Alle inzendingen over Annabel

Mijn kleine, kleine Annabel zij zong zo zuiver en zo schel als fluiten op een glansrivier, zij was geluk en leefde hier mijn kleine, kleine Annabel ik wist uw prille leden wel, de trilling van die bloemenmond wanneer een hand uw haren vond mijn kleine, kleine Annabel de geest is lang, maar wij gaan snel: op 't koude laken ligt uw lijf…

Annabel uit Roosendaal nam laatst de laatste trein Daarmee dacht zij nog redelijk vroeg weer thuis te zijn De trein was verder helemaal leeg toen zij daar ging zitten Ze las wat in haar spoorboekje over het vertrek van laatste ritten Toen de trein eenmaal op snelheid was verscheen de conducteur Die Annabel vertelde wij passeren nu Etten-Leur…

strijd Zo verdween de vriendschap uit ons leven En nam ik afscheid van mijn lieve Annabel Daar ging ze weer verscholen achter haar zijn Haar onafscheidelijke zijn van de hoogmoed en de wijn…

het is deze ochtend, Annabel, die de nacht verder draagt en de scheiding tussen slapen en ontwaken haast onweerstaanbaar langdurig vertraagt…

Soms raakt de regen moe en braakt dan boze woorden die de pijn vergezellen van waarom ik ik kan jou dan niet troosten door de sluier waardoor je ziet ik kan alleen maar zeggen dat het sterven gelijk het leven slechts maar tijdelijk is maar zolang de kim zich elke morgen van het duister keert beleef jij als jonkvrouw telkens de zomer…

Het voelt soms best nog triest dat ik een verhaal liet afbreken toen het juist was in zijn mooiste vorm die trieste dag in de herfst toen je terugkwam uit Spanje waren we weer samen in de klas voor een feestje een terugkomst van klasgenoten die ooit over duinen holden voor het vieren van een feest met bier en rollende stofnesten nam…

Mijn buitenlandse dochter -zij heet Mies- en ook haar tweelingzusje Annabel die werkten bij een vestiging van Shell en leden daar voortdurend veel verlies Geen nood, geen straf, geenszins de bedelstaf Ik trok dit van mijn winstbelasting af….…

'k Zag gister, naast Julienne Die ik hier memoreerde En Annabel uit Heerde Die 'k nog het meest begeerde Eén over 't hoofd: Vivienne De rest volgt dan wellicht In een nieuw liefdesdicht…

Wie nu een hit van eigen bodem hoort Waarin een vrouw of volksheld wordt bezongen (Als ‘Annabel’ of ‘Kleine jodeljongen’) Die weet meteen dat hij weer centen scoort De miljardste passagier die is geland Die telden ze gewoon nog met de hand…

De petticoat van Annabel. De staart van een radijsje. De punt van een vierkleurenpen. De koplamp van een scooter. De feestmuts van mijn zusje en een bordpapieren toeter. Die hele rij voldoet compleet aan de gestelde regel.…

de eerste tonen van het nieuwe jaar spelen jij en ik met veel elan de noten hebben weer een nieuwe klank uitdagend raken ze jouw juiste snaar voorlopig zetten we maar lento in en foutjes, och die kunnen we vergeten de toon is licht, nog niet verbeten een prima sfeer voor een begin stop annabel!…

zoveel tijd, heel af en toe Maar meestal op een onbewaakt moment Op van die dagen waar je nooit aan went Dan overvalt het je, out of the blue Neem vrijdag nou, de dertiende oktober Net als in januari voor mijn part Zoals ergens bezongen door een bard Niet Hans de Booy, of nee, 't was Ronnie Tober Blue Monday is het volgende station Waar Annabel…

liefdesdicht wist niet meer over de liefde dan tijdens avonturen, trillende sprieten onwennige uren, getuigenis van zangkunst in ontuchtige schuren, met burgers die gluren ik kuste haar zandstrand met schuurpapier polijstte de liefde, duurzamer, ieder uur liep met haar mee over de loopplank naar minder eenzame dromen riep nog eenmaal "Annabel…

Aanraakbaar nog enkel voor stof, aandrift van geuren uit zomerse tuinen dichtbij de hor, een meisjeshand soms - hier hurkte Annabel voor zij verdween in gindse donkere allee van boekenruggen, op zoek naar weidser boulevard buiten de lettergreep. Elk beeldenperk verpulvert in de tijd. Winter verspilt zich aan de speelplaats.…

Aanraakbaar nog enkel voor stof, aandrift van geuren uit zomerse tuinen dicht bij de hor, een meisjeshand soms - hier hurkte Annabel voor zij verdween in gindse donkere allee van boekenruggen, op zoek naar weidser boulevard buiten de lettergreep. Elk beeldenperk verpulvert in de tijd. Winter verspilt zich aan de speelplaats.…

om ergens te zijn wanneer niets geluid geeft in de velden heide de vlakte kent en de lakens uitrekt tot sluiers rond verlaten nesten ik zal over je zoektocht naar ooit vastgehouden woorden vertellen en hoe je de echo vult met wonderlijk raamlicht waarin jouw stappen, zo nabij, weet hebben van nachten in verweer *opgedragen aan Annabel…

