De zon is me meer lief dan regen parasol, m'n maat.…

Dat je door te dichten met liefde voor het levende vers in een stijlvolle vorm de gretige lezer wil verlichten, blijkt vaak een ritje op een hobbelpaard. Kraaiend op een draaiend podium wordt de wereld een film -- maar na drie rondjes schrik je: geen vader, moeder of oom die jouw pret als liefde ziet.…

In èèn woord: "VOORBIJSTEREND" Componist Huba de Graaff gebruikt een memorabel tv-interview (1996) van kunstenaarsduo Gilbert & George met Theo van Gogh als libretto. Een 'retropera'over kunst, seks, religie, fundamentalisme en de dood.…

ik zag je spelen jij had de lach van duizend minnestrelen in een lieflijke variant een stem met minstens drie octaven die jij heel frequent afwisselend op liet draven ogen die traag loken met tranen van kinderen te vinden op een zigeunerschilderij jouw onhandig bewegen bleek een zegen voor de act die jij van nature speelde…

mijn gedachten dwalen af terwijl wij wachten jij op een stoel en zonder tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog…

"Ik heb het gevoel dat ik al mijn blaadjes verlies" sprak de oude boom waar men het allerbeste mee voor had waar alles goed mee zou komen maar die niet wist of hij de herfst zou doorkomen met ongekende stormen en zure regens laat staan de winter met sneeuw, ijs en bittere vrieskou Maar uiteindelijk zou alles goed komen ondanks de ontkenning…

In de Goudse Schouwburg keek ik vanaf een riante zetel naar 'Hedda Gabler' met Karina Smulders in de hoofdrol. Ik genoot van die 19-de eeuwse sferen en de sierlijke, lange rokken van de vrouwelijke actrices. Soms voelde ik Henrik Ibsen keihard op mijn schouders tikken om mij bij de les te houden, wanneer ik afdwaalde naar de sexy benen…

Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen die drinkt en dan tekeer gaat als een beest. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en by the way, ons huw’lijk is geweest, dat theatrale, ik hou het voor gezien. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen.…

Wie ’t menslijk leven in het klein wil na zien maken, Vermaak in leugens schept, en ongemeende zaken Wil horen uit de mond van een, die, slechts in schijn , Een Held, een Vorst, een Boer en al te zaam kan zijn; Wie zulk bedrog bemint dat lachend ons doet wenen‚ En wenend heimlijk lacht, daar‘t onheil ras verdwenen En heel vergeten is, wijl…

al spitzen lopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

Nog geen geen minuut aan het zingen en m'n tranen verraden onze gelijkenis zijn jongens-kamertje, mijn jongens-kamertje zijn lieve tante Annie, mijn lieve tante Annie zijn mooie jurken en die van mijn zus Fineke een half jaar gedragen en Juliana gespeeld hij is spelend in jurken blijven hangen als een mooie waarachtige Dolly Bellefleur Nu…

King Lear De blauwe maan schijnt gensteringen in het bos door geen grens omlijnd spelen diertje en verlos Vuurvliegen trekken partners aan en eters van hun lillend vlees die zonder hen niet bestaan pseudofaag en vuurvliegmees In zweverig toverlicht vliegen witte duiven in de nacht motten onhoorbaar zacht raken, kussen…

Je staat op een leeg toneel en moet uitleggen wat je ziet. Zoals: Ik sta nu in een hoek van een drukke markt. Nu kun je tot vertegenwoordiger van de staat op deze markt benoemd worden. De opzichter die kan zeggen of de gewichten juist zijn door ze in zijn handen te nemen. Want je hebt je nooit vergist in van wie een gedicht was.…

Hij staat weer op de planken, die goeie ouwe Dorrestijn. Hij is daar treurig op zoek. Deze keer naar zijn einde. Of is het naar nieuwe zakken? Of zoekt hij naar een krans? Jij bent geen ouwe zak. Jij behoeft geen krans. Zelf ben jij ouwe wijn. Goeie, ouwe Dorrestijn!…

(voor Ellen Vogel) Een diepe buiging van heel het volk is op zijn plaats, want jij gaf ons tot op het diepste van je ziel je acterende talent. Je had die natuurlijke zweem van adel om je heen hangen en je sprak als geen ander met deftige toon en afgewogen woorden. Ik keek met open mond naar jou toen je Ina d'Herbourg-Dercksz speelde…

Vermaak Raak In het hart Der mensen Raak Getroffen Raak Vermaak Het volk De edelman Vermaak Raak Een draak Met zestig poten En vleugels En teugels Raak vermaak Een schouwspel Een deftig toneel Een tribune een publiek dat kijkt en lacht Raak vermaak…

