Alle inzendingen over Avondland

Avondland, de winter klopt op je deur, je zal het als Holland niet overleven 'k zal samen met je ten onder gaan of liever de lucht in, je zegt 't maar het is jouw eeuwig prachtig lijf.…

paarsberookt mijn lucht zijn afgeschenen podium de sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij…

krijgt samenhang ten langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken…

Daar waar het kind Zijn moer verbrandt In het late licht Waar rook zich Mengt met levenslicht Verdriet door nevel Onttrokken aan het zicht Louter leegte zwanger Van geluk Mijn Avondland Herinnering aan het Roswinkelerveen, 1963 * r. 2 'moer'is de dichterlijke vertaling voor 'veen'…

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

onder vluchtige wolken en meeuwen dwalen zijn trouwe juttersogen over golvende duinen zee en strand ademt zijn roestige huid het zilte water als een vurig baken voor wie hem zoeken zo tijdloos verbeeld en verzonken in pure klei en ruisend avondland…

Aan stof en puinhopen ontsnapt Gevlogen voor het grof geweld De greep van water nauwelijks ontkomen Verstrikt in grauwe grens versperring Een nachtmerrie, de slaap ontsproten Snakkend naar het ochtendlicht Waar is mijn lief in het Avondland De hoop snelt voor mij vooruit Gesmoord in onbegrip.…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…

je gaf een hand voelde warmte aan de overkant zag gelijke beelden wist je met zo velen in het schilderachtig avondland vond de bron in paradijselijke sferen putte kracht uit steeds opnieuw proberen voelde je bestemming aan kreeg houvast en zekerheid om in dit leven sterk te staan…

witte rijst over mijn pad gestrooid wat bitter klinkt en breekt je zachte stem een beetje meer per dag want de laatste jaren hebben je traag vermaakt en het mooie klatergoud werd helemaal uitgeloogd maar wat er overblijft dat hoeft geen wrevel want die groene velden van het eerste ogenblik dragen tere bloesems naar het avondland…

en dan spoelt het heden aan in het niets van de kust de sleur van getijden ochtendfiles en avondland tijd voor de vluchtzee tussen verleden en hoop was het nooit genoeg maar altijd te ver van huis zijn binnendromen gesloopt definitief uitgerangeerd in mijn eeuwig vergeten, verbleken, mijn randschijnsel dat niets achterlaat buiten…

Toen hij zei dat hij niets meer wilde En het avondland dichterbij kwam Het geroezemoes om hem heen verstomde Door bijna niets omringd De verstilling, het zwakke licht Nader tot hem kwam Ging de herinnering met hem op stap Een reis langs Memory Lane Het ontluiken van de liefde, de schoonheid en de troost Verschrikkingen, ontluistering, uiteindelijk…

voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht afwerpt en schuilt in sluiers van avondland…

Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer het”. Vredig verdwijnen zij in het reine melkwitte.…

dit is een dag van teer geluk je merkt het aan het brosse licht de dageraad met pret gevulde ogen lach en lees en zeg me wie ik ben waarom ik vliegen wil en vragen om je hand en nooit meer honger ken luister naar het hooglied van late avondlanden van bijten in geboden vruchten onder de lijvige levensboom laat ons vlinderen tussen bloemen…

dramatische ondergang in beat en dance bedwingen zij adrenalinestormen met peppers en relaxers gaan zij totaal los rekeningen worden pas verstuurd als alles al is gedaan en chaos rijpt in wezenloze ogen van egotrippers die klinkers stamelen zonder enig verband zich bewegen in de kuddetrance van zinloze impulsen naar de slacht in het avondland…

Schaduwen van licht lampionnen van kinderen, als zonnen opengaan. Verhalen ontstaan geplukt uit een verre ster gedragen zetels. Bloesem in wolken, lotussen aan de hemel, verdiepen de Melkweg. Purperen druppels traditionele horizon, de aarde geurt op. In meditatie vertaalt in een oogopslag innerlijke schoonheid. Rode klaprozen…

Heeft zij als een Pandora het deksel opgelicht van het oude Avondland de ondergang belicht Waar de geest van homo sapiens op nieuwe leest geschoeid werd herontdekt opnieuw in kaart gebracht, verlicht?…

hapsgewijs slurpt, geurt rijk verwachtingsvol want bomen groeien door in de buik, laten zich dragen van heinde ver en terug een naam verandert in avondfruit de kern is een huis door pitten bewoond op de zuidelijke helling van de hoge berg Jinjan geniet een mandarijn van de laatste stralen zon ontwaakt een mispel met ochtendlicht in avondland…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Sporen van stilte, glimlach van het avondland, zon op bamboestok.…

sjansen, met je geuren op balcon langs de gevel val je zomaar binnen belicht daar mensen die ook jou beminnen je oogt zo donker in het wit van steen je schaduw laat me nooit alleen ik hoor je ruisen als de wind vlaagt langs de huizen je bent mijn refrein je zingt de lengte in de dagen, laat de wolken regen dragen naar het avondland…

Daar zong een teder meiske met kindje aan haar hand, een zacht en teder wijske door 't witte avondland. De zwarte en witte wegen die lagen stil gespreid, de witte wolken zegen om haar, die, als gewijd, daar zongen door de avond daar zongen door de nacht; de waden hen omvamend doften hen henen, zacht.…

hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim kroop zoals bloed onafwendbaar naar een donker doodlopend glibberig pad hij wist het: morgen komen ze monden ogen handen die zijn teloorgang zouden afroepen in het avondland…

De zon gaat op over dit avondland. --------------------------- uit: 'Waterstaat', 1994.…

voelen we de goesting in de harem Hostiele hellebaarden zo verwoestend als wat Vellen op ons smulpapend kruisvaren Fossiele Turkooise kromzwaarden En gistende imperiums in imperio Die zich balsturig tegen de Occident keren Karel de Vijfde versus Sulayman stereotyperen Met de morele scrupules van een vlo Kritsen de wereldbrand Omwille het Avondland…

Nu vliegt gij door het avondland, Waar allerwegen heerst de nood, O aarde, bedreigd door wereldbrand, Beschimmeld is uw oude kloot.…

Ze showt haar ontloken lijf op de boulevard, het mooie kind van het Avondland; ze droomt van mannen, ze kussen elegant haar hand.…

De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdrinkt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordenloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met je verzen. Ik ben niet uitgerust voor deze reis doorheen dit schimmenrijk.…

De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdringt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met je verzen. ik ben niet uitgerust voor deze reis doorheen dit schimmenrijk.…