Ik stond bij je in het krijt Maar verleden is geen heden En heden is geen verleden Zo vaak geleden Mijn ziel was overleden Nu sta ik hier Kijkend over het land Groots en fier Geef ik jou mijn hand Een klein meisje dat naast mij staat Een klein reisje Die nooit meer overgaat Dochter is hoe ik je noem Mijn leven en mijn heden Annabel…

Het zat diep weggestopt, maar 'k kan het nu benoemen en dus is klaarheid over wat ik sinds jou mis Bij ieder seintje in mijn lijf dat me weer doet herinneren merk ik: 't is het nabije, dat na jou nu zo op afstand is Eén foto met, toevallig, jouw gezicht en ik kan als het ware met mijn lippen voelen waar grijs en zwart in elkaar overvloeien…

in mijn rugzak zitten ervaringen met een grauwsluier en feiten met zonnebrand; aan de zwarte kant van spijt schemert nog wat verdriet maar...in de verte lonkt de "lat-" op een wellicht niet al te grote afstand mijn profiel staat stevig overeind op de site van welzijn en geluk alleen..hoe vind ik jou, man die bij mij past die samen met…

Verscholen, weet ik, weggedoken ligt in onszelf ons breekbaar hart Soms zo dichtbij en aan de oppervlakte maar immer van binnen, eenzaam hart In een omhelzing is de klop te horen het oor vlakbij, maar voelbaar ook de pijn Het geheim achter onze lieve woorden is de troost die ze moeten zijn, maar ook een weten en heel zeker dat de dood,…

heel even schiet het door mijn hoofd zij komt toch niet voor hetzelfde.... nadat de naald er bij mij ingaat is zij ook snel aan de beurt de bolling van haar buik verraadt nieuw leven hoewel zij zelf nog amper vijfentwintig heel onbevangen laat zij weten: dit wordt nu al haar derde kind de andere twee nog niet eens peuter ik herinner…

Als in de bastonen de kerkklokken heel in de verte klinken blijft mijn hoofd daarbij hangen en dwalen gedachten ver af Maar als ik in de rechterhand de melodie volg dan zit ik zonder geliefde in de avondzon Wegdromen en vasthouden Oude en nieuwe beelden Soms moeilijk te combineren Schubert wist hoe het moest…

Spelend met taal bouw ik aan mijn gevoel dan maak ik een wereld die ik het beste ken Wil iemand bij me stilstaan dan voel ik me een kind dat buiten spelen mag nog even zonder tijd Is het dan vreemd dat ik dit gedicht zie als een cadeau voor jou en mij gemaakt?…

Bij deze mijlpaal stond ik stil en werd de weg gewezen naar waar ik was Zilveren momenten om vast te houden en in het verschiet gouden bergen om naar te reiken vriendschap en warmte akkoorden en melodie glimlachend zonlicht en genezing na pijn zo veel om te delen en samen vol te maken zo veel om bij stil te staan maar zonder jou…

Laten we gaan struinen in het veen onze weg zoeken tussen veengras en modder op verende turfpaden steun aan de wallekant en aan elkaar Laten we nat van de regen tot de enkels wegzakken in een zompig land bij een schraler wordende zon in de stilte van de namiddag met alle poriën open en je zintuigen op scherp niets anders ervaren dan…

Het overkomt me weer opnieuw Ik zei het honderd malen "De liefde doet er niet meer toe" Maar waarom toch nog dat herhalen? Met loftrompet in alle toonaarden sluipt hij weer naderbij en komt het harder aan bij mij als was ik er allergisch voor geworden Dan kom ik weer op de vanouds bekende plek en is er niet te vluchten Het verlangen…

Had ik niet het lied dan had ik niet het ritme en niet de eindeloze deining van de tekst in mijn hoofd De melodie neemt me mee op golven van klanken Hij draagt zo de woorden op verre vleugels van gevoel Een lied van de wind Lied van onze dromen Een lied van de angst en voor altijd de spijt Lied van gaan en van komen van toch weer…

als de dichter diep in haar hart kijkt naar wat haar beweegt dan is de ontluistering niet zo groot dat zij het niet waagt om het steeds weer uit te schreeuwen…

O ja, al had ik potten verf dat maakte mij geen schilder Al had ik 't beste instrument, de stem die ik zou willen dan nog zou ik geen kunstenaar zijn Mijn gedichten schieten ook tekort en toch, ik kan niet zonder want bij iedere poging lukt het steeds mijzelf de kunst van leven aan te praten…

In het oude Wenen waar de Belvedère in de zon de grandeur uitstraalt van vervlogen tijden, daar kom ik onverwachts dit gedicht binnen Door de monumentale hal met eeuwenoude pilaren langs donker-marmeren trappen leidt het als vanzelf naar hoge zalen waar meesters van de schilderkunst nog tonen hoe de voorlopers van de Jugendstil de Romantiek…