Het Universum is nog niet perfect als het dat was, kon het vandaag wel stoppen de Aarde draait, maar wie draait aan de knoppen is dat de Huurder of de Architect? Een Huis moet stevig zijn, dat is bekend om de Bewoners zekerheid te bieden opdat hun streven rust op een solide maar tegelijk flexibel fundament Er is een tuin, en er is stromend…

(Aura III, tevens slot) Jouw reactie toen, was zo- wel be- als onbevre- digend naar tevre- denheid daar jij je in stilzwij- gen hult ontevreden echter door immer sto- rende pe- danterie…

Aap mij na ik ben een clown. Een lachspiegel van dezelfde dingen. Met mijn gezicht verbeeld ik oprecht, Dat het leven niet alleen bestaat uit zegeningen. Met mijn gezicht stel ik voor, Verbeeld ik de wereld waartoe ik behoor. Grijp ik de pias aan mijzelf te verbeelden, Met grimassen verzoen ik de verdeelden. Met een zon op mijn gezicht…

Van principes heeft hij altijd gehouden. Een blinkend vers voor Sint en Kerst, niet al te goedkoop doorlopend rijm, en als hij soms een woord niet wist, gooide hij alles om: verhoudingen moesten kloppen. In een gekke bui trakteerde hij zijn zoon op iets kolderieks bij de haard. Goed. Artikeltje hier, wedstrijdje daar, het leven kreeg voor…

het decor waarin wij spelen is van glas transparant als kristal maar ook het ondoorzichtige mat in lichteffecten breken we met tradities nemen eruditie op de hak natuurlijk moet het volkstheater zijn vol spiegelend sentiment met als finale een tikkeltje agressie van een keiharde hand zodat alles in de glasbak belandt…

Ik wil je vandaag loven en niet alleen bijna iedereen met terugwerkende kracht weet dat je op jouw manier erom lacht vaak hoorde ik het al van verre meteen zomers tussen de middag door op het terras rond de zoutsteeg waar jij woonde vanavond zie en hoor ik je weer hoe het was na beroertes en hoe men je bijna onttroonde hun spijt van het…

Herkenbaarheid is de basis van emotie van een lach met soms een onderliggende traan Maar onontkoombaar blijft de gedachte aan de eeuwigdurende onoverbrugbaarheid van de sexen maar ook de gemeende felheid van de exen!…

Ik heb zo te doen met acteurs. Ze moeten zoveel acteren en altijd in andermans kleren, ik heb echt te doen met acteurs. Waarom wordt men ooit acteur? Het komt hier op neer, strikt genomen, dat men door een deur op moet komen en af moet gaan, ook door een deur. En al wat men doet daartussen zal altijd weer afgekraakt worden door wezens…

een zaal die nog weerbarstig lacht en wacht met warm applaus ik het enig lichtpunt in het zwart die met klam zweet de sof afwacht ik knip de wilde haren weg breek zacht met wat ik zeg hun weerspannig ik tot zij met honger blik alles uit mijn handen eten hun eigen egootjes vergeten ik herder weer en hoed de kudde met mijn schapen…

De bel ging, wij dachten aan een bommelding maar kregen een rondleiding in alle talen van een rolstoeldame. Elegant wielde ze de zalen door, de haren zwiepten alle kanten op terwijl ze over Jacob en diens ladder sprak. Balanceerde, naar ons even later bleek. Ze viel opzij, haar ogen zakten in hun kassen weg - ach jee, zo dachten wij, heeft de…

Het leven is Een schouwtoneel Zegt mijn vader, En hij kan het Weten, ieder Speelt zijn rol En krijgt zijn deel Toch heb ik haar Zo lang gemist, Het toneel dat Uit het zicht verdween Toen werken nog De enige remedie leek Om dit bestaan vol Te houden - na ruim Dertig jaren waarin Ik geploeterd heb Om mijn hoofd boven…

ik raapte het applaus dat nog opklonk tegen de sluitende gordijnen zag de glinsterende ogen warme lach en bloemen langzaam uit beeld verdwijnen voelde het succes maar kon er niets van vinden in mijn chaotisch diep van binnen wilde terug naar de zaal om weer de flow te proeven van mijn allerlaatste verhaal nog één keer volmaakt gelukkig…

Klappende handen Staande smoking en open doek In de realiteit weer verzanden Naar aanbidding niet op zoek Blik van zaal naar bruine planken Bordeaux velours daalt Gestorven muziekklanken Wat zich in mijn hoofd herhaalt Het licht is gedoofd Voor jou een lege zaal Pruik van ’t hoofd Weg van ‘t vertelde verhaal Duizenden letters gezegd…

Kijk d'r schuifelen kijk d'r gaan een gewezen actrice komt daar heel voorzichtig aan haar jurk vol bloemen haar make-up te dik al sloffend langs etalages niemand die haar meer kent behalve...…