Alle inzendingen over 1953

de 1ste nacht van de 2de maand het woeste water verdrinkt het land; hoofdzakelijk - maar niet alleen - in Zeeland heeft de zee haar wilde weg gebaand . Mensen, dieren, huizen, boerderijen, kerken Mateloos leed en vernielde werken Met mens en macht de boel hersteld Verhalen eindeloos doorverteld Een les die niet door ieder is geleerd Als…

de ereboog met 'welkom thuis' voor soldaat W terug uit Indië die niet kan aarden in het dorp naar Korea vertrekt en sneuvelt dat de mens zich ontdoet van z’n dunne beschaving even snel als van z’n kleding bewijst elke oorlog hij valt terug op de oermens en primitieve rituelen rond overleven wie de naakte mens ontmoet valt terugkeer…

Behalve een engel valt alles wat men omhoogwerpt weer op de grond weer op de grond valt alles wat men omhoogwerpt behalve een engel ------------------------------------- uit: 'begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love-poems', 1953.…

Jan van der Geld (1953) Hoogleraar belastingrecht Universiteit,Tilburg Wat een heerlijke naam wat een te vertrouwen man, aldus de mening van:... Jan Krediet (1952) voormalig bedrijfsadviseur K.v.K. Rotterdam…

een schip vergaat en radeloze ogen spreken een taal die niemand verstaat geen veilige haven, niet eens een plek om eervol de vele honderden doden te begraven hier een vader, zoekend naar een veilige plek en met gebalde vuisten zijn Schepper vervloekend daar een gezin, verdreven naar het dak van hun woning, de gevouwen handen…

--------------------------------------------------------------------- uit: 'Portret van een landschap', gedichten 1953-1997.…

. ----------------------------------------- Uit: 'Proeftuin', 1953…

ik ben naar de rotonde en weer terug ik leg altijd een briefje neer als ik wegga ik ben bramen plukken ik ben aardappels lezen ik leg altijd een briefje neer dan weten ze waar ik ben…

Toen braken de dijken en dreven de lijken… Een mensheid in nood… Hun graf was gedolven; in ‘t spel van de golven Klonk ’t lied van de dood… geschreven nog gister’ in ’t levensregister, doch toen was het boek opeens vol hiaten. We zwegen…gelaten… De rede was zoek…! De ogen geloken; de banden verbroken… aan ’t leven ontrukt getild…

. ---------------------------------- uit: 'Gorgelrijmen', 1953.…

de dichters plukken het fruit uit de verliefde bomen en geloven hun eigen ogen niet zelfs de herfst praalt er in een rotte overdaad van uniformen het is hier altijd stil door het trage maandagblauw loopt een glazen echtpaar naar de kerk zopas is hun kind door de zon overreden ------------------------------------- uit: 'Gedichten 1953…

. ------------------------------------- uit: 'Begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love poems', 1953.…

. -------------------------- Uit: Proeftuin', 1953.…

op de kade van de haven naar de overkanten tijd staren ogen verlangend naar de dagen van toen die hun verhalen vertellen van vele momenten samen als man, vader en vriend die ons hart nu fluistert…

tussen de vele mooie foto's aan de muur van herinnering hangt een foto van de haven waar ooit wij herenigd worden In de innig eeuwige omarming van de eindeloze geschiedenis die wij samen maken mochten…

Als ik een reus was, zou ik zeker in het bos gaan wonen omdat bomen nog groter zijn en dan heb ik meteen familie want ze wonen ook in het bos Verder woont daar niemand misschien kabouters, onzichtbaar omdat ze achter de bomen blijven Ik kom graag in het grote bos de bomen staan op mij te wachten en ze lopen altijd met me mee totdat…

51 Jaar alweer geleden dat stormen de stilte negeerden, en samen met slagregens het land toen regeerden. De zee heeft genomen veel mensen hun leven Zeeland in nood heeft veel moeten geven. De stormen zwollen aan de zee doorbrak de dijken, mensen spoelden aan van levenden tot lijken. Families uiteen gerukt door natuurgeweld,…

De dijken braken door Schreeuwende mensen renden weg Het water stroomde door de steden We konden niet meer naar beneden Water stond steeds maar hoger Zandzakken hielden het niet meer Dijken braken door Er was geen geschreeuw meer, geen gehoor… Wat heeft het water met onze stad gedaan Hulpverleners hadden het steeds maar drukker Half…

Al bij de oogarts wou ik niet lezen: de allergrootste E, ik zag ‘m niet staan. Ik wou al vroeg Foster-kindje wezen. ‘Wat staat h i e r nou?!’, schreeuwde de arts ontdaan. De tranen drupten in m’n jongensblousje. ‘k Had allebei m’n oogjes dichtgedaan. O! ‘k voelde dat de man nu snel ging slaan: ‘Een h o n d j e…?’, piepte ik, ‘…òf een p o e…

. ---------------------------------------------------------------- uit: Een huis dat tussen nacht en morgen staat (1953)…

In het ooit wat wellicht over jaren arriveert houdt mij nu even wakker in de nacht, het toont mij de pracht van eens geëerd en tal van het beleefde andere eens gedacht. Nu loop ik even op een ander pad van blijdschap, zie de grote beer heel anders dan voorheen. Ik struikel over woorden en vraag dan hoe vind je dat we waren samen dat intens…

New York, de mensen zijn druk, het tij slaapt en draagt – de vrije meeuwen.…

in bed deed ik mijn best niet aan je te denken vermenigvuldigde ik getallen van vijf cijfers met elkaar tot ik er opgewonden van werd ook poolzeeën, het mesozoïcum, de watersnood van 1953, het centraal station van amsterdam om vier uur 's morgens, de dagzaal van vrouwen-2 te duin-en-bosch, harry mulisch geheel ontkleed met alleen zijn sokken…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: Nieuwe Gedichten van Martinus Nijhoff (1894-1953)…

Zijn er anderen die je pijn kunnen elimineren met zachte invloed je verdriet wellicht keren. Voeden anderen zich vanuit jouw geheugen om je te raden hoe wel weer te deugen. Hoe wis je dromen nu weer uit je ogen voel je de dagen weer vol mededogen. De geschiedenis kent geen rechte randen meer in je dromen herleef je zijn dood keer op keer.…

De dagen ruisen de mist trekt gestaag nu op, toch vervaalt het landschap ook weer. Elders trekken dagen de natuur weer uit het slob dat is iets waar ik regelmatig over fantaseer. Ik heb een tijd niet over de natuur nagedacht, heb tijdelijk last van een ontembaar hart, een die mij zowel vreugde als verdriet bracht, de rouwtijd is nog niet geheel…

Al groeit de dood in elk mensenleven mee net als het eens geboren leven, vandaag geen verjaardag in het dorpscafé je vandaag thuis gedenken is wel het streven. Wat is het ooit stralend begonnen schat nu hier juist vandaag de stilte leven keert, thans voelen dagen even als een koudwaterbad omdat een andere tijd van leven aanmeert. Dood gaf…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid. Komt er ook na dit mistige pijnvolle leren in de tijd die ook vergaat met veel dromen de tijd dat leven andere zaken gaat begeren, als ik van het gebeurde wel bij ben…

Ik wil het leven niet langer bewenen Al is het gemis nog lang niet verdwenen. Je portret hangt hier op meerdere wanden In gedachten voel ik nog steeds je lieve handen. In gedachten leef ik nog deels in het verleden Denkend aan wat nu te doen en wat we ooit deden. Soms bid ik dat ik niet van verdriet bezwijk Maar ik beloof dat ik nooit voor…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…