Alle inzendingen over Aambeeld

knoppen geleidelijk tot bloei, spottende maan met z’n bottende streken schrijft bigamie in dicht en morgenlicht, drijft de wereld in een zee van ironie, waar alleen het sceptisch cynisme overblijft,ploegt voort in schemerig evenwicht als gulzig dromer, balancerend op een laatste pennenstreek tussen bedrog en eigenwaarde in, op het aambeeld…

Zag de manen zich in fletse kringen verkrampen in de handen van de nacht, verdwenen figuren trekken voorbij in een onafgebroken stoet om de vege huid te redden, vermoeide hoofden gebogen, de witte lippen stijf gesloten zonder klacht of vragen op het aambeeld van de dag gewogen, als de zon z’n rug opricht,wordt de droom een plicht…

De ijdelheid ligt magnetisch op het aambeeld van zelfreflectie…

niet wetende dat wij op de aambeelden van de geest bijzondere banden kunnen smeden.…

daar zijn soms woorden die beter niet onder de hamer op het aambeeld komen ofschoon er tal van ijzeren woorden lopen maar niet alle ijzer ook al is het heet dient gesmeed…

Op straat hangt nog de onrust van een feestdag ergens wordt een aambeeld afgeranseld met gespannen rust een arts stopt zijn wachtkamer vol fondspatiënten de werkdag is begonnen tikt op de spreekkamer van mijn bestaan…

Het lot dat in hand van de doden slaande verschillen opheft tussen hamer en aambeeld; prognoses die de ziel peilen door te dure broden, nadien het echte leven voedend aangegeven gedeeld.…

Cartoongedrag kruipt diep onder de huid Als stripfiguren rooksignalen geven Een tekenfilmster blijft voor altijd leven Al haalt-ie nog zo gekke streken uit Dus hoed je voor een aanstormende trein Een aambeeld of een val in een ravijn…

heb de ijzers in het vuur dat blauwwit loeit een aambeeld om het gloeiend rood in vonken te gaan pletten ze te schroeien aan je hoeven die het vuur uit keien zullen ketsen ooit gaan ze stuk en worden veelgevraagde wapens van geluk…

Waar hamer, aambeeld, stijgbeugel verzaken, Moet 3FM voor één keer echt vet hard, Wie auditief nog goed is wordt getart, Je hoort je lichaam in zijn voegen kraken. Is dat wat de vernieuwers steeds bedoelen: Dat wie niet horen wil, of kan, moet voelen?…

wiegendood Hier ijlt de nacht haar morgenrood * * * Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen De traan heeft het hart verstikt en rouw een muur van verval gesierd Hier lacht een grijns zijn spiegelbeeld Hier knarst venijn zijn tanden bloot * * * Het leven houwt zijn beeltenis op het aambeeld…

Iets van melancholie verlegt de afstand in een formule die wij ontrafelen wanneer we aanmeren aan de nog maan-zijde gelegen oever waar het gele riet zich vereerd voelt met de zon die aan de overzij het licht smeed op het aambeeld van het heden Dit alles kent geen gelijke in een wereld die tragisch gelegen is aan de rand van een altruïstisch…

De hamerslagen van het maanlicht vormen duisternis op het aambeeld van de avond. In de walmende smidse klinkt verward gehinnik, als seringen krult adem uit angstige holtes. Brandgeur zet de nacht in een haastige gloed, de paarden vertrappen rozenstruiken op hun vlucht.…

een stenen aambeeld restanten oerknal achtergrondruis, een zilveren vogel wegstervend, net als het middaguur tegen de avond, op gezette tijden diepte versus vlakte -zinloze discussie- Vergeten. Een licht in bewolkte blindheid dat oplost tussen voortijdig en definitief…

donker drijft het westen aambeelden, dreigend zwart, met hagelrijpe kruinen en bonzend onweershart vonklichtend laadt dit kluwen zich knetterend op gang en jaagt boeren en telers meedogenloos op stang hun drachtige plantages weren zich totterdood met knallen en met schoten en hemels hagellood…

Het lied heeft 52 jaar onder een aambeeld gelegen, de vonken alle kanten op, vliegend van de grond naar de zonnestelsels, het weinig vertrouwen in de uren, seconden van een dag. Vandaag is er niks nieuws aangebroken.…

DE PUPIL, SIEGFRIED, studeerde en sliep lang in DE KAMER Na een VOORVAL, eigenlijk niet eens heel erg lang geleden volgde DE PROCEDURE beslist geen sinecure De jongen, beschouwd als DE DIAMANT belandde heel spontaan TUSSEN HAMER EN AAMBEELD De klap dreunt nóg na tot in de eerder ontdekte hemel…

op de tafel met het blad nog onbesmet, rust de bijbel van zijn alledag in een eeuwenoud verlet, waarin het Woord geen aambeeld zag om ooit gelijk te krijgen ach, de hamer en het staal ze slaan er zonder omhaal, of respijt het één nog harder dan het ander als in weerwil van elkander reeds de oudste steen zich splijt de barst begaat in…

Ik zou graag samensmelten met mijn woorden Gesmeden van het puurste ijzer Aambeeld dicht bij de hand, daar gaan zoeken en stil kunnen zijn. In een tussenhaven, een station waar niets vertrekt. Er wordt gewacht, Er wordt gezwegen, Snijdende woorden, Dringende zinnen, Smeed het ijzer, ik blaas het glas, Tussen mijn lippen En handen.…

Het leven is vloeibaar als kwik tussen hoop en aambeeld.…

Ik beef voor geweld maar de dag is nog jong het ijzer in de zin is amper ontgonnen mijn wapens spreken stil als het schemer mijn pen hamert fel op het witgloeiend steen het licht van de letters vonkt van de kracht waarmee ik het aambeeld beveel ik plooi en ik kerf in het slijpen worden braam na braam afgerond tussen vijlsel…

gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn en de ijdelheid magnetisch op het aambeeld…

opstaan verlies ik telkens meer een beetje zin, de dag ondergaan en om je heen kijkend door de borstelige wenkbrauwen van dit bestaan niemand is echter dan de persoon die wankelt alvoor hij zijn evenwicht laat omkopen door een smeuïge samenleving die deugdelijk zijn verward met oprechtheid en gedeelde smart er bij willen horen, het aambeeld…

Ik ben gesmeed op 't aambeeld van de tijd, van wereldoorlog en herbezinnen. Die smidse tekens raak ik nooit meer kwijt, ik eindig waar alles moet beginnen. Zeg mij, hoe lang duurt een leven dan, wanneer eind en begin samenvallen, hoeveel is er dat ik nog geven kan aan de levenden in alle jaartallen.…

Het maakt verschil, als je aandachtig luistert en hoort hoe de mist breekt op het aambeeld van de zonnesmidse, zijn vonken in de kleinste details me verleidt en z’n bloeiende jeugd deelt.…

wat gisteren in mijn onmacht lag te sudderen rijpt nu als een aambeeld onder de hamer van een uit de toon geraakte smidse vanachter de blaasbalg lief ik jouw muziek die ik als mokerslagen onthaal in het voorportaal waar alles samenkomt soms wens ik gisteren terug wanneer de dag traag als verwaaide as zich verspreidt over talloze nukkige…

. -------------------------------------------- uit: 'Aambeeld', 1998.…

wie durft wat nog te vertrouwen echo's dreunen, lucht komt tot ontlading een lethale flits schiet van het aambeeld toortsen vlammen op, weerlichten stralen schichtend spat de nachthemel uiteen 10 juni 2019…

ik zie wel eens vlekken die er dan niet zijn of zomaar een flits in de hoek van mijn oog en ik lul tegen een zilvervis een of ander zwaar betoog ik hoor wel eens herrie dat er dan niet is geschreeuw en gefluit links achter het aambeeld of ik hoor iemand uit die is mijn evenbeeld vaak lig ik dan op mijn Hästens midden in een woestijn…

Zie hoe de zon de aarde tot genezen slaat met elementen gooit het leven sommeert tot weerkaatsen tot kommen vloeibare ruimte tot vijvers van reflectie smeedt smaragd aambeeld van mezelf gifgroen met wat speelruimte de huid reeds bruiner mijn lichaam wuivend rimpelende golfjes lichtjes goud de gloed speelser dan ik zelf wil het lijf nog…