Alle inzendingen over Afstoting

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

't Rijksbordeel van 's Gravenhage hield er ooit een open dag. Jantje ging een kijkje wagen. O, hij wist niet wat-ie zag! Jantje zag er tieten hangen. Daardoor dacht-ie: 'O mijn God. Kan een man hiernaar verlangen? 't lijkt hier wel een druipsteengrot! - Want daar hangen stalactieten boven 'n staande stalagmiet. Zijn hier ambtenarengrieten…

Spektakel kleuren impressionistisch getooide afstotende medusa bomen Open de blik fris het gezicht zwart de stof krakend en ruisend bollend afstotend nodigt uit lijdend Groen loenst vlijt vloeit overspoelt gedachten de waas van waar was ik toen Mijn alibi polis toont onderverzekert zijn per gestrekte kwaliteits besnijding…

Hoe kan iets tegelijkertijd zo ontzettend mooi maar toch zo afstotend zijn Hoe kan je je tegelijkertijd zo aan iets willen overgeven maar toch zo'n muur voelen Ijskoude angst Diepe, warme liefde Het is toch raar wat een man met je doet…

Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend in 't egoland, ogen als glazen monden vertellen hun eigen verhaal. Langzaam wegglijdend in een roes zonder klank zwijgend non-verbaal versmelt zijn realiteit met dat kleine restje drank.…

hoe eenvoudig zou het leven zijn als jij en ik elkaar raakten zonder weerstand te bieden zoals het loof van deinende kruinen die conflictloos aanhalen en afstoten één met de wind ja, zo simpel kan het zijn als de geest zou zwijgen…

we ruzieën met mekaar steken de draak samen uitdagend, telkens weer is hij een klasse apart praten en zwijgen lachen en brommen, aantrekken en mekaar afstoten toch een man van mijn hart…

Ze trekt mij aan met lieve woorden Ik kom dicht bij haar en onthul Iets persoonlijks wat intiem Ze kruist haar armen voor zich Ze houdt het voorlopig voor gezien Ze stoot mij af door kilte in te bouwen Zo vaak is zij bedrogen uitgekomen Als ze iets meer dan buitenkant liet zien Aantrekken en afstoten lijkt een spel Maar is doodserieuze…

Ik wil dit Niet zien, Akelig beeld Dat mij het Hoofd af doet Wenden - en toch Moet ik het zien, Is het goed dat Ik het zie, en is Het de precisie Waarmee ik dit Afstotelijke beeld Beschrijven kan in Woorden die me raken Die bijdraagt aan mijn troost Bij 't verwerken van de pijn…

Ik zal proberen te begrijpen als jij me vertelt wat begrijpen is ik zal van de mensen houden als zij me zeggen waarvoor haten is als ik verkeerd ben en nooit zal begrijpen noem me dan niet fout of ook niet als ik afstoot niet om jou te wijken de wereld, eén korrel zout..…

Leven dat gedragen wordt Door draden gesponnen in Het spanningsveld van Licht en donker, Van aantrekken en afstoten, Van er totaal door omgeven zijn, Van opgaan in het licht, Of onder te gaan in het donker, Dunne grens van waarheid Die schuurt, een beetje wrang is, Maar wel raakt aan de werkelijkheid…

Je kruiste je armen, afstotend, een streep door mijn verlangens. Je lag als een sfinx in de woestijn : peilen naar jouw gevoelens ontweek je onberoerd en de tijd trotserend, overstromingen van het leven negerend. Piramidale ontzag had ik !…

Je bent bezig me buiten te sluiten daardoor kruip ik steeds verder in je, dat moet je toch ook voelen jouw afstoten is absurd jouw binnenste is uit balans hoe gaan we verder met elkaar? ik bid om een wonder, want mijn liefde is onverbiddelijk mijn bezorgdheid is intens jouw terugkeer is mijn wens…

Ik wil je Meer dan ooit Bang om weer te verliezen Nu je voor altijd kwijt te raken Ik wil je Je blijft maar spoken door mn kop Niet eens wetend wie je bent Of wat er nou is tussen ons Aantrekken en afstoten Al de tijd Nooit anders geweest Zal het dan ook altijd zo blijven?…

Je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood je nam al zo weinig plek in dat maakte je barmhartig groot je ligt daar zo mooi mam samengevouwen, beschermd als in mijn prille begin God dank U voor de serene rust niets dat mij hier afstoot je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

Sereen stil zwijgen loeiende wind scheiding water stuivende golven schuim koppende duin eindloze vlakten ruisende velden. Hoor ik je stem in zwoele warmte boven loeiende wind bulderende golven lach door koppende duin eindloos ruisende velden van liefde. Ga mee door ruisende velden saam weerstaan loeiende wind bulderende golven schuim…

Krijsende kraaien kraaien krijsend In de zwarte grauwe lucht Treur en angst weerklinkt verlaten Verneemt de oudere met een zucht Verscheurde veren, scherpe klauwen Priemende ogen, een raar gebit Een puntige bek, klaar om te krijsen Nee, niemand zal hen missen, dat verzeker ik Waarom zou een dier zo akelig zijn? Zo naar van top tot teen?…

ga maar fluistert mijn innerlijke stem had je niet meer moeten roepen je bent door de verstreken tijd gekropen aldoor een mengeling ademend van afstoten en hopen mijn handen raken nog even aan jouw huid de ziel ervaart met tegenzin een afwezig geluid ga maar zwijgen mijn lippen * ik heb niet geleerd een…

dit jaargetijde gaat ook weer over jou hoe je mij aantrekt en afstoot daar jij je voordoet als de lente je zo bloemen verleidt te ontluiken zet je vrolijk zingende vogels op het verkeerde been gestreeld door zonnestralen verkeren zij in alle staten hekel ik de kou die jij plots voorschotelt verrast mij met een bouquet ijsbloemen…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is de sneeuwbal gesmolten, opgegaan in de hitte van de strijd. Wat overblijft is een donkere holte, tot het eind der nachtelijke tijd.…

in mijn hoofd controle overboord emoties worden afgevlakt een zelfbeeld dat niet meer de hoogte inschiet demonen komen in tienvoud op me af een leven in een eigen wereld gedachtekronkels van buitenaf mijn leven uitgedrukt in een troostend gevoel een doorbreken van een patroon niet weten wie ik ben een uiterlijk vertoon het afstoten…

Weet nu hoe je al velen hebt gek gemaakt met je aantrekken en afstoten. O ja, dat laatste kan ik ook, je zult nog versteld staan hoe elastisch ik ben.…

Waarheid is een vermoeden een besluit met rode ogen welke tegendruk niet uitsluit maar atomen samenperst tot bleke kernen die passen in een gedeelde levensvorm wij zijn twee knikkers wij kunnen niet dichter bij elkaar dan tegen elkaar aan, de grondstof voor een botsende fysica van aantrekkingskracht tot afstoting waarbinnen een waarheid…

Ik lig hier te woelen Alleen weer in mijn bed Stoot je af want ik wil niet voelen De ziekte waartegen ik me verzet Ik ben ziek dat weet ik Maar wil niet dat jij het ook ziet Wil niet dat jij schrikt Ziek zijn bij jou, nee dat wil ik niet Dus heb ik besloten Je te laten gaan Zal ik jou afstoten Zodat jij mij niet achteruit ziet gaan…

ik heb hem gevonden pa de muur om tegenaan te lopen je had gelijk maar vergeef me het verlangen was te groot de illusie te realistisch ik besefte niet waarom je deed wat je deed zei wat je zei nam je pijn niet waar alleen je woorden die ik bespotte want het waren oude frasen belegen zegswijzen die me kwetsten en afstootten ik ontstak…

Of wil je het niet hebben, zal je het wederom afstoten... Hoe meer ik geef, hoe minder jij openstaat. Mij aan het verdrijven met al je kracht aan het duwen. Steeds harder, met zoveel afkeer dat het sprankelende mij verlaat. Verzet me met alles wat ik heb en probeer het gevoel te vernieuwen. Zo moe, ik ben uitgeput en verslagen.…

het slaat me van lieverlee, van links naar rechts en ik schipper tussen wal en schip en raak door scheurbuik, van een wreedheid als deze, bedlegerig en wens te mogen blijven slapen soms als ik het zou vatten het verzuurt niet zeggen ze maar mijn spieren en deze deining die aantrekt en afstoot als eb en vloed moet ik jou laten gaan?…

huilt iedere avond diep in zee zakt hij praat tegen je in zijn duisterslaap maar wakker in het licht ben je er niet kinderen worden volwassen zien meer grijs dan grijs kan zien als wolken wandelen boven het stedenland en de zedenmeester zich omkeert in zijn bed tussen letters van zijn woorden heerst stilte tegelijkertijd afstotend…