Alle inzendingen over 1912

gelezen op de binnenzijde van een roestige spoorstaaf 'Osnabruck 1912' een spoortje geschiedenis…

. ---------------------------------------- uit: Verzen (1912)…

ik noem je: bloemen ik noem je: merel in de vroegte ik noem je: mooi ik noem je: narcissen in de nacht waaroverheen de wind strijkt naar mij toe ik noem je: bloemen in de nacht - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - uit de Verzamelde Gedichten van Jan Hanlo (1912-1969)…

Schoenberg en Massenet geniale componisten beide ook triskaidekafobisten moesten bij leven vele keren uitgeteld dode punten passeren Jules Massenet had zijn naam al tegen moest zich publiekelijk afkorten bladzijde dertien werd altijd 12bis zijn verscheiden was tragisch 13 augustus 1912* bezeten bezig aan zijn 14e compositie voor orkest…

Sponsae aeternae* Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen...…

De stad verhief zich uit de wijde sneeuw, En ‘k zag een donkre schaar uit het loodgrijze Komen op het geelwitte van de sneeuw. Het leek een groep van afgematte slaven. Het waren arbeiders en ‘k sloot mij aan, Zoals een broeder doet, En door het donker licht trokken wij daar heen. Ik kende hen allen door het schittrend licht, Dat de Liefde…

Men zegt de Absolute liefde Kan niet bestaan in een Mens. Maar mijn Liefde voor U, Geliefde Geest der Mensheid, is zonder grens.…

En overal ontstaat deze verschrikking, Misdaad, Laagheid, Vergaan der Ziel tot Niets. - O donkre macht van 't Kapitaal. O Avond Van heerschappij. O toppunt van de macht Van mensen op mensen door der dingen macht. O Natuur, die in handen van de mensen Geworden zijt tot de vreselijkste vloek, Die èn heersers èn beheersten beheerst. O…

De ganse dag vliegen om heel de Aarde De proletariërs voort. Een grote dorst drijft hen, de dorst naar geld Der niet-bezittenden. Een grotere dorst drijft hen, maar niet hun eigen. Het is de gouddorst van de heersenden. Een grotere dorst drijft die, maar niet hun eigen, Een allergrootste wereldgrote dorst, Het is het dorstig Monster…

De stortstroom die de bergen af komt springen, Vergruist de rotse' en vult zijn bedding aan Met zand en puin, tot hij in nieuwe baan Zich zelve dwingt de kronkelloop te wringen. Zo glijden door de tijden alle dingen Rusteloos voort en voeren al maar aan Wat hen vervormt, en elk vernieuwd bestaan Schept weer zichzelf uit de eigen wisselingen…

Bij het denken aan de liefde Heb ik liefde lief, En ‘t is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief.…

Er onstaat in mijn hart een nieuwe liefde, Stil en groot, Die, evenals een bloem verhief de Stengel en kelk, zo schoot Door mijn borst, en door mijn ogen kliefde Zich de weg, en bood Zich aan mijn ogen bloot: een nieuwe liefde. En nu zie ik mijn nieuwe liefde, Die zich ontweefde Aan het kristal Van mijn ogen, door het Heelal Gaan, alsof…

Lief, ontwaak: de late sterren doven In de koele morgenzucht, En de leeuwrik uit onzichtbre hoven Voer al door de lage lucht. Met het binnenstuwend water rijzen We in de alomme klaart: Al de tekenen der heemlen wijzen Op een gunstge vaart. Moedeloos als ballingen vernachten, Meerden we in verlaten sluis - Zie met welk ontwaken ons de goôn…

Blijft gij nooit één blanke uchtend, Leeuwrik, zingen hier beneên, Die uw nachtlijk nest ontvluchtend Door de zilvren neevlen heen Vleuglings vindt de gouden wegen Waar uw aadmen juichen wordt, Tot uw zang in vuren regen Naar de koele vore stort; Zingt gij nooit de rode smarten Van de duistre aardenacht, Wordt het bloeden…

Ik heb gezworven heen en weer Op de heuvels en door het dal En ik weet zelf niet, wat ik zoek En waar ik het vinden zal. Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…

De zilvren morgen steeg over het dal, Het leek of aan de stenen rozen bloeiden, De bleke nevels weke' en reze' - en groeiden Als witte anemone' in 't licht heelal. Toen rijpte 't klare zonlicht zelf, en vloeide Als zuiver-blanke room van wal tot wal, Tot het opeens in overvolle val Het…

Over het grauwe golvend bergland joegen De angstig zwangre wolke' hun nacht, - de wilde Donder loeide - en de doffe echo's rilden, Tot zij hun roffel uit alle rotsen sloegen. Maar waar tot mij de hemel boog, daar tilde De lucht haar zware wimpers op, - haar voegen Barstten open - en brede stralen droegen Het druipend goud op 't hoogland,…

Zonde en schuld bestaan niet, Elk ding is schuldeloos. Begrip en Liefde Komen uit De Gelijkheid van het Heelal. Zij stijgen dus samen, De een door de ander, Hoger en hoger. Zij stijgen nu Tot hogere hoogte Dan zij ooit waren. Zij stijgen nu tot absolute liefde.…

Op 't bergvlak peinsde ik bij de diepe bron, Ik mijmerde over 't beeld van 't eigen leven, En tuurde in 't grondloos diep naar 't wondre beven, Waar ik me een schemerlach van God verzon. 'k Dook in mijn ziel: - het water rilde in reven - Langs gladde wanden gleed mijn hand - ik won Een paarl - ik steeg, - mij scheen in volle zon De matte…

Wat dauwt daar zo waar de Zon ondergaat -? Kind, de zon doet de aarde In nachtgewaad. Wat zijn dat voor dingen In wei en riet -? Kind, de krekels zingen Een minnelied. Wat dragen de winden Voor geur zo laat -? Kind, de bloesem van linden Die opengaat. Wat schijnen jouw ogen Zo groot, zo goud -? Kind, dat doet dat hoge…

‘Wanneer ik in Uw ogen staar, Geliefde, Dan wordt mij het Mysterie klaar Der Liefde.’…

- marslied - Rep uit de schemer uw schuchtere voeten, Rijs uit het dal om 't licht te begroeten. Dat zegenrijk valt in uw schoot, - Heel de aard gaat in bloed en in orelog onder, Uit haar rokende as stijgt een herelijk wonder, Dat harten de ruimten instoot: - Die poolster zal uw leven bestieren, Haar licht zult ge met ons vieren, Voort!…

De regen kust mijn vensters weer, De donkre winden sollen Het droeve liedje van weleer Langs alle huizebollen; Een dorre tak gaat heen en weer, En van zijn blâren rollen De natte tranen telkens neer - Altijd weer volgezwollen. 0: met de zon om 't hoofd gewonden, Met geld en goed en zoet-gezind - Wie heeft de Mei geen vreugd gezonden?…

De takken zijn dun, Ik ruik de run Van de eiken, - De berken zijn wit, Op een bank zit Ik te kijken. Daar klautert het licht - Wat mooi gezicht! - Door de takken naar boven: 't Is allemaal louter Goud, o! je zoudt er Wel van willen roven! De wind zit in de Gele linde Wat te vertellen, - Kijk! die kastanje: Daarvan kan je…

Hij wandelt daaglijks tussen de pilaren En de klimrozen en de ruisfontein. Hij kent: de groene vanen en het plein Waar vreemden naar de goudspiralen staren; De Koraanspreuken boven ’t deurgordijn; De egale zon; der schaduwen slagorden, Die zwart opdoemen, en verwijderd worden; De stilte, de gebedsroep, en de schijn Der maan, die als een man…

Omdat uw huis niet op de weg van de bliksem lag Maar juist daaraan, schrikt ge op en stierft gij niet. Dit zijn de verborgen wegen, de heerbanen van 't hemels vuur Waaraan wij spelen, sluimren, omstrenglen elkander, ontwaken. Wat ware mij 't leven als het niet z6 was : dreiging en duisternis, Gloed en angstwekkend geratel en daar ikzelf in,…

Norselijk-krommende schroeve die telkens, in duizelig buitlen, biedt viervoudig de wind neigend een nijdige nek: 'k zinge u; en 'k zinge u, o vlerken die spant als den schoft van een trek-os, maar die teder en licht zijt als de vlerk der kapel; motor, 'k zinge u en ronk in me-zelf als het dommelig ronken, ('lijk aan de deur van een bie- korf…

September! laat uw open grijze vanen Door koele luchten, schone straten gaan, Het gave goud ligt op uw zegebaan, Druipt van uw fijne wapperende manen; De pure honig laat ge in harten staan: Gewassen goud in glad-gevlochten spanen, Uw adem is ons tot het lijf gegaan En blaast ons, jonge goôn, langs nieuwe banen. Op kameraden! grijp het najaarsooft…

Nou is de Winter weggeruimd, Die aan de aard zat vastgevroren, Nou is het vuil er afgeschuimd En komt de blote grond te voren. Maart heeft de korst al schoongespoeld En blaast er op om 't af te drogen; Zijn eigen borst is blootgewoeld - Daar gaat die knaap: - zijn donkre ogen, Als vijvers waar een bloem in drijft, - Maar waar geen…

. -------------------------- uit: Verzen (1912)…