Alle inzendingen over 't verre zilver

Op het droomerf Van mijn jeugd Zie ' k mijzelf Dartel huppend Over goudsbloemen Springen die zwierig Hangen langs het Tuinpad van mijn Vader - een niet In woorden te vangen Geluk maakt zich Van mij meester - Want wat zich nu Aan mij voltrekt Is korststondige Extase over wat Hopelijk mag zijn Mijn levenspad…

Kunstmatig word ik In coma gehouden Nadat ik door het leven Gewelddadig ben aangevallen En ik overal op en in mijn Lijf verwondingen heb die Levensbedreigend kunnen blijken - Als ik na dagen, misschien maanden Van sluimeren dreig te ontwaken En het mij lukt één ooglid op te Tillen en ik de oude wereld herken Die ik van mijn…

Door de vrede aangeraakt Door verdraagzaamheid gekust Word ik stilaan in slaap gesust Nadat jij me voor de laatste Keer welterusten hebt gekust Nu dat voorgoed lijkt te zijn Nu dat eeuwig is…

’t Is wekelijks een hogedrukgebied, Om strak in vorm een nieuwsfeit te vertolken, Daarom vertrok ik even naar de wolken, Een nieuwe sonnettette komt er niet. Op deze hoogte waar ik nu verwijl, Kom ik niet verder dan dit zwak geijl.…

Mag ik je ten grave dragen mijn lief daar jij eeuwigheid verkoos boven aards bestaan Mag ik je ten grave dragen mijn lief gebukt onder druk boog je net zo lang totdat je knakte Mag ik kussen,'n laatste maal en je dan ten grave dragen mijn lieve lief…

Mijmerend over de zoete herinnering Van mijn weken als gastdocent in Hannover - In tijden van weleer - Lopen we samen over de boulevard in het Maschseepark, Genietend van het groen dat ons aan alle kanten omringt. Zoekend naar een tramhalte terug naar huis Kijk ik toevallig schuin naar boven naar het straatnaambord- Waar vroeger Arthur-Menge-Ufer…

Als de dagen langer zijn En de nachten heter Kan ik heel de slaap niet vatten Kouder vind ik beter Graad of twintig vind ik best Maar niet ver daarboven Als het bij de dertig komt Is het snel een oven Daar gedij ik heel niet bij Het is overleven Koude douches op een rij Muggenspray gewreven 't Is een graad of twintig nu 't Gaat voor…

‘Door 't zelfbedrog der smart.’ En waar zijt gij gezeteld? ‘Bij tederheid van hart.’ Wat zijn uw bezigheden? ‘Te staren op het schoon.’ Wat wekt uw felste wrevel? ‘Te flauw een minbetoon.’ Wat is uw hoogst genoegen? ‘Mijn eigen onderhoud.’ Uw aangenaamste voedsel? ‘Verliefde hartenkout.’…

Voici, monsieur Ravel: Vanuit een gevoelige ondertoon klimt uw violist naar zijn kunnen... Strijken is een zwierige zaak. Trillers en passagewerk sieren de levenslustige. Op een kinderlijke wijze soleert hij boven een orgelpunt. Toch kan hij het maar niet laten even luidruchtig uit te halen! Pizzicato krabbelt hij terug. De piano raakt…

maria maria, je hoeft niet te kijken, je hoeft niets te doen, maar voel hoe jij schittert, zie hoe jouw zilver in krullen verblindt, proef hoe jouw huid de hemel met aarde en water verbindt.…

met een uitzicht dat sprak in verre verten dat wat leek op dat dat wat ik al had meegemaakt…

Vlieg naar dat verre strand! - Mijn vleugels zitten aan mijn binnenkant.…

Hij is verre van blij en ontmoedigd zegt hij: 'Jammer, zomeren wil het nog niet.'…

De maan was moe sloot de ogen toe gelukkig waren er nog verre sterren om de nacht te verlichten onze dromen bij te lichten…

Natuurlijk heb ik eigenschappen van m'n ouders maar ook van hun voorouders zelfs de hele verre Maar het meeste heb ik van mezelf mijn eigen ik, mijn unieke ik!…

In de nacht voor zijn aankomst is de Maan op zachte voeten door zijn hoftuin gegaan Zij liet verstrooid wat maanlicht slingeren - nooit meer aan gedacht Bosranken weven daarvan een vacht van zilverig pluis over hekwerk en poort van het Koninklijk Huis Zijn herauten snelle snaken verven bladeren scharlaken sienna, oker, vermiljoen…

Spranklend zilver, glanzend goud kerstfeest voor mij is liefde en vergiffenis geuren uit het dennenwoud Mijn kerstwens voor het nieuwe jaar... leef intenser dan voorheen je hebt elkander slechts te leen wees daarom zuinig op elkaar.…

De maan schijnt helder: in de stille vijver blinken zilveren stroompjes. Een hel lichtpuntje glimt ergens _ bij koude nacht: de vroegste krokus.…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

Hisashi is kort maar op geen enkele wijze klein zijn lach flitst als een laser over de dansvloer zijn sax lijkt wel een zilveren draak die uit zijn mond vliegt: brullend en fluisterend rokend en brandend. Hisashi is groot en altijd prachtig.…

zoek mijn woorden in zilver dat ijl tot web gesponnen de morgen omvat geef ze mee aan de wind die met nachtvlinders zweeft naar het grijze vergeten van gisteren en schrijf met gouden letters een gedicht over stilte waarin ik slaap…

de zonnestraaltjes stoeien over het witte winterse landschap kristallen druppels versmelten zilverend op zwijgende twijgjes onverpoosd zoeken musjes naar kruimeltjes brood met hun vleugelslag sneeuwvlokken zwerven dalen als wittigheid neer in duizendgetal…

Op de mesthoop van vergetelheid ligt een zilveren lepeltje dat men somtijds opraapt om de vijgen en dadels der menselijke vragen zacht drukkend of draaiend te kneden tot zoete vruchtenmoes waarin Sirachs woorden smaken als hervonden wijsheid.…

Het veld bedekt met zilveren deken in nachtelijke glans over nevel slechts hier en daar contouren van een boom de wereld gevat in vale licht der volle maan boven dit decor zie ik nog geweien van een roedel herten staan.…

Vermoedelijk dat hij erop vertrouwt Dat zingen zilver is en zwijgen goud.…

En toch, dacht ik, er moet meer zijn. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'De laatste gedichten' van Jotie T'Hooft (1956-1977), die in 1976 voor zijn werk de Reina Prinsen Geerligsprijs ontving.…

nieuwsgierig, uitzichten een reiziger, een rijke pop- ster in verre romantische kansarme landen? voldaan weer aan 't werk? het was zeker fijn, er even uit... bevreemdend toch, hoe eens zo ster- ke beschavingen, zo anders... vergaan? oh, waarom beangstigen vreemde dingen ons thuis, onze gewoontes?…

Statig, tijdeloos triomferend, ligt Vlak bij me, en ver, 't egyptisch koningslijk; Ik voel me schuldig, dat 'k nieuwsgierig kijk Naar mysterie van vreemd-vermomd gezicht.…

En de winter is weg en 't is eindelijk Mei En ik wacht een wonder - En boven de wuivende bomenrij Gromt zacht de donder.…

Op de eerder grijze verre velden, verrijzen geurend regenbogen, laven ogen, hart, het brein, wat zouden wij zonder bloesems, lente, groeikracht zijn